Όσοι έχετε δει το Robocop του Βερχόβεν (1987), ξεχάστε το και δείτε τη νέα οπτική από τον Χοσέ Παντίγια. Όσοι δεν το έχετε δει, πρέπει να δείτε αυτή τη συμβατική κατά τα άλλα ταινία δράσης, που δεν στέκει μόνον εκεί.
Στο νέο Robocop δίνεται έμφαση στον καπιταλιστικό χαρακτήρα της κατασκευής του αστυνόμου-μηχάνημα και όχι μόνον στο ηθικό στοιχείο, στην καταπολέμηση του εγκλήματος, δηλαδή.
Η εταιρία, έχει πουλήσει πολεμικά ρομπότ στο στρατό, τα έχει κονομήσει και τώρα θέλει να ανοίξει την αγορά της και στην τοπική αστυνομία, αργότερα και στην ομοσπονδιακή και πάει λέγοντας. Όλα και όλοι για το χρήμα.
Στη Γερουσία υπάρχουν δυο τάσεις: Αυτοί που θέλουν να προωθήσουν τα σχέδια της εταιρίας (βλ. μίζες) και αυτοί που δεν θέλουν να χρησιμοποιούνται άψυχες μηχανές εναντίον ανθρώπων, διότι μπορεί να δημιουργούνται ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Στην εταιρία, υπάρχει ο επιστήμονας που θέλει τα ρομπότ για ιατρικούς και κοινωνικούς σκοπούς, άντε και για την εξωτερική πολιτική (βλ. εχθροπραξίες Ιράκ), υπάρχει και ο επιχειρηματίας που θέλει να ανεβαίνουν οι μετοχές της.
Στην αστυνομία, θέλουν κάποιον για τις βρώμικες δουλειές και μια μηχανή τους ταιριάζει γάντι, αλλά δεν γουστάρουν η μηχανή να παίρνει πρωτοβουλίες στην επίλυση των υποθέσεων και ο Robocop, δυστυχώς, παίρνει. Αρχίζει να ερευνά τους λόγους για τους οποίους έγινε η απόπειρα της δολοφονίας του, που οδήγησε στην «ανακατασκευή» του κι αυτό δεν τους αρέσει…
Μέσα σε όλα, έχουμε και το διαπλεκόμενο κανάλι, που προσπαθεί με «αντικειμενική» ενημέρωση να χειραγωγήσει το κοινό, ότι οι αστυνομικοί-μηχανές είναι απαραίτητοι και πρέπει να βγουν στους δρόμους. Τόσο αντικειμενική, που όταν οι αντιστασιακοί στο Ιράκ καταστρέφουν κάποια ρομπότ «διακόπτουμε το δελτίο μας για διαφημίσεις».
Αδίστακτοι επιχειρηματίες, διεφθαρμένοι πολιτικοί, νευροβιολόγοι με ελαστική συνείδηση, πολιτικοί της κονόμας και τηλεόραση που θέλει κομμάτι της πίτας των κερδών, αναμειγνύονται υπέροχα σ’ αυτή την ταινία, που παράλληλα έχει πραγματικά γρήγορη δράση και εκπληκτικά εφέ. Μια ταινία, που μπορεί ο σκοπός της να είναι να μας πείσει πως «στους δρόμους εκτός από ρομπότ αυτοκίνητα, πρέπει να έχουμε και ρομπότ αστυνομικούς», δεν παύει όμως να αναδεικνύει το γεγονός πως πάνω απ’ όλα, υπάρχει ο άνθρωπος και η συνείδησή του.
Σε όλη την ταινία, με αναδρομές στο παρελθόν, δεν ξεχνάμε πως ο Μέρφι υπήρξε οικογενειάρχης με γυναίκα, παιδί και αισθήματα. Προσέξετε τις αντιδράσεις της οικογένειας, όταν συναντώνται μετά την μετάλλαξή του σε ανθρωπομηχανή. Επίσης, προσέξτε τις αντιδράσεις των κατασκευαστών του, όταν χάνουν τον έλεγχό του. Ο δόκτωρ Φρανκενστάιν και το κατασκεύασμά του, σίγουρα παραμένει κλασικός μύθος: η επιστήμη και η τεχνολογία δεν μπορούν να γίνουν θεοί, όσα μέλη κι αν προσθέσουν στο ανθρώπινο σώμα.
Στις ερμηνείες, έχω σηκώσει ψηλά τα χέρια. Για επιστημονική φαντασία, είναι όλοι τους υπέροχοι: Ο Γκάρι Όλντμαν (ως επιστήμη), ο Σάμιουελ Τζάκσον (ως διαπλεκόμενο κανάλι), ο Μάικλ Κίτον (ως αδίστακτη επιχείρηση) ο Τζόελ Κίναμαν (ως Ρόμποκοπ) και η Άμπι Κόρνις (η σύζυγος του Ρόμποκοπ) παίζουν και πείθουν πως όλα αυτά δεν είναι απίθανα για μια μελλοντική κοινωνία.
Στο νέο Robocop δίνεται έμφαση στον καπιταλιστικό χαρακτήρα της κατασκευής του αστυνόμου-μηχάνημα και όχι μόνον στο ηθικό στοιχείο, στην καταπολέμηση του εγκλήματος, δηλαδή.
Η εταιρία, έχει πουλήσει πολεμικά ρομπότ στο στρατό, τα έχει κονομήσει και τώρα θέλει να ανοίξει την αγορά της και στην τοπική αστυνομία, αργότερα και στην ομοσπονδιακή και πάει λέγοντας. Όλα και όλοι για το χρήμα.
Στη Γερουσία υπάρχουν δυο τάσεις: Αυτοί που θέλουν να προωθήσουν τα σχέδια της εταιρίας (βλ. μίζες) και αυτοί που δεν θέλουν να χρησιμοποιούνται άψυχες μηχανές εναντίον ανθρώπων, διότι μπορεί να δημιουργούνται ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Στην εταιρία, υπάρχει ο επιστήμονας που θέλει τα ρομπότ για ιατρικούς και κοινωνικούς σκοπούς, άντε και για την εξωτερική πολιτική (βλ. εχθροπραξίες Ιράκ), υπάρχει και ο επιχειρηματίας που θέλει να ανεβαίνουν οι μετοχές της.
Στην αστυνομία, θέλουν κάποιον για τις βρώμικες δουλειές και μια μηχανή τους ταιριάζει γάντι, αλλά δεν γουστάρουν η μηχανή να παίρνει πρωτοβουλίες στην επίλυση των υποθέσεων και ο Robocop, δυστυχώς, παίρνει. Αρχίζει να ερευνά τους λόγους για τους οποίους έγινε η απόπειρα της δολοφονίας του, που οδήγησε στην «ανακατασκευή» του κι αυτό δεν τους αρέσει…
Μέσα σε όλα, έχουμε και το διαπλεκόμενο κανάλι, που προσπαθεί με «αντικειμενική» ενημέρωση να χειραγωγήσει το κοινό, ότι οι αστυνομικοί-μηχανές είναι απαραίτητοι και πρέπει να βγουν στους δρόμους. Τόσο αντικειμενική, που όταν οι αντιστασιακοί στο Ιράκ καταστρέφουν κάποια ρομπότ «διακόπτουμε το δελτίο μας για διαφημίσεις».
Αδίστακτοι επιχειρηματίες, διεφθαρμένοι πολιτικοί, νευροβιολόγοι με ελαστική συνείδηση, πολιτικοί της κονόμας και τηλεόραση που θέλει κομμάτι της πίτας των κερδών, αναμειγνύονται υπέροχα σ’ αυτή την ταινία, που παράλληλα έχει πραγματικά γρήγορη δράση και εκπληκτικά εφέ. Μια ταινία, που μπορεί ο σκοπός της να είναι να μας πείσει πως «στους δρόμους εκτός από ρομπότ αυτοκίνητα, πρέπει να έχουμε και ρομπότ αστυνομικούς», δεν παύει όμως να αναδεικνύει το γεγονός πως πάνω απ’ όλα, υπάρχει ο άνθρωπος και η συνείδησή του.
Σε όλη την ταινία, με αναδρομές στο παρελθόν, δεν ξεχνάμε πως ο Μέρφι υπήρξε οικογενειάρχης με γυναίκα, παιδί και αισθήματα. Προσέξετε τις αντιδράσεις της οικογένειας, όταν συναντώνται μετά την μετάλλαξή του σε ανθρωπομηχανή. Επίσης, προσέξτε τις αντιδράσεις των κατασκευαστών του, όταν χάνουν τον έλεγχό του. Ο δόκτωρ Φρανκενστάιν και το κατασκεύασμά του, σίγουρα παραμένει κλασικός μύθος: η επιστήμη και η τεχνολογία δεν μπορούν να γίνουν θεοί, όσα μέλη κι αν προσθέσουν στο ανθρώπινο σώμα.
Στις ερμηνείες, έχω σηκώσει ψηλά τα χέρια. Για επιστημονική φαντασία, είναι όλοι τους υπέροχοι: Ο Γκάρι Όλντμαν (ως επιστήμη), ο Σάμιουελ Τζάκσον (ως διαπλεκόμενο κανάλι), ο Μάικλ Κίτον (ως αδίστακτη επιχείρηση) ο Τζόελ Κίναμαν (ως Ρόμποκοπ) και η Άμπι Κόρνις (η σύζυγος του Ρόμποκοπ) παίζουν και πείθουν πως όλα αυτά δεν είναι απίθανα για μια μελλοντική κοινωνία.
Υπόθεση: Στην RoboCop, το έτος είναι 2028
και ο πολυεθνικός όμιλος ετερογενών δραστηριοτήτων OMNICORP βρίσκεται στο
κέντρο της ρομποτικής τεχνολογίας. Στο εξωτερικό, οι τηλεχειριζόμενοι στόχοι
τους χρησιμοποιούνται από το στρατό εδώ και χρόνια - που σημαίνει
δισεκατομμύρια στην βάση της OMNICORP. Τώρα η OMNICORP θέλει να φέρει την
αμφιλεγόμενη τεχνολογία στο εσωτερικό μέτωπο, καθώς πιστεύει ότι είναι η
κατάλληλη στιγμή για να το κάνει. Όταν ο Alex Murphy (Joel Kinnaman) - ένας
στοργικός σύζυγος, πατέρας και καλός αστυνομικός που κάνει ότι μπορεί για να
ανακόψει το κύμα της εγκληματικότητας και της διαφθοράς στο Ντιτρόιτ -
τραυματίζεται σοβαρά στην μάχη του καθήκοντος, η OMNICORP αρπάζει την ευκαιρία
για να δημιουργήσει έναν αστυνομικό, μισό άνθρωπο και μισό ρομπότ. Η OMNICORP
οραματίζεται ένα RoboCop σε κάθε πόλη και ακόμη περισσότερα δισεκατομμύρια για
τους μετόχους τους, αλλά δεν υπολογίζουν ένα πράγμα: στο εσωτερικό της μηχανής
υπάρχει ένας άνθρωπος που θέλει δικαιοσύνη.
Σκηνοθεσία: Χοσέ Παντίγια
Με τους: Γκάρι Όλντμαν,
Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Μάικλ Κίτον, Άμπι Κόρνις, Τζέι Μπαρουσέλ, Τζόελ Κίναμαν
Προβάλλεται από 6/2/14
(Κριτική μου στο myFilm)
