Πριν λίγες μέρες, η φίλη μου Στέργια Κάββαλου, παρουσίασε στο «Σπίρτο» (στην πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι) την πρώτη της ποιητική συλλογή με
τίτλο «Πλαστική άνοιξη» (εκδ. ΕΚΑΤΗ), μια συλλογή που κινείται στο
σουρεαλιστικό φάσμα και με μια γραφή που εκτείνεται επέκεινα του είναι
και του φαίνεσθαι, με ρυθμό γρήγορο και στακάτο, που χαρακτηρίζει την
Στέργια από το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Αλτσχάιμερ Trance» (των
εκδόσεων Τετράγωνο, για το οποίο ήταν υποψήφια ως πρωτοεμφανιζόμενη
συγγραφέας του περιοδικού «Διαβάζω», υποψήφια για το κρατικό βραβείο
λογοτεχνίας, αλλά και υποψήφια στο 1ο φεστιβάλ νέων συγγραφέων του
ΕΚΕΒΙ).
Το ποιητικό ύφος της, δεν εκπλήσσει τους αναγνώστες της Στέργιας, οι οποίοι έχουμε διαπιστώσει ότι ακόμα και στο πεζογράφημα, χρησιμοποιεί εκφράσεις γεμάτες λυρισμό και ποίηση, παρά τη σκληρότητά τους και την αυθάδεια απέναντι στο κατεστημένο. Η γραφή της, συνεχίζει να είναι στεγνή, κοφτή, ακανθώδης, δαιδαλώδης και οδυνηρή
Αποδίδοντας εικόνες από βασανιστικές (ή γλυκές) αναμνήσεις, γράφει στο ποίημα με τίτλο «χρόνια πολλά»: «τα μισά μου έτη / ξεκουράζονται στις κουνίτσες, / τρώνε μόκα παγωτό, / γλιστράνε σε μπουρμπουλήθρες, σπάνε τα μούτρα τους και χαμογελάνε. / τα υπόλοιπα δεκαπέντε / ξεφυσάνε καπνούς, / μασουλάνε χημείες, / κυλιούνται σε δάκρυα, / σπάνε τα μούτρα τους πονάνε. / καθαρίζω από τη vie fumante, / απλώνω κρέμα ματιών, γεμίζω μπρόκολα το ψυγείο / και κάνω ταμείο. / «μπορώ να έχω άλλα δεκαπέντε, παρακαλώ;»».
Ενώ, σε μια έκρηξη ειρωνικού σουρεαλισμού, με δόσεις διφορούμενων εννοιών μέσα από το λαβύρινθο του νου της, γράφει στο ποίημα «ελευθερίες»: «στον ουρανό κάτι παράξενα σπιτάκια. / έπιασα να γλείψω τη σκεπή, / έσβησα του άλλου την καμινάδα, / κλότσησα τις πόρτες. / μα όταν πήγα να χαϊδέψω τα παράθυρα, / πιπίλισα το θυμωμένο μου αίμα. / το έδειξα στη μαμά. / «άλλη φορά μην παίζεις με τα χώματα» είπε. / μάλωσα τα μάτια και το κεφάλι μου / και ξανάπιασα τις τσουγκράνες.».
Την παρουσίαση της συλλογής, απαγγέλλοντας και ορισμένα ποιήματα έκαναν η ποιήτρια Αγγελική Δημουλή, η μεταφράστρια Ευαγγελία Κουλιζάκη και η Στέλλα Πεκιαρίδη (cultural editor).
Η Στέργια Κάββαλου γεννήθηκε στην Αθήνα το Μάρτη του 1982. Κατάγεται από τα Ζωνιανά Μυλοποτάμου. Η Nouvelle vague είναι ο ηθικός αυτουργός των γαλλικών της σπουδών στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και στο τμήμα λογοτεχνικής μετάφρασης και Μετάφρασης Ανθρωπιστικών Επιστημών της INALCO. Στη Λυών εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στη θεατρική ομάδα Traverses ενώ εντός των τειχών ασχολήθηκε με τον υποτιτλισμό και το θέατρο.
Tο 2010 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της «Αλτσχάιμερ Trance», το 2011 το παραμύθι «Η κόκκινη πινέζα» (εκδόσεων Ιπτάμενο Κάστρο) πρώτο μέρος της σειράς «Τα Χρώματα... Αλλιώς». Ασχολείται με τη μετάφραση (Lapid, Yair, Διπλό παιχνίδι, Πόλις 2009 και Jean - Jacques Rousseau, 1712-1778, Νάρκισσος, Ηριδανός το 2010) και συνεργάζεται με το site doctv.gr και το ιντερνετικό περιοδικό ΝΤΟΥέΝΤΕ.
Το ποιητικό ύφος της, δεν εκπλήσσει τους αναγνώστες της Στέργιας, οι οποίοι έχουμε διαπιστώσει ότι ακόμα και στο πεζογράφημα, χρησιμοποιεί εκφράσεις γεμάτες λυρισμό και ποίηση, παρά τη σκληρότητά τους και την αυθάδεια απέναντι στο κατεστημένο. Η γραφή της, συνεχίζει να είναι στεγνή, κοφτή, ακανθώδης, δαιδαλώδης και οδυνηρή
Αποδίδοντας εικόνες από βασανιστικές (ή γλυκές) αναμνήσεις, γράφει στο ποίημα με τίτλο «χρόνια πολλά»: «τα μισά μου έτη / ξεκουράζονται στις κουνίτσες, / τρώνε μόκα παγωτό, / γλιστράνε σε μπουρμπουλήθρες, σπάνε τα μούτρα τους και χαμογελάνε. / τα υπόλοιπα δεκαπέντε / ξεφυσάνε καπνούς, / μασουλάνε χημείες, / κυλιούνται σε δάκρυα, / σπάνε τα μούτρα τους πονάνε. / καθαρίζω από τη vie fumante, / απλώνω κρέμα ματιών, γεμίζω μπρόκολα το ψυγείο / και κάνω ταμείο. / «μπορώ να έχω άλλα δεκαπέντε, παρακαλώ;»».
Ενώ, σε μια έκρηξη ειρωνικού σουρεαλισμού, με δόσεις διφορούμενων εννοιών μέσα από το λαβύρινθο του νου της, γράφει στο ποίημα «ελευθερίες»: «στον ουρανό κάτι παράξενα σπιτάκια. / έπιασα να γλείψω τη σκεπή, / έσβησα του άλλου την καμινάδα, / κλότσησα τις πόρτες. / μα όταν πήγα να χαϊδέψω τα παράθυρα, / πιπίλισα το θυμωμένο μου αίμα. / το έδειξα στη μαμά. / «άλλη φορά μην παίζεις με τα χώματα» είπε. / μάλωσα τα μάτια και το κεφάλι μου / και ξανάπιασα τις τσουγκράνες.».
Την παρουσίαση της συλλογής, απαγγέλλοντας και ορισμένα ποιήματα έκαναν η ποιήτρια Αγγελική Δημουλή, η μεταφράστρια Ευαγγελία Κουλιζάκη και η Στέλλα Πεκιαρίδη (cultural editor).
Η Στέργια Κάββαλου γεννήθηκε στην Αθήνα το Μάρτη του 1982. Κατάγεται από τα Ζωνιανά Μυλοποτάμου. Η Nouvelle vague είναι ο ηθικός αυτουργός των γαλλικών της σπουδών στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και στο τμήμα λογοτεχνικής μετάφρασης και Μετάφρασης Ανθρωπιστικών Επιστημών της INALCO. Στη Λυών εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στη θεατρική ομάδα Traverses ενώ εντός των τειχών ασχολήθηκε με τον υποτιτλισμό και το θέατρο.
Tο 2010 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της «Αλτσχάιμερ Trance», το 2011 το παραμύθι «Η κόκκινη πινέζα» (εκδόσεων Ιπτάμενο Κάστρο) πρώτο μέρος της σειράς «Τα Χρώματα... Αλλιώς». Ασχολείται με τη μετάφραση (Lapid, Yair, Διπλό παιχνίδι, Πόλις 2009 και Jean - Jacques Rousseau, 1712-1778, Νάρκισσος, Ηριδανός το 2010) και συνεργάζεται με το site doctv.gr και το ιντερνετικό περιοδικό ΝΤΟΥέΝΤΕ.
