Τελικά, ποιος χάνει πρώτος την αξιοπρέπειά του; Αυτός που πληρώνει
για να γευτεί τον έρωτα, ή αυτός που πληρώνεται για να τον προσφέρει;
Δικαιολογίες υπάρχουν και από τις δύο πλευρές, τόσο από αυτούς/αυτές
που τον αναζητούν σε ξωτικές τοποθεσίες (οι άντρες στην Ταϋλάνδη όπως
στην ταινία Teddy Bear πριν λίγο καιρό και οι γυναίκες κατά την ταινία
στην Κένυα), όσο και από αυτές/αυτούς που τον προσφέρουν.
Αν ασκήσεις κριτική σ’ αυτούς τους χαρακτήρες, δεν είναι απίθανο να
χαρακτηρισθείς και ρατσιστής, αν πάλι τους αφήσεις στο απυρόβλητο, το
αρχικό ερώτημα θα μείνει αναπάντητο.
Η ουσία είναι ότι ενώ ο «Παράδεισος του έρωτα» ξεκινάει με μια αξιοπρεπή αντιμετώπιση του θέματος, τόσο από την πλευρά της παχουλής και ώριμης κυρίας που έχει δικαίωμα στις χαρές της ζωής, όσο και από την πλευρά των εξαθλιωμένων ντόπιων, που έχουν ανάγκη του εισαγόμενου συναλλάγματος, στο δεύτερο μέρος κάνει μια ανατροπή, που είναι να τους λυπάσαι όλους και πρώτο-πρώτο το σκηνοθέτη (αναρωτιέμαι πού πήγαν τα 3,6 εκατομμύρια € της παραγωγής;).
Η ουσία είναι ότι ενώ ο «Παράδεισος του έρωτα» ξεκινάει με μια αξιοπρεπή αντιμετώπιση του θέματος, τόσο από την πλευρά της παχουλής και ώριμης κυρίας που έχει δικαίωμα στις χαρές της ζωής, όσο και από την πλευρά των εξαθλιωμένων ντόπιων, που έχουν ανάγκη του εισαγόμενου συναλλάγματος, στο δεύτερο μέρος κάνει μια ανατροπή, που είναι να τους λυπάσαι όλους και πρώτο-πρώτο το σκηνοθέτη (αναρωτιέμαι πού πήγαν τα 3,6 εκατομμύρια € της παραγωγής;).
Στο δεύτερο μέρος λοιπόν, η ταινία σοκάρει με τον κυνισμό της και τη
χυδαιότητα των σκηνών της, που προσωπικά δεν είδα σε τι αποσκοπούν,
πέραν από το να μας δείξουν ότι η ηρωίδα ήταν πάρα πολύ αφελής που
περίμενε να βρει τον πραγματικό έρωτα σ’ εκείνο το μέρος.
Ηθικό δίδαγμα: η χώρα μας καλό θα είναι να ξεκινήσει μια επιθετική
εκστρατεία στο είδος του τουρισμού της δεκαετίας του ‘60, που τα
νοικιαζόμενα δωμάτια ήταν ζεστά και φιλόξενα και οι παραλιακές ταβέρνες
είχαν ψάθινες καρέκλες (γιατί τα πλαστικά της Κένυας μου έβγαλαν τα
μάτια) και τραπέζια με καρό τραπεζομάντιλα που σερβίριζαν αγνά ελληνικά
προϊόντα και όχι γκουρμέ και σος μπερνέζ, που βρίσκω σήμερα και στις
πιο ψηλές βουνοκορφές της Πίνδου.
Στους δε κρυόπλαστους, που έδωσαν € 3,6 εκατ. € για να γυριστεί αυτή
η ταινία, θα πρέπει να προσφέρουμε στο εξής και το παλιό «λεβέντικο»
καμάκι και τη γνήσια χωριάτικη (ολίγον brutal) φιλοξενία μας, διότι
μεταβήκαμε πολύ απότομα από τη γεωργική μας φύση στη μεταβιομηχανική
και χάσαμε το μπούσουλα και την αξιοπιστία μας.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά ξεχάσαμε ότι εμείς πλασάραμε πρώτοι τον τύπο
του Ζορμπά και πολύ γρήγορα τον στείλαμε, πρώτα στο χρηματιστήριο και
αργότερα για διακοπές σε κάτι παραλίες σαν κι αυτές της ταινίας.
Σκηνοθεσία Ούλριχ Ζάιντλ
Με τους Μάργκαρετ Τίζελ, Πίτερ Καζούνγκου, Ίνγκε Μο, Ντούνζα Σόβινετζ, Γκάμπριελ Μουάρουα, Κάρλος Μκουτάνο
Με τους Μάργκαρετ Τίζελ, Πίτερ Καζούνγκου, Ίνγκε Μο, Ντούνζα Σόβινετζ, Γκάμπριελ Μουάρουα, Κάρλος Μκουτάνο
Προβάλλεται από 14-2-2013
(Κριτική μου στο myFilm)
