Ιδιαίτερες αδυναμίες (Two mothers)

Υπόθεση: Η Ροζ και η Λίλ είναι κολλητές. Μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά μιας ειδυλλιακής παραθαλάσσιας πόλης και έχουν ανατραφεί με τα ίδια, λίγο πολύ, βιώματα, αναπτύσσοντας κοινές συνήθειες, με έναν παρόμοιο τρόπο ζωής. Η σχέση τους είναι πολύ ιδιαίτερη και η φιλία τους φαντάζει αληθινή και αδιάσπαστη. Οι έφηβοι γιοι τους - στα χνάρια των μανάδων τους και ειδικά από τη στιγμή που ο Ιαν (Σάμιουελ) έχασε το μπαμπά του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα - έχουν αναπτύξει μια παρόμοια σχέση μεταξύ τους, μέχρι εκείνο το υπέροχο, ζεστό καλοκαίρι, το οποίο φέρνει πλέον στην επιφάνεια όλα τα συναισθήματα που σιγόβραζαν για καιρό στο εσωτερικό τους. Αποτέλεσμα αυτού είναι να ανατραπούν όλες οι ισορροπίες και να αλλάξουν για πάντα τα μέχρι τότε δεδομένα.

Κριτική: Το θέμα είναι, πόσοι γνωρίζουν τη γεννημένη στο Ιράν (πρώην Περσία) και βραβευμένη με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ντόρις Λέσινγκ. Διότι στο δικό της μυθιστόρημα «Οι γιαγιές» (που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη) είναι βασισμένη
η ταινία και η συγγραφέας καταπιάνεται κυρίως με τις γυναικείες ευαισθησίες και αδυναμίες και μου φαίνεται ότι αυτή τη φορά ο ελληνικός τίτλος είναι, κατά κάποιο τρόπο, εύστοχος, αντί του Two mothers.

Όσοι δεν γνωρίζουν τη Ντόρις Λέσινγκ και προσπαθούν να βγάλουν άκρη από την ταινία της Αν Φοντέν, που παρουσιάζεται σαν μια ταινία για τη φιλία, τον έρωτα, τις σχέσεις και την οικογένεια, θα αιφνιδιαστούν από τον υποβόσκοντα ερωτισμό της αρχής του φιλμ, ο οποίος υπάρχει μεταξύ δύο γιων και δυο μανάδων (όλοι κολλητοί μεταξύ τους) σε μια εξωτική παραλία κατά τη διάρκεια ενός ζεστού καλοκαιριού και εξελίσσεται σε παθιασμένο έρωτα, για να καταλήξει σε μια οιδιπόδεια τραγωδία (ε, ναι, στην προκειμένη περίπτωση αποκαλύπτω το τέλος, διότι είναι προβλέψιμο μέχρι κεραίας).

Η ιστορία, το τοπίο, η μουσική, τα όμορφα αγόρια και οι ομολογουμένως ωραίες ώριμες μητέρες τους, στα χέρια της Αν Φοντέν από την αρχή του φιλμ σου δίνουν την εντύπωση ότι βλέπεις ένα σοφτ πορνό, που μόνο γέλια προκαλεί (και ακούγονταν αρκετά κατά την προβολή), καθώς και ατάκες του τύπου «ο Παπακαλιάτης κάνει και καλύτερα» που άκουσα να λέγεται στην αίθουσα και συμπλήρωσα υποβιβάζοντας τελείως το επίπεδο, ότι ο τίτλος θα έπρεπε να είναι, όχι Two Mothers, αλλά Two mother fuckers».

Τέλος πάντων. Η σκηνοθεσία φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θα ήθελε η σκηνοθέτις και ευτυχώς που (α) στο τέλος, με ένα πλάνο παραδέχεται ότι η ταινία διαπραγματεύεται μια πραγματικά αρρωστημένη κατάσταση και (β) οι ερμηνείες των Ναόμι Γουότς και Ρόμπιν Ράιτ είναι ανεκτές έως καλές.

Σκηνοθεσία: Αν Φοντέν
Με τις: Ναόμι Γουότς, Ρόμπιν Ράιτ

Προβάλλεται από 30/5/2013

(Κριτική μου στο myFilm)