Γύρω από δύο άξονες στρέφεται αυτή η χαμηλών τόνων και με λυρική διάθεση ταινία, η οποία θέτει πολλά ζητήματα για συζήτηση, χωρίς να δίνει εύκολες απαντήσεις. Ο ένας άξονας είναι το μεταναστευτικό θέμα σε μια προηγμένη χώρα όπως ο Καναδάς (μεταναστευτικό θέμα, με προέκταση τον ορισμό που δίνουμε στην λέξη "τρομοκρατία" και στις συνέπειές της). Ο δεύτερος άξονας, είναι οι σχέσεις δασκάλων και μαθητών, τις οποίες τα σύγχρονα (και... πολιτικά ορθά) συστήματα θεωρούν ότι πρέπει να φτάνουν μέχρι του σημείου που ο δάσκαλος δεν πρέπει να αγγίζει τον μαθητή ή τη μαθήτρια, διότι μπορεί να θεωρηθεί, ή ότι βιαιοπραγεί ή ότι ενοχλεί σεξουαλικά. Παράλογο, για μας τους παλαιότερους, που οι δάσκαλοί μας ή μας χαστούκιζαν όταν ήμασταν άτακτοι ή μας χάιδευαν και μας χτυούσαν φιλικά στους ώμους και την πλάτη για να μας επιβραβεύσουν (σήμερα και οι δύο αυτές ενέργειες είναι κατακριτέες). Τα δύο αυτά θέματα αγγίζονται διακριτικά από το σενάριο της ταινίας και εξυπηρετούνται από εξαιρετικές ερμηνείες τόσο των ενήλικων ηθοποιών, όσο και των ανήλικων. Ενδιάμεσα, κινούνται και άλλα, όπως η διαχείριση της απώλειας αγαπητών προσώπων, οι σχέσεις μεταξύ των μεγάλων και των δασκάλων με τους γονείς. Όλα όμως σου αφήνουν ανοιχτές τις απαντήσεις, θίονται και σβήνουν, όπως τα fade out της ταινίας.
Δεν παύει όμως να είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία.
Υπόθεση: O κύριος Λαζάρ, από την Αλγερία, προτείνει τον εαυτό του ως
αντικαταστάτη της δασκάλας που αυτοκτόνησε σε ένα δημοτικό σχολείο του Καναδά.
Από την στιγμή που προσλαμβάνεται κάνει τα πάντα για να έρθει πιο κοντά
στα παιδιά, να τους συμπαρασταθεί και να τους εξηγήσει την ανεξήγητη
ακόμη και για τους μεγάλους πολλές φορές δύναμη της απώλειας.
Ωστόσο, κανείς απ' τους συναδέλφους, γονείς, ακόμη κι απ' τα παιδιά δε
γνωρίζει το παρελθόν του κυρίου Λαζάρ κι ότι από στιγμή σε στιγμή
μπορεί απελαθεί.
Σκηνοθεσία: Φιλίπ Φαλαρντό Με τους: Μοχάμεντ Φελάγκ, Σοφί Νελίς, Εμιλιέν Νερόν, Ντανιέλ Προυλ
