Ε, λοιπόν αυτή η σύνθεση του Δημοτικού Συμβουλίου είναι κάτι παραπάνω από πολιτικά πλουραλιστική, που είπε ο δήμαρχός μας.
Είναι και πολυπολιτισμική.
Kρίμα, που καθόμουν και έγραφα το αφιέρωμα για την άνοδο και την πτώση των ποσοστών των δημοτικών συμβούλων, έπρεπε να ασχοληθώ και με την κουλτούρα τους.
Πόσα θέματα και πόσες ευκαιρίες…
Αλλά πού ξέρετε; Μπορεί να επανέλθω.
Προς το παρόν, είχαμε τον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης κ. Γιαννακάκο, που αυτή τη φορά, αντί με Καβάφη (ξέρετε εσείς!), «χτύπησε» με μύθο.
Προκειμένου να κλείσει την ομιλία του, περί συναινετικής ψηφοφορίας για τη θέση του αντιπροέδρου, επικαλέστηκε την ιστορία του «βάτραχου και του σκορπιού», για να τονίσει ότι όλες οι
παρατάξεις παλεύουν για τον ίδιο σκοπό, το καλό της πόλης, και δεν έπρεπε να καταψήφιζαν τον κ. Ρώτα οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας.
Τι λέει η ιστορία; Ότι ζήτησε ο σκορπιός από το βάτραχο να καθίσει πάνω του και να περάσουν μαζί το ποτάμι, που ήταν ο κοινός σκοπός τους.
Ο βάτραχος αρχικά αρνήθηκε, φοβούμενος μη τον δηλητηριάσει ο σκορπιός, αλλά εκείνος του υποσχέθηκε ότι δεν θα τον δάγκωνε γιατί θα βούλιαζαν μαζί και θα πνιγόταν.
Βρήκε λογικό το επιχείρημα ο βάτραχος, τον πήρε στη ράχη του και ενώ κολυμπούσε απέναντι, τον δάγκωσε ο σκορπιός. «Γιατί το έκανες αυτό, βρε; Θα πεθάνουμε και οι δύο τώρα», είπε βυθιζόμενος ο βάτραχος.
«Είναι στη φύση μου», του απάντησε πνιγόμενος ο σκορπιός.
Για μια στιγμή δεν είχαμε καταλάβει, ποιος ήταν ο βάτραχος και ποιος ο σκορπιός κατά τον κ. Γιαννακάκο, ήρθε όμως ο προεδρεύων κ. Κόκκαλης να μας λύσει την απορία.
«Στην Αυστραλία, κύριε Γιαννακάκο, υπάρχουν και δηλητηριώδεις βάτραχοι» του απάντησε, οπότε όλοι αντιλήφθηκαν τι εννοούσε ο κ. Γιαννακάκος.
Αλλά, τι συνεδρίαση ήταν εκείνη για την εκλογή αντιπροέδρου και γραμματέα!
Από το 1990 παρακολουθώ δημαιρεσίες (δεν έχω χάσει καμία!). Είχαν μυστικές ψηφοφορίες. Ήσαν ταχύτατες. Δεν επακολουθούσαν «τοποθετήσεις».
Αυτές εδώ, οι πρώτες με τον Καλλικράτη, όπως λειτούργησαν στο Μαρούσι υπήρξαν οι πιο αντιφατικές και πολύ χρονοβόρες.
Ίσως είναι και οι πρώτες μυστικές ψηφοφορίες, κατά τις οποίες οι επικεφαλής των συνδυασμών, έπαιρναν το λόγο να δικαιολογήσουν τη ψήφο τους.
Οπότε ποια μυστικότητα;
Αν δεν μαθαίναμε τι είχαν ψηφίσει, μαθαίναμε τις προθέσεις τους.
Δεν φτάνει αυτό όμως.
Μετά από κάθε αιτιολόγηση, είχαμε και τον αντίλογο του δημάρχου.
Κατόπιν, είχαμε αντίλογο στον αντίλογο, «επί της διαδικασίας».
Στη συνέχεια, είχαμε αντίλογο, στον αντίλογο του αντιλόγου «επί προσωπικού».
Εκεί πλέον, δεν ίσχυε ο μύθος του «σκορπιού και του βάτραχου».
Είχαμε το θέατρο του παραλόγου, όπως είπε ο κ. Μπουντούρογλου και μας θύμισε τον Ιονέσκο.
Γι’ αυτό σας λέω: Άλλη κουλτούρα…
Ας μη σας κουράζω όμως. Θα σας απαλύνω την ένταση με ένα κουΐζ για να τελειώσετε μαζί μου ανάλαφρα και χαλαρά.
Η ιστορία του «βάτραχου με το σκορπιό» αποδίδεται στον Αίσωπο, αλλά αυτό μάλλον δεν ισχύει.
Ακούστηκε για πρώτη φορά από ένα ντετέκτιβ, στην ταινία «Ο κύριος Αρκάντιν» (1955) του Όρσον Γουέλς
Ξανα-ακούστηκε το 1989 στην ταινία «Ο έρωτας είναι μια μεγάλη περιπέτεια» του Μπλέικ Έντουαρντς. Η κωμωδία με την Την είπε ο Φόρεστ Γουίτακερ μέσα στη φυλακή, στην ταινία «Το παιχνίδι των λυγμών» (1992) του Νιλ Τζόρνταν.
Τέλος, χρησιμοποιήθηκε από έναν ινδιάνο, με τους όρους «γυναίκα» αντί βατράχου και «φίδι» αντί σκορπιού, στην ταινία «Γεννημένοι δολοφόνοι» (1994) του Όλιβερ Στόουν.
Ερώτηση: Πού την έμαθε ο κ. Γιαννακάκος;
(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία 15/1/2011)
Είναι και πολυπολιτισμική.
Kρίμα, που καθόμουν και έγραφα το αφιέρωμα για την άνοδο και την πτώση των ποσοστών των δημοτικών συμβούλων, έπρεπε να ασχοληθώ και με την κουλτούρα τους.
Πόσα θέματα και πόσες ευκαιρίες…
Αλλά πού ξέρετε; Μπορεί να επανέλθω.
Προς το παρόν, είχαμε τον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης κ. Γιαννακάκο, που αυτή τη φορά, αντί με Καβάφη (ξέρετε εσείς!), «χτύπησε» με μύθο.
Προκειμένου να κλείσει την ομιλία του, περί συναινετικής ψηφοφορίας για τη θέση του αντιπροέδρου, επικαλέστηκε την ιστορία του «βάτραχου και του σκορπιού», για να τονίσει ότι όλες οι
παρατάξεις παλεύουν για τον ίδιο σκοπό, το καλό της πόλης, και δεν έπρεπε να καταψήφιζαν τον κ. Ρώτα οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας.
Τι λέει η ιστορία; Ότι ζήτησε ο σκορπιός από το βάτραχο να καθίσει πάνω του και να περάσουν μαζί το ποτάμι, που ήταν ο κοινός σκοπός τους.
Ο βάτραχος αρχικά αρνήθηκε, φοβούμενος μη τον δηλητηριάσει ο σκορπιός, αλλά εκείνος του υποσχέθηκε ότι δεν θα τον δάγκωνε γιατί θα βούλιαζαν μαζί και θα πνιγόταν.
Βρήκε λογικό το επιχείρημα ο βάτραχος, τον πήρε στη ράχη του και ενώ κολυμπούσε απέναντι, τον δάγκωσε ο σκορπιός. «Γιατί το έκανες αυτό, βρε; Θα πεθάνουμε και οι δύο τώρα», είπε βυθιζόμενος ο βάτραχος.
«Είναι στη φύση μου», του απάντησε πνιγόμενος ο σκορπιός.
Για μια στιγμή δεν είχαμε καταλάβει, ποιος ήταν ο βάτραχος και ποιος ο σκορπιός κατά τον κ. Γιαννακάκο, ήρθε όμως ο προεδρεύων κ. Κόκκαλης να μας λύσει την απορία.
«Στην Αυστραλία, κύριε Γιαννακάκο, υπάρχουν και δηλητηριώδεις βάτραχοι» του απάντησε, οπότε όλοι αντιλήφθηκαν τι εννοούσε ο κ. Γιαννακάκος.
Αλλά, τι συνεδρίαση ήταν εκείνη για την εκλογή αντιπροέδρου και γραμματέα!
Από το 1990 παρακολουθώ δημαιρεσίες (δεν έχω χάσει καμία!). Είχαν μυστικές ψηφοφορίες. Ήσαν ταχύτατες. Δεν επακολουθούσαν «τοποθετήσεις».
Αυτές εδώ, οι πρώτες με τον Καλλικράτη, όπως λειτούργησαν στο Μαρούσι υπήρξαν οι πιο αντιφατικές και πολύ χρονοβόρες.
Ίσως είναι και οι πρώτες μυστικές ψηφοφορίες, κατά τις οποίες οι επικεφαλής των συνδυασμών, έπαιρναν το λόγο να δικαιολογήσουν τη ψήφο τους.
Οπότε ποια μυστικότητα;
Αν δεν μαθαίναμε τι είχαν ψηφίσει, μαθαίναμε τις προθέσεις τους.
Δεν φτάνει αυτό όμως.
Μετά από κάθε αιτιολόγηση, είχαμε και τον αντίλογο του δημάρχου.
Κατόπιν, είχαμε αντίλογο στον αντίλογο, «επί της διαδικασίας».
Στη συνέχεια, είχαμε αντίλογο, στον αντίλογο του αντιλόγου «επί προσωπικού».
Εκεί πλέον, δεν ίσχυε ο μύθος του «σκορπιού και του βάτραχου».
Είχαμε το θέατρο του παραλόγου, όπως είπε ο κ. Μπουντούρογλου και μας θύμισε τον Ιονέσκο.
Γι’ αυτό σας λέω: Άλλη κουλτούρα…
Ας μη σας κουράζω όμως. Θα σας απαλύνω την ένταση με ένα κουΐζ για να τελειώσετε μαζί μου ανάλαφρα και χαλαρά.
Η ιστορία του «βάτραχου με το σκορπιό» αποδίδεται στον Αίσωπο, αλλά αυτό μάλλον δεν ισχύει.
Ακούστηκε για πρώτη φορά από ένα ντετέκτιβ, στην ταινία «Ο κύριος Αρκάντιν» (1955) του Όρσον Γουέλς
Ξανα-ακούστηκε το 1989 στην ταινία «Ο έρωτας είναι μια μεγάλη περιπέτεια» του Μπλέικ Έντουαρντς. Η κωμωδία με την Την είπε ο Φόρεστ Γουίτακερ μέσα στη φυλακή, στην ταινία «Το παιχνίδι των λυγμών» (1992) του Νιλ Τζόρνταν.
Τέλος, χρησιμοποιήθηκε από έναν ινδιάνο, με τους όρους «γυναίκα» αντί βατράχου και «φίδι» αντί σκορπιού, στην ταινία «Γεννημένοι δολοφόνοι» (1994) του Όλιβερ Στόουν.
Ερώτηση: Πού την έμαθε ο κ. Γιαννακάκος;
(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία 15/1/2011)
