Συνεχίζω να ξεθάβω βιβλία από τη βιβλιοθήκη μου σχετικά με την Οικονομία, διότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι τα είχαν προβλέψει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα για να τα αποτρέψει. Μάλλον είχαν δίκιο λοιπόν.
Ένας από αυτούς είναι και ο Άλβιν Τόφλερ, ο συγγραφέας της τριλογίας «Το σοκ του μέλλοντος», «Το τρίτο κύμα» και «Το κραχ», ο οποίος στο μεν πρώτο βιβλίο (δεκαετία του ’70) μας λέει ότι η επιτάχυνση των κοινωνικών και τεχνολογικών αλλαγών δυσχεραίνει την προσαρμογή ατόμων και θεσμών και αναφέρει κάποιες σκέψεις του πάνω στην «πρόωρη άφιξη του μέλλοντος», όπως αποκαλεί τη ραγδαία πορεία των αλλαγών, στο δεύτερο περιγράφει τη φάση στην οποία βρισκόταν η κοινωνία μας μετά την αγροτική (πρώτα) και τη βιομηχανική (ύστερα) επανάσταση και στο τρίτο, υποστηρίζει ότι η μελλοντική οικονομική κρίση δεν θα έχει καμία σχέση με το «κραχ του 1929», αλλά θα αποτελεί τμήμα της «γενικής κατάπτωσης της κοινωνίας» και απαρχή της «γέννησης ενός νέου πολιτισμού»,
Από αυτό, το τρίτο βιβλίο του «Το κραχ», που είχε γραφτεί το 1987 πήρα τα ακόλουθα αποσπάσματα, τα οποία και παραθέτω χωρίς σχόλια μόνον για τον προβληματισμό:
«Το εθνικό κράτος δεν μπορεί πια να τα βγάλει πέρα με τα βασικά προβλήματα που προκύπτουν απ’ τη στροφή προς τον υπερβιομηχανικό κόσμο. Σε οικονομικούς όρους το εθνικό κράτος είναι ένα προϊόν της βιομηχανικής επανάστασης και σαν τέτοιο έχει εκπληρώσει τους στόχους του. Στις τεχνολογικά εξελιγμένες χώρες (αν όχι και στις υπό ανάπτυξη) είναι σήμερα εντελώς απαρχαιωμένο. Δεν πρόκειται να εξαφανιστεί, αλλά η δύναμή του θα συρρικνωθεί. Στην πραγματικότητα έχει ήδη αρχίσει να συρρικνώνεται»
«Οι πολυεθνικές είναι το κλειδί της ισορροπίας της παγκόσμιας οικονομίας. Αντιπροσωπεύουν εκπληκτικά δυναμικά, για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ή για την επιβολή της δικής τους ολοκληρωτικής τάξης».
«Ανεξάρτητα εθνικά κράτη, για να κρατήσουν απλά λίγο περισσότερο τη δύναμή τους, θα αναγκαστούν να συγκροτήσουν νέους διακρατικούς μηχανισμούς ελέγχου. Οι πολιτικοί των ανεξαρτήτων κρατών, θα συνεχίσουν να αρνούνται στο κοινό τους ότι “παραδίδουν τα σκήπτρα τους”. Αλλά θα αναγκαστούν να κάνουν αυτό ακριβώς το πράγμα, εξαιτίας των νέων οικονομικών συνθηκών τους».
«Αυτό που είναι πολύ πιθανόν να επέλθει σήμερα, είναι ένα νέο πιο επικίνδυνο είδος αποικιοκρατίας, μια υπεραποικιοκρατία στην οποία οι εθνικές οικονομίες θα υποτάσσονται όχι σε άλλες χώρες, αλλά στις διεργασίες ενός πολυεθνικού οικονομικού συστήματος, ή δικτύου πάνω στο οποίο δεν θα έχουν κανένα έλεγχο».
Ένας από αυτούς είναι και ο Άλβιν Τόφλερ, ο συγγραφέας της τριλογίας «Το σοκ του μέλλοντος», «Το τρίτο κύμα» και «Το κραχ», ο οποίος στο μεν πρώτο βιβλίο (δεκαετία του ’70) μας λέει ότι η επιτάχυνση των κοινωνικών και τεχνολογικών αλλαγών δυσχεραίνει την προσαρμογή ατόμων και θεσμών και αναφέρει κάποιες σκέψεις του πάνω στην «πρόωρη άφιξη του μέλλοντος», όπως αποκαλεί τη ραγδαία πορεία των αλλαγών, στο δεύτερο περιγράφει τη φάση στην οποία βρισκόταν η κοινωνία μας μετά την αγροτική (πρώτα) και τη βιομηχανική (ύστερα) επανάσταση και στο τρίτο, υποστηρίζει ότι η μελλοντική οικονομική κρίση δεν θα έχει καμία σχέση με το «κραχ του 1929», αλλά θα αποτελεί τμήμα της «γενικής κατάπτωσης της κοινωνίας» και απαρχή της «γέννησης ενός νέου πολιτισμού»,
Από αυτό, το τρίτο βιβλίο του «Το κραχ», που είχε γραφτεί το 1987 πήρα τα ακόλουθα αποσπάσματα, τα οποία και παραθέτω χωρίς σχόλια μόνον για τον προβληματισμό:
«Το εθνικό κράτος δεν μπορεί πια να τα βγάλει πέρα με τα βασικά προβλήματα που προκύπτουν απ’ τη στροφή προς τον υπερβιομηχανικό κόσμο. Σε οικονομικούς όρους το εθνικό κράτος είναι ένα προϊόν της βιομηχανικής επανάστασης και σαν τέτοιο έχει εκπληρώσει τους στόχους του. Στις τεχνολογικά εξελιγμένες χώρες (αν όχι και στις υπό ανάπτυξη) είναι σήμερα εντελώς απαρχαιωμένο. Δεν πρόκειται να εξαφανιστεί, αλλά η δύναμή του θα συρρικνωθεί. Στην πραγματικότητα έχει ήδη αρχίσει να συρρικνώνεται»
«Οι πολυεθνικές είναι το κλειδί της ισορροπίας της παγκόσμιας οικονομίας. Αντιπροσωπεύουν εκπληκτικά δυναμικά, για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ή για την επιβολή της δικής τους ολοκληρωτικής τάξης».
«Ανεξάρτητα εθνικά κράτη, για να κρατήσουν απλά λίγο περισσότερο τη δύναμή τους, θα αναγκαστούν να συγκροτήσουν νέους διακρατικούς μηχανισμούς ελέγχου. Οι πολιτικοί των ανεξαρτήτων κρατών, θα συνεχίσουν να αρνούνται στο κοινό τους ότι “παραδίδουν τα σκήπτρα τους”. Αλλά θα αναγκαστούν να κάνουν αυτό ακριβώς το πράγμα, εξαιτίας των νέων οικονομικών συνθηκών τους».
«Αυτό που είναι πολύ πιθανόν να επέλθει σήμερα, είναι ένα νέο πιο επικίνδυνο είδος αποικιοκρατίας, μια υπεραποικιοκρατία στην οποία οι εθνικές οικονομίες θα υποτάσσονται όχι σε άλλες χώρες, αλλά στις διεργασίες ενός πολυεθνικού οικονομικού συστήματος, ή δικτύου πάνω στο οποίο δεν θα έχουν κανένα έλεγχο».
