Διαβάζοντας το βιβλίο του καθηγητή Δρ Σπύρου Σιμσίρογλου με τίτλο «Το ατύχημα – Ένας παραλογισμός αυτοκαταστροφής» (εκδόσεις Νέα Σκέψη, 1994), που βασίζεται σε επιστημονικά και στατιστικά δεδομένα καθώς και πολυετείς παρατηρήσεις, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αποκλειστικά υπεύθυνος για κάθε ατύχημα είναι ο παράγων Άνθρωπος, ο οποίος είτε από άγνοια είτε από αμέλεια οδηγείται στο Ατύχημα, το οποίο στο βιβλίο αντιμετωπίζεται ως «νόσημα συμπεριφοράς» και όχι ως «κακιά ώρα», ή «μοιραίο και αναπόφευκτο».
Αδιαπραγμάτευτη συνθήκη «πυροδότησης» ενός ατυχήματος, υποστηρίζει ο συγγραφέας, είναι η ροπή υπερβατικών ενεργειών του ανθρώπου απέναντι στις προκλήσεις για την ικανοποίηση, όχι μόνο των ζωτικών του αναγκών, αλλά κυρίως των επιθυμιών του.
Αυτός είναι και ο λόγος, που τα δυστυχήματα γενικά, συμβαίνουν μόνο στον Άνθρωπο, αφού αυτός ο ίδιος τα προκαλεί, με βουλητικές παρεμβάσεις, τροποποιώντας τις ενστικτώδεις ζωικές του προσαρμογές αυτοσυντήρησης.
Τα ατυχήματα, ισχυρίζεται ο συγγραφέας, προέρχονται από Ανθρώπους, που παρουσιάζουν, ενδεχομένως, κάποιο βαθμό προκαλούμενου περιστασιακά -ακόμη και συχνά- σε ορισμένες περιόδους (επιρρέπεια), ενός ήπιου βαθμού «ολιγοφρενίας», όπως εκείνου της «μωρίας», που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά της παιδικής ηλικίας, από όπου και η ίδια η λέξη.
Έτσι, το ατύχημα διαιωνίζεται από άγνοια ή και προκατάληψη που συνοψίζεται στη φράση «ήταν μοιραίο». Αναφερόμενος ειδικότερα, στην περίπτωση του τροχαίου δυστυχήματος, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο ανθρώπινος παράγων είναι αποκλειστικά υπεύθυνος, ακόμα και όταν το δυστύχημα αποδίδεται σε αόριστες έννοιες όπως «η υπερβολική ταχύτητα».
Η υπερβολική ταχύτητα δεν είναι μια οντότητα, ένα τέρας, που παρεμβαίνει και δημιουργεί το δυστύχημα. Η υπερβολική ταχύτητα οφείλεται στο γεγονός ότι ο οδηγός ενός αυτοκινήτου πατάει το γκάζι περισσότερο, σε βαθμό που δεν μπορεί να ελέγξει το όχημά του. Ο οδηγός ευθύνεται και όχι αόριστα η «υπερβολική ταχύτητα».
Με την πολυετή παρατήρηση και τη στατιστική, προκύπτει ότι ακόμα και όταν οι αρμόδιοι επικαλούνται την ακαταλληλότητα της ασφάλτου, ή την έλλειψη σήμανσης, προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες για ένα τροχαίο δυστύχημα, πάλι υπεύθυνος είναι ο παράγων Άνθρωπος, χωρίς να απεκδύεται της ευθύνης και ο οδηγός ενός οχήματος, ο οποίος οδηγώντας νηφάλια, πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι «κάτι δεν πάει καλά στο δρόμο» και να οδηγεί προσεκτικά.
Αναφερόμενος στους Συνειδητούς και στους Ασυνείδητους Παράγοντες της πρόκλησης ενός ατυχήματος ο συγγραφέας, αναφέρει χαρακτηριστικά μεταξύ των Συνειδητών Παραγόντων, τις:
1. Συνθήκες του ατυχήματος
2. Πράξεις ή
3. Παραλείψεις του Υποκειμένου.
Από την άλλη, στους Ασυνείδητους Παράγοντες ενός ατυχήματος περιλαμβάνονται:
1. Η ηλικία
1. Το φύλο
2. Το διανοητικό επίπεδο
3. Οι αναπηρίες (μάτια, χέρια, πόδια, μέση, κ.ά.)
4. Το «σύνδρομο άπνοιας ύπνου» - ροχαλητό (υπνηλία)
5. Οι χρονιές σωματικές παθήσεις (αρτηριοσκλήρωση, αρθριτικά κ.ά.)
6. Οι χρονιές διανοητικές παθήσεις (άνοια, επιληψία, μανιοκατάθλιψη)
7. Ο αυτοματισμός των συνηθειών (κάπνισμα κ.ά.)
8. Τα ψυχιατρικά «κίνητρα» παραβάσεων, όπως: Η επιβεβαίωση – αναγνώριση (ανταγωνισμός, επίδειξη κ.ά.) - Η προκατάληψη περί του «μοιραίου» (η άγνοια, η ελπίδα) - Το αίσθημα ασφάλειας (αμεριμνησία, ανετοιμότητα) - Η επιρρέπεια (συχνή επανάληψη αυχημάτων) - Η βιασύνη - Η οξυθυμία - Η περιέργεια - Η αδιαφορία - Η επιθετικότητα κ.ά.
Συμπυκνώνοντας τις 170 σελίδες του βιβλίου του, ο κ. Σπ. Σιμσίρογλου, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οποτεδήποτε, οπουδήποτε και οπωσδήποτε το οποιοδήποτε λάθος οδηγεί, μετουσιώνεται, μεταφράζεται, καταλήγει ή βιώνεται σε κάποιο Ατύχημα και απ’ όλα τα πλάσματα της φύσης Λάθος κάνει μόνον ο Άνθρωπος. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχει η διάκριση σε Ανθρώπινο Λάθος. Μήπως υπάρχει κάποιος, που από το πρωί μέχρι το βράδυ να μην είναι στο έλεος ενός σωρού λαθών; Το ταυτισμένο με τον άνθρωπο Λάθος, λοιπόν, που οδηγεί σε Ατύχημα, γεννιέται είτε από Άγνοια, είτε από Αμέλεια. Όχι από την Κακιά Ώρα και το Αναπόφευκτο».
Αδιαπραγμάτευτη συνθήκη «πυροδότησης» ενός ατυχήματος, υποστηρίζει ο συγγραφέας, είναι η ροπή υπερβατικών ενεργειών του ανθρώπου απέναντι στις προκλήσεις για την ικανοποίηση, όχι μόνο των ζωτικών του αναγκών, αλλά κυρίως των επιθυμιών του.
Αυτός είναι και ο λόγος, που τα δυστυχήματα γενικά, συμβαίνουν μόνο στον Άνθρωπο, αφού αυτός ο ίδιος τα προκαλεί, με βουλητικές παρεμβάσεις, τροποποιώντας τις ενστικτώδεις ζωικές του προσαρμογές αυτοσυντήρησης.
Τα ατυχήματα, ισχυρίζεται ο συγγραφέας, προέρχονται από Ανθρώπους, που παρουσιάζουν, ενδεχομένως, κάποιο βαθμό προκαλούμενου περιστασιακά -ακόμη και συχνά- σε ορισμένες περιόδους (επιρρέπεια), ενός ήπιου βαθμού «ολιγοφρενίας», όπως εκείνου της «μωρίας», που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά της παιδικής ηλικίας, από όπου και η ίδια η λέξη.
Έτσι, το ατύχημα διαιωνίζεται από άγνοια ή και προκατάληψη που συνοψίζεται στη φράση «ήταν μοιραίο». Αναφερόμενος ειδικότερα, στην περίπτωση του τροχαίου δυστυχήματος, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο ανθρώπινος παράγων είναι αποκλειστικά υπεύθυνος, ακόμα και όταν το δυστύχημα αποδίδεται σε αόριστες έννοιες όπως «η υπερβολική ταχύτητα».
Η υπερβολική ταχύτητα δεν είναι μια οντότητα, ένα τέρας, που παρεμβαίνει και δημιουργεί το δυστύχημα. Η υπερβολική ταχύτητα οφείλεται στο γεγονός ότι ο οδηγός ενός αυτοκινήτου πατάει το γκάζι περισσότερο, σε βαθμό που δεν μπορεί να ελέγξει το όχημά του. Ο οδηγός ευθύνεται και όχι αόριστα η «υπερβολική ταχύτητα».
Με την πολυετή παρατήρηση και τη στατιστική, προκύπτει ότι ακόμα και όταν οι αρμόδιοι επικαλούνται την ακαταλληλότητα της ασφάλτου, ή την έλλειψη σήμανσης, προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες για ένα τροχαίο δυστύχημα, πάλι υπεύθυνος είναι ο παράγων Άνθρωπος, χωρίς να απεκδύεται της ευθύνης και ο οδηγός ενός οχήματος, ο οποίος οδηγώντας νηφάλια, πρέπει να έχει αντιληφθεί ότι «κάτι δεν πάει καλά στο δρόμο» και να οδηγεί προσεκτικά.
Αναφερόμενος στους Συνειδητούς και στους Ασυνείδητους Παράγοντες της πρόκλησης ενός ατυχήματος ο συγγραφέας, αναφέρει χαρακτηριστικά μεταξύ των Συνειδητών Παραγόντων, τις:
1. Συνθήκες του ατυχήματος
2. Πράξεις ή
3. Παραλείψεις του Υποκειμένου.
Από την άλλη, στους Ασυνείδητους Παράγοντες ενός ατυχήματος περιλαμβάνονται:
1. Η ηλικία
1. Το φύλο
2. Το διανοητικό επίπεδο
3. Οι αναπηρίες (μάτια, χέρια, πόδια, μέση, κ.ά.)
4. Το «σύνδρομο άπνοιας ύπνου» - ροχαλητό (υπνηλία)
5. Οι χρονιές σωματικές παθήσεις (αρτηριοσκλήρωση, αρθριτικά κ.ά.)
6. Οι χρονιές διανοητικές παθήσεις (άνοια, επιληψία, μανιοκατάθλιψη)
7. Ο αυτοματισμός των συνηθειών (κάπνισμα κ.ά.)
8. Τα ψυχιατρικά «κίνητρα» παραβάσεων, όπως: Η επιβεβαίωση – αναγνώριση (ανταγωνισμός, επίδειξη κ.ά.) - Η προκατάληψη περί του «μοιραίου» (η άγνοια, η ελπίδα) - Το αίσθημα ασφάλειας (αμεριμνησία, ανετοιμότητα) - Η επιρρέπεια (συχνή επανάληψη αυχημάτων) - Η βιασύνη - Η οξυθυμία - Η περιέργεια - Η αδιαφορία - Η επιθετικότητα κ.ά.
Συμπυκνώνοντας τις 170 σελίδες του βιβλίου του, ο κ. Σπ. Σιμσίρογλου, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οποτεδήποτε, οπουδήποτε και οπωσδήποτε το οποιοδήποτε λάθος οδηγεί, μετουσιώνεται, μεταφράζεται, καταλήγει ή βιώνεται σε κάποιο Ατύχημα και απ’ όλα τα πλάσματα της φύσης Λάθος κάνει μόνον ο Άνθρωπος. Γι’ αυτό δεν πρέπει να υπάρχει η διάκριση σε Ανθρώπινο Λάθος. Μήπως υπάρχει κάποιος, που από το πρωί μέχρι το βράδυ να μην είναι στο έλεος ενός σωρού λαθών; Το ταυτισμένο με τον άνθρωπο Λάθος, λοιπόν, που οδηγεί σε Ατύχημα, γεννιέται είτε από Άγνοια, είτε από Αμέλεια. Όχι από την Κακιά Ώρα και το Αναπόφευκτο».
