Πρόκειται για μια γλυκιά, τρυφερή, συγκινητική και γεμάτη χιούμορ
ταινία για τη νοσταλγία της πατρίδας, από μετανάστες που αφιέρωσαν όλη
τους τη ζωή σε μια ξένη χώρα και κάποια στιγμή θέλουν να επιστρέψουν.
Ένα θέμα, που δεν αφορά μόνο στους Τούρκους.
Η ταινία στο πραγματικά διασκεδαστικό δίωρο, καταφέρνει να θίξει όλα εκείνα τα θέματα που απασχολούσαν τους πρώτους Τούρκους μετανάστες στη Γερμανία, τη δυσκολία προσαρμογής τους, την ένταξή τους σε μια αυστηρά πειθαρχημένη κοινωνία, τις σχέσεις μεταξύ τους και την προσπάθεια να διατηρήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα σε μια χώρα που κύριο μέλημά της ήταν να… την χάσουν και να τους εκμεταλλεύεται.
Πολύ σωστά ο μικρός πρωταγωνιστής αναρωτιέται κάποια στιγμή: «Τελικά, είμαστε Τούρκοι ή Γερμανοί;», όπως άλλωστε ενδόμυχα και οι υπόλοιποι ήρωες της ταινίας. Είναι τέτοιο το «χωνευτήρι» της Γερμανίας, που ο «φιλοξενούμενος εργαζόμενος» πιέζεται πάρα πολύ ώστε να μπορέσει να αντισταθεί και να ... μη γίνει Γερμανός. Όλοι μας δε, γνωρίσαμε κάποτε κάποιον που πήγε στη Γερμανία και, πρώτον, έκανε μια δουλειά για την οποία εδώ στην Ελλάδα ντρεπόταν, και δεύτερον, άρχιζε να μας κάνει μαθήματα πόσο πειθαρχικοί είναι «αυτοί εκεί πέρα».
Η ταινία στο πραγματικά διασκεδαστικό δίωρο, καταφέρνει να θίξει όλα εκείνα τα θέματα που απασχολούσαν τους πρώτους Τούρκους μετανάστες στη Γερμανία, τη δυσκολία προσαρμογής τους, την ένταξή τους σε μια αυστηρά πειθαρχημένη κοινωνία, τις σχέσεις μεταξύ τους και την προσπάθεια να διατηρήσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα σε μια χώρα που κύριο μέλημά της ήταν να… την χάσουν και να τους εκμεταλλεύεται.
Πολύ σωστά ο μικρός πρωταγωνιστής αναρωτιέται κάποια στιγμή: «Τελικά, είμαστε Τούρκοι ή Γερμανοί;», όπως άλλωστε ενδόμυχα και οι υπόλοιποι ήρωες της ταινίας. Είναι τέτοιο το «χωνευτήρι» της Γερμανίας, που ο «φιλοξενούμενος εργαζόμενος» πιέζεται πάρα πολύ ώστε να μπορέσει να αντισταθεί και να ... μη γίνει Γερμανός. Όλοι μας δε, γνωρίσαμε κάποτε κάποιον που πήγε στη Γερμανία και, πρώτον, έκανε μια δουλειά για την οποία εδώ στην Ελλάδα ντρεπόταν, και δεύτερον, άρχιζε να μας κάνει μαθήματα πόσο πειθαρχικοί είναι «αυτοί εκεί πέρα».
Λαμβάνοντας, λοιπόν, αυτά τα δεδομένα υπόψη και το γεγονός ότι όλες
οι ερμηνείες στην ταινία είναι αρκετά καλές και αποδίδουν, τόσο τη
σύγχυση των απέναντί μας γειτόνων στη «φιλόξενη χώρα» (από το
Gastarbeiter που είναι ο «φιλοξενούμενος εργάτης»), όσο και την
προσπάθειά τους να μη χάσουν την εθνικότητά τους, η ταινία κρίνεται
αρκετά καλή, με σωστές δόσεις κωμωδίας, και δράματος ακόμα και
αυτοσαρκασμού των ελαττωμάτων της φυλής τους, ενώ το μοντάζ και τα
flashback, είναι αρκετά καλά, όπως η φωτογραφία και η ευχάριστη
μουσική, που την έχουμε υιοθετήσει και εξελληνίσει.
Όσο για το πολιτικό μήνυμα του τέλους της ταινίας,
το «καλόπιασμα», δηλαδή, των Γερμανών για τη φιλοξενία που τους χαρίζουν τόσα χρόνια, αυτό το χαρίζουμε στους Τούρκους. Εμείς, ως υπερήφανοι Έλληνες «που χτίζαμε Παρθενώνες όταν οι άλλοι… μπλαμπλα», θα απαντήσουμε με Ελληνικές ηθογραφικές και με χιούμορ, επίσης, ταινίες γύρω από τους δικούς μας μετανάστες, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη Γερμανία στείλαμε κι εμείς περίπου 1.000.000 εργάτες στη δεκαετία του ‘60.
το «καλόπιασμα», δηλαδή, των Γερμανών για τη φιλοξενία που τους χαρίζουν τόσα χρόνια, αυτό το χαρίζουμε στους Τούρκους. Εμείς, ως υπερήφανοι Έλληνες «που χτίζαμε Παρθενώνες όταν οι άλλοι… μπλαμπλα», θα απαντήσουμε με Ελληνικές ηθογραφικές και με χιούμορ, επίσης, ταινίες γύρω από τους δικούς μας μετανάστες, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στη Γερμανία στείλαμε κι εμείς περίπου 1.000.000 εργάτες στη δεκαετία του ‘60.
Υπόθεση: Ο 70χρονος Χουσεΐν Γιλμάζ, μετά από 45 χρόνια διαμονής στη Γερμανία,
όπου πρωτοπήγε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ως Gastarbeiter
(«φιλοξενούμενος εργάτης»), ανακοινώνει στην οικογένειά του ότι αγόρασε
ένα σπίτι στην Τουρκία, και ζητά να τον βοηθήσουν να το ανακαινίσει. Για
εκείνον πρόκειται για ένα ταξίδι-επιστροφή στην πατρίδα, για τους
υπόλοιπους όμως είναι μια περιπλάνηση σε μια ‘άγνωστη’ χώρα. Η πρότασή
του, λοιπόν, όχι μόνο δε γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό, αλλά προκαλεί
τριγμούς ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, αρκετά εκ των οποίων μοιάζουν
να μη μπορούν να αποφασίσουν αν νιώθουν περισσότερο Τούρκοι ή Γερμανοί.
Παράλληλα, η Τσανάν, η φοιτήτρια εγγονή του Χουσεΐν, έχει τα δικά της
προβλήματα, ερχόμενη αντιμέτωπη με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, την οποία
παλεύει να κρατήσει κρυφή από τη μητέρα της. Υπάρχει πάντως κάποιος που
τη βοηθάει να ξεχνιέται: ο 6χρονος ξάδερφός της Τσενκ, ο οποίος της
ζητάει να του διηγηθεί την απίθανη ιστορία γνωριμίας ανάμεσα στον παππού
Χουσεΐν και τη γιαγιά Φατμά, τότε που οι δυο τους ήταν ακόμη δύο
ντροπαλοί νέοι σε ένα γραφικό χωριουδάκι της μακρινής Ανατολίας. Και,
κυρίως, πώς ο Χουσεΐν κατέληξε να γίνει ο… 1.000.001ος Gastarbeiter της
Γερμανίας!
Σκηνοθεσία: Γιασεμίν Σαμντερελί
Με τους: Φαχρί Γιαρντίμ, Πέτρα Σμιντ-Σάλερ, Ντένις Μοσκίτο, Βεντάτ Εριντσίν, Αϊλίν Τεζέλ, Λιλάι Χουζέρ, Ντεμέτ Γκιούλ, Ραφαέλ Κουσούρης
Με τους: Φαχρί Γιαρντίμ, Πέτρα Σμιντ-Σάλερ, Ντένις Μοσκίτο, Βεντάτ Εριντσίν, Αϊλίν Τεζέλ, Λιλάι Χουζέρ, Ντεμέτ Γκιούλ, Ραφαέλ Κουσούρης
Προβάλλεται από 5-5-2013
(Κριτική μου στο myFilm)
