Υπόθεση: Σε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον στο Λος Άντζελες, ζει
ο Θέοντορ Τουόμπλι, ένα μοναχικός και ιδιαίτερος άνδρας, που βγάζει τα προς το
ζην γράφοντας προσωπικά γράμματα για λογαριασμό άλλων. Μόνος μετά από μια
μακρόχρονη σχέση, αποφασίζει να αγοράσει ένα προηγμένο λειτουργικό σύστημα, το
οποίο υπόσχεται ότι ανταποκρίνεται στις προσωπικές ανάγκες κάθε χρήστη καθώς
αποτελεί μια διαισθητική και μοναδική οντότητα από μόνη της. Ενεργοποιώντας το,
γνωρίζει τη Σαμάνθα, μια χαρούμενη γυναικεία φωνή που αποδεικνύεται διορατική,
ευαίσθητη αλλά και εξαιρετικά αστεία. Όταν όμως οι ανάγκες και οι επιθυμίες της
μεγαλώνουν, σε συνδυασμό με τις δικές του, η φιλία τους βαθαίνει και μια
ασυνήθιστα ρομαντική διάθεση αναπτύσσεται…
Κριτική: Για να συνεχίσω, μετά τα
αποσιωπητικά, την Υπόθεση που διαβάσατε: …και ύστερα ήρθε ο Έρωτας. Ένας έρωτας
μεταξύ ενός ανθρώπου και ενός λογισμικού. Παρανοϊκό, έτσι; Αλλά μόνον σε
αμερικανική ταινία θα μπορούσε να συμβεί. Άλλωστε και ο Όουεν Γουίλσον στο
«Μεσάνυχτα στο Παρίσι» του Γούντι Άλεν, δεν ζούσε τα βράδια του στο Παρίσι του
μεσοπολέμου;
Το
αξιοθαύμαστο όμως, είναι πως αυτή η ιστορία, παρακολουθείται με ιδιαίτερο
ενδιαφέρον, αφού μέσα από την υπερβολή της (είναι επιστημονική φαντασία, φίλοι
μου) θίγει το σπουδαίο και πάντα επίκαιρο θέμα του εθισμού και της εξάρτησης
από το Διαδίκτυο και όλα τα συμπαρομαρτούντα (δεκάδες σεμινάρια, όπως ξέρετε,
στήνονται καθημερινά από παιδαγωγούς, ψυχολόγους και άλλους αρμόδιους επί του
θέματος).
Διακριτικά, με σφιχτή σκηνοθεσία, χαμηλούς τόνους,
χλιαρή μουσική που συνήθως συντίθεται για lobby και εκπληκτική ερμηνεία από
τον Χοακίμ Φοίνιξ, παρακολουθούμε την εξέλιξη ενός έρωτα μεταξύ ενός ανθρώπου
(που δεν μπορεί να ερμηνεύσει τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων και οδηγείται
μάλιστα σε διαζύγιο), και ενός ψυχρού λογισμικού που διαθέτει τη ζεστή φωνή της
Σκάρλετ Τζόχανσον.
Το μοιραίο τέλος είναι προβλέψιμο (αλλά τι
ειρωνεία!) ο ήρωάς μας δεν το αντιλαμβάνεται ακόμα και όταν η γυναίκα του
ακούγοντας ότι έχει δεσμό με ένα λογισμικό ενώ φανταζόταν κάποιο φυσιολογικό
δεσμό, μένει άναυδη και τον κατακρίνει, σε αντίθεση με ένα φιλικό ζευγάρι που
πάει εκδρομή μαζί τους, «έλα να βγούμε και οι τέσσερις μαζί», του προτείνουν!
Η κοινωνία που έχει στήσει ο Σπάικ Τζόνζι ζει μέσα
στην παράνοια. Σε ένα Λος Άντζελες ομιχλώδες και μουντό, όπως και ο ψυχισμός
του ήρωα που θέλει να βρει την ιδανική σύντροφο, αλλά έτσι κλειστός που είναι
δεν μπορεί, όλος ο κόσμος κινείται με ένα ipod, ipad, tablet στο χέρι και παραμιλάει. Ο
ήρωάς του, περνάει μια μοναχική ζωή συντροφιά με τη «φωνή» και αφού περάσει
ηλιόλουστες μέρες μαζί της στις παραλίες του Ειρηνικού, μετά από την έκπληξη
της γυναίκας τους («βγαίνεις με ένα λογισμικό;») θα διασχίσει ένα χειμωνιάτικο,
παγωμένο τοπίο, όπως και η ψυχή του όταν θα έχει διαπιστώσει ότι το λογισμικό
κάποια στιγμή θα πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιο πιο εξελιγμένο. Δυστυχία…
Ίσως όμως, μπορέσει να βρει παρηγοριά σε μια κοπέλα που έχει νιώσει την ίδια
απογοήτευση από το δικό της λογισμικό, με αντρική φωνή. Πού ξέρετε; Δράμα…
Και δεν έπιασα καθόλου, το θέμα των υψηλής
νοημοσύνης μηχανών και αν αυτές μπορεί κάποτε να επικρατήσουν του ανθρώπου.
Αυτό, το είχε πιάσει πρώτος ο Κιούμπρικ στο «2001: Οδύσσεια του διαστήματος», ο
Σπίλμεργκ στο «Α.Ι.: Τεχνητή νοημοσύνη» και ο Κάμερον με βίαιο τρόπο στον
«Εξολοθρευτή». Μην σας πάω και πιο πίσω στο «Μητρόπολις» του Λανγκ.
Σκηνοθεσία: Σπάικ Τζόνζι
Με τους: Γιοακίν Φοίνιξ, Σκάρλετ
Τζόχανσον, Ολίβια Γουάιλντ, Έιμι Άνταμς, Ρούνεϊ Μάρα
Προβάλλεται από 6/2/14
(Κριτική μου στο myFilm)
