Η Κεραμική θρηνεί εδώ και λίγες μέρες τον χαμό ενός πανάξιου καλλιτέχνη, κεραμίστα του Αλέκου Βαλσαμάκη.Τον Αλέκο, τον συνάντησα για τελευταία φορά τον Μάιο του 2007 στην έκθεση για τα 50 χρόνια του πρωτοπόρου κεραμίστα Πάνου Βαλσαμάκη, που ήταν ο πατέρας του και του οποίου το έργο συνέχισε επάξια και προώθησε την Κεραμική Τέχνη σε υψηλό βαθμό, τιμώντας με το ήθος του τον κλάδο των κεραμιστών.
Ήταν καλλιτέχνης χαμηλών τόνων, αν και ουδέποτε επεδίωξε τη δημοσιότητα, υπήρξε μέλος και πρόεδρος του ΕΣΚΒΕΤ, συνδικαλιστής και αγωνίστηκε για μια καλύτερη κεραμική σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Είχε ένα από τα τελευταία εργαστήρια στη λεωφόρο Κηφισιάς, το οποίο μάλιστα έκλεισε πρόσφατα..
Άξιος διάδοχος του πατέρα του Πάνου, ο Αλέκος Βαλσαμάκης είχε μαθητεύσει κοντά του μαζί με τη
γυναίκα του Αφροδίτη, από το 1957 ο ίδιος και από το 1959 η Αφροδίτη και η συνεργασία τους, που κράτησε μέχρι τον θάνατο του Πάνου το 1986, ήταν δημιουργική και αρμονική και διαπνεόταν από αυτό που λέμε «πνεύμα ομάδας», χωρίς όμως να χάνεται και η ατομικότητα, η προσωπικότητα του δικού του έργου και του έργου της γυναίκας του.
Με το θάνατο του δάσκαλου, που ήταν από τους πρωτεργάτες της Έκθεσης Κεραμικής που διοργανώνεται από το 1960 στο Μαρούσι, ο Αλέκος έχοντας πάντα στο πλευρό του τη γυναίκα του, συνέχισαν αυτόνομα τη δουλειά τους, πειραματίστηκαν σε καινούργιες τεχνικές και τεχνοτροπίες και κατέληξαν σε νέα ενδιαφέροντα αποτελέσματα, που βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό και ιδιαίτερα σε συλλέκτες Έλληνες και ξένους.
Οι συνθέσεις του Αλέκου Βαλσαμάκη, μοντέρνες και πρωτότυπες, αποτελούν έργα που εντάσσονται στη σύγχρονη αρχιτεκτονική, γι’ αυτό και τις βρίσκουμε σε πολλά κτήρια και εσωτερικά οικιών ή γραφείων.
Το έργο του και το ήθος του, τα άφησε παρακαταθήκη όλων των κεραμιστών, που θρήνησαν τον χαμό του και εκφράστηκαν με ιδιαίτερο πόνο για το κενό που άφησε πίσω του
Στη γυναίκα του Αφροδίτη και τα παιδιά του Πάνο και Σοφία, ό,τι και να πω θα είναι λίγο.
