Λίνκολν (Lincoln)

«Πάντα ήθελα να διηγηθώ την ιστορία του Λίνκολν. Είναι μια από τις πιο συναρπαστικές μορφές ολόκληρης της ιστορίας και της ζωής μου», λέει ο Σπίλμπεργκ και συνεχίζει: «Θυμάμαι τον εαυτό μου γύρω στα τέσσερα ή πέντε, που πρωτοείδα το Lincoln Memorial και ήμουνα τρομερά εντυπωσιασμένος από το μέγεθος αυτού του αγάλματος που κάθεται στην καρέκλα, και καθώς πλησίαζα πιο κοντά, με είχε αιχμαλωτίσει το πρόσωπό του. Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή, έχοντας με αφήσει να αναρωτιέμαι για αυτόν τον άνθρωπο που καθόταν εκεί ψηλά».

Αφού λοιπόν είχε εντυπωσιαστεί από το άγαλμα του Λίνκολν ο Σπίλμπεργκ, αποφάσισε όταν μεγάλωσε, να κάνει ταινία τους τελευταίους μήνες της ζωής του, επειδή ήθελε «να δείξει  πόσο πολύπλευρος ήταν ο Λίνκολν. Ήταν πολιτικός, στρατιωτικός αρχηγός, και ταυτόχρονα πατέρας, σύζυγος και άντρας, ο οποίος πάντα έψαχνε βαθιά μέσα του και γιατί ότι κατάφερε εκείνο το διάστημα ήταν πραγματικά τεράστιο.

Θέλαμε όμως να δείξουμε ότι και εκείνος ήταν άνθρωπος, όχι ένα μνημείο».
Αυτό ακριβώς κατάφερε ο Σπίλμπεργκ. Να τονίσει τον αγώνα του Λίνκολν για να διατηρήσει ενωμένες τις Πολιτείες και μάλιστα μετά από ήττα των Νότιων που τους ήθελε πλήρως παραδομένους. Εκεί τουλάχιστον η ταινία είναι ειλικρινής, δείχνοντας τον Λίνκολν να περνάει έφιππος μέσα από το πεδίο της τελευταίας μάχης όπου έχει γίνει σφαγή στην κυριολεξία. Άλλωστε ο Λίνκολν είχε πει: «Υπέρτατος σκοπός μου στον αγώνα αυτό είναι να διασώσω την Ένωση και όχι να διασώσω ή να εξαλείψω τη δουλεία. Αν μπορούσα να διασώσω την Ένωση χωρίς να απελευθερώσω τους δούλους , θα το έκανα. Αν πάλι τη διέσωζα ελευθερώνοντας όλους τους δούλους, θα το έκανα. Αν μπορούσα να τη διασώσω ελευθερώνοντας μερικούς και αφήνοντας τους άλλους να παραμείνουν δούλοι και αυτό θα το έκανα» («Οι πολιτικοί – Λίνκολν: ο πρόεδρος της ενότητας» εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ).

Ύστερα από αυτό, ο εξωραϊσμός του από τον Σπίλμπεργκ και ο τονισμός της πλευράς του, που ήθελε την ενότητα των Πολιτειών πάση θυσία, φαντάζει εύλογος πλέον. Άλλο θέμα, το γεγονός ότι διασώζοντας τη γεωγραφική συνοχή της χώρας, κατάστρεψε το πνεύμα της εθελοντικής ενότητας και σύμπνοιας, που θεωρούνται το θεμέλιο των ΗΠΑ.

Ο Σπίλμπεργκ με αυτή την άρτια ταινία, που έχει όλα τα υλικά της υπερπαραγωγής (πλούσια σε κόσμο, ντεκόρ, υλικά και κοστούμια και φυσικά το μεγάλο ατού που λέγεται Ντάνιελ Ντέι Λιούις καθώς και την ανθρώπινη Σάλι Φιλντ που υποδύεται τη σύζυγο του Λίνκολν, αλλά και τη μουσική επένδυση μαζί με τη φωτογραφία, που θυμίζει πίνακες του Ζαν Λεόν Ζερόμ Φέρις από την εποχή) καταφέρνει - για άλλη μια φορά- να συγκινεί το κοινό του.

Μόνο που εγώ, στο πρώτο μέρος ψιλοβαρέθηκα με όλο εκείνο το κουβεντολόι για το πώς θα πεισθούν (ή και θα εξαγοραστούν με διορισμούς) οι γερουσιαστές για να ψηφίσουν. Είναι και η μεγάλη διάρκεια της ταινίας βλέπετε (150 λεπτά). Ευτυχώς, που με αποζημίωσε ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις.

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ
Μμε τους: Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Τόμι Λι Τζόουνς, Τζέιμς Σπέιντερ, Ντέιβιντ Στράθερν, Σάλι Φιλντ, Τζάρεντ Χάρις, Λι Πέις, Τζάκι Ερλ Χάλει

Προβάλλεται από 24/1/2013

(Κριτική μου και στο myFilm)