Καιρό είχα να ασχοληθώ με τους πολυπληθείς αναγνώστες μου, που κατά καιρούς με τιμούν με τα mails τους.
Το πράττω σήμερα.
Αφορμή στάθηκε πρόσφατο μήνυμα της φίλης αναγνώστριας Μαρίνας (με την επιθυμία να μη δημοσιεύσω το επώνυμό της) που μου γράφει: «Κύριε Πολύδωρε. Τώρα τελευταία, η στήλη σας δεν έχει μια σταθερή θέση και κάθε Σάββατο αναγκαζόμαστε να ξεφυλλίζουμε την εφημερίδα για να σας βρούμε. Γιατί συμβαίνει αυτό;».
Αγαπητή μου κ. Μαρίνα, όχι μόνον εσείς, αλλά και άλλοι αναγνώστες και αναγνώστριες, που είχαν συνηθίσει πολύ καιρό τώρα να με βρίσκουν πάντοτε στην ίδια θέση, μου υπέβαλαν το ίδιο ερώτημα.
Σήμερα είμαι υποχρεωμένος πλέον να απαντήσω, αποκαλύπτοντας μικρά μυστικά της δουλειάς.
Όπως είχε διαπιστωθεί από τους ειδικούς ερευνητές της εφημερίδας, ύστερα από εμπεριστατωμένη
μελέτη της συμπεριφοράς των αναγνωστών, αρκετοί αναγνώστες έβρισκαν αμέσως τη στήλη μου τη διάβαζαν και μετά έκλειναν την εφημερίδα.
Αυτό όμως απέβαινε εις βάρος των άλλων συνεργατών, που καταβάλλουν και αυτοί τεράστιες και φιλότιμες προσπάθειες για την ποιότητα του περιεχομένου της εφημερίδας μας.
Έτσι αποφασίστηκε, να μετατοπίζεται κάθε βδομάδα η στήλη, ώστε ψάχνοντας να τη βρείτε, να ανακαλύπτετε κάθε φορά και άλλες πτυχές της προσωπικότητας της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ.
Αλλά, έγραψα «συμπεριφορά» και θυμήθηκα πρόσφατη φράση του υπουργού Υποδομών Δ. Ρέππα, ο οποίος, αναφερόμενος σε όσους δεν πληρώνουν διόδια, ή αρνούνται να ακυρώσουν εισιτήριο στα μέσα μεταφοράς, έκανε λόγο για «αντικοινωνική συμπεριφορά»
Τι να πω τώρα;
Αυτή ήταν η μόνη αντικοινωνική συμπεριφορά κατά τον κ. υπουργό;
Εδώ έχουμε τρελαθεί τελείως.
Να παραλάβει τον υπουργό κανένας σοβαρός κοινωνιολόγος και να του εξηγήσει τι είναι και πως προκαλείται μια αντικοινωνική συμπεριφορά.
Οι τζαμπατζήδες στα λεωφορεία και στα τρένα, δεν είναι τίποτα μπροστά στον κατήφορο της κοινωνίας μας.
(Όπα. Ανεβάζω στροφές σαν τον Κούρκουλο στο «Κοινωνία ώρα μηδέν»).
Δεν θέλω να προκαλέσω φοβικό σύνδρομο στους αναγνώστες μου, κυρία Μαρίνα, απαριθμώντας «αντικοινωνικές συμπεριφορές».
Θα σταθώ μόνο στη γενική πτώση των αξιών, στην κοινωνική αποδιοργάνωση και στις προσδοκίες που δεν ικανοποιήθηκαν (και αποτελούν αιτία για κάθε είδους εξεγέρσεις).
Θα αναφέρω δε, απλά καθημερινά παραδείγματα, για να αποφύγω το ύφος του περισπούδαστου άρθρου.
Για προσέξτε στο Μαρούσι, κυρία Μαρίνα μου, όπου υπάρχει λωρίδα πεζοδρομίου με πλακάκια για τυφλούς. Θα δείτε ένα και δύο και τρία και τέσσερα («παιδιά», παραλίγο να τραγουδήσω) αυτοκίνητα παρκαρισμένα.
Ή αποκλεισμένες ράμπες για αναξιοπαθούντες. Το διανοείστε; Και δεν τρέχει τίποτα…
Άλλο: Για προσέξτε τους συμβασιούχους του Δήμου Αμαρουσίου, των οποίων έληξαν οι συμβάσεις και δείτε πως εμπαίζονται ένθεν κακείθεν…
Και μόνον ότι «οι μάσκες έπεσαν», όπως είπε ο Δημ. Πολυχρονιάδης, φτάνει. Είναι απόδειξη ότι τις φορούσαν.
Αλλά πάλι παρασύρθηκα και δεν ασχολήθηκα με την αλληλογραφία της στήλης.
Μια άλλη φορά.
(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία 5/2/11)
(Δημοσιεύτηκε στην Αμαρυσία 5/2/11)
