Πού να φανταζόταν ο Τζορτζ Ρομέρο ότι 45 χρόνια μετά τη «Νύχτα των
Ζωντανών Νεκρών» (1968), θα γυριζόταν μια ταινία άξια να χαρακτηρισθεί
ως η καλύτερη του είδους που εκείνος καθιέρωσε…
Το «εύρημα» του ζόμπι (του ζωντανού-νεκρού που τρέφεται από
ολοζώντανους και υγιείς ανθρώπους και για να το σκοτώσεις οριστικά θα
πρέπει να το χτυπήσεις στο κεφάλι), που τότε ήθελε να συμβολίζει την
παρακμή μιας ελευθεριάζουσας κοινωνίας, έρχεται σήμερα να συμβολίσει
την ομοιομορφία που επιβάλλουν στην ανθρωπότητα, οι πολυεθνικές και η
παγκοσμιοποίηση μέσα από τη μόδα και την κατανάλωση: Δεν πρέπει να
διαφέρεις, πρέπει να εργάζεσαι και να καταναλώνεις. Όποιον διαφέρει,
τον κυνηγάμε μέχρι να μας μοιάσει και όποιος μας μοιάζει -έστω και
λίγο- τον αφήνουμε στη μακαριότητά του. Αλλά ας μη το τραβήξω πολύ.
Αρκεί να προσέξετε στην ταινία, αυτό που πρόσεξε και ο πρωταγωνιστής
και τον έβαλε στη σωστή σκέψη για να σώσει τον κόσμο.
Η ταινία είναι ένα εξαιρετικό θρίλερ, που διατηρεί με σεβασμό το
εύρημα του Ρομέρο και το επεκτείνει σε παγκόσμιο επίπεδο: Τα ζόμπι
εμφανίζονται από το πουθενά, επιτίθενται επί δικαίων και αδίκων,
μεταφέρονται από χώρα σε χώρα, χάρη στις διεθνείς επίγειες και
υπέργειες μεταφορές και ο πρωταγωνιστής (και παραγωγός της ταινίας)
Μπραντ Πιτ, μπορεί στο τέλος να βρίσκει το ευαίσθητο σημείο τους, αλλά
παραμένει άγνωστο από πού ξεκίνησε ο… ιός. Δεν έχει σημασία όμως.
Σημασία έχει το γεγονός, ότι από τα πρώτα λεπτά η δράση είναι
καταιγιστική, υπάρχει υπόγειος αλλά και φανερός τρόμος, το μοντάζ είναι
κοφτερό και στακάτο και η τρισδιάστατη εικόνα είναι καθηλωτική. Ο
σκηνοθέτης, καταφέρνει να μην κάνει ταινία «σπλάτερ» και της προσδίδει
έναν αέρα ταινίας-καταστροφής. Η κίνηση της κάμερας, στις σκηνές
ανοιχτών χώρων, τόσο από γερανό, όσο και από ελικόπτερο, είναι τόσο
ρεαλιστική, που ομολογουμένως έφυγα με πονοκέφαλο από την υπερένταση. Η
μουσική είναι υποβλητική και η φωτογραφία πνιγηρή και κλειστοφοβική
όσο πρέπει. Οι δε ερμηνείες του πρωταγωνιστή και των υπολοίπων
εξαιρετικά πειστικές.
Έχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με μια άρτια παραγωγή, που θα χαρίσει δύο
πολύ… ευχάριστες ώρες, στους φίλους των ταινιών τρόμου, αλλά και των
ταινιών καταστροφής, καθώς και αυτών της επιστημονικής - και πολιτικής,
θα με θυμηθείτε γι’ αυτό - φαντασίας.
Υπόθεση: Ένας υπάλληλος των Ηνωμένων Εθνών, ο Τζέρι Λέιν, ταξιδεύει σε όλο τον
κόσμο, σε έναν αγώνα δρόμου ενάντια στο χρόνο, προκειμένου να σταματήσει
μια θανατηφόρα πανδημία που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε επιθετικά
«όντα». Ο ιός, όμως, εξαπλώνεται ραγδαία σε όλα τα πλάτη και μήκη του
κόσμου με αποτέλεσμα να απειλούνται άμεσα με ανατροπή στρατοί και
κυβερνήσεις, αλλά και με αποδεκατισμό η ίδια η ανθρωπότητα.
Σκηνοθεσία: Μαρκ Φόρστερ
Με τους: Μπραντ Πιτ, Μιρέιγ Ίνος, Ντέιβιντ Μορς, Τζέιμς Μπατζ Ντέιλ, Μάθιου Φοξ, Έρικ Γουέστ, Φάνα Μοκοένα, Ντανιέλα Κερτέσζ
Με τους: Μπραντ Πιτ, Μιρέιγ Ίνος, Ντέιβιντ Μορς, Τζέιμς Μπατζ Ντέιλ, Μάθιου Φοξ, Έρικ Γουέστ, Φάνα Μοκοένα, Ντανιέλα Κερτέσζ
Προβάλλεται από 27/6/2013
(Κριτική μου στο myFilm)
