Υπόθεση: Όταν ο Ενρίκο Ολιβέρι, γραμματέας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης φεύγει και κρύβεται στο σπίτι μίας παλιάς του σχέσης στο Παρίσι, ένα παράλογο σενάριο λειτουργεί παραδόξως καλά. Ο δίδυμος αδελφός του, μανιοκαταθλιπτικός φιλόσοφος που πρόσφατα βγήκε από το ψυχιατρείο, επιστρατεύεται για να υποδυθεί τον αγνοούμενο πολιτικό κατά την απουσία του.
Κριτική: Το θέμα της προσωρινής εξαφάνισης ενός ηγέτη και αντικατάστασής του από κάποιον που του μοιάζει απόλυτα, δεν είναι καινούργιο στον κινηματογράφο και το Χόλιγουντ έχει δώσει αρκετές ταινίες, κυρίως κωμωδίες, ενώ πρόσφατα από την Ιταλία μας είχε έρθει το «Έχουμε Πάπα!» (2011) του Νάνι Μορέτι.
Το σημαντικό αυτή τη φορά είναι, ότι τον πολιτικό που κρύβεται για να τα βρει με τον εαυτό του, ότι τον υποδύεται ένα μεγάλο ταλέντο: ο Τόνι Σερβίλο. Ένας ηθοποιός- ορχήστρα, που μπορεί να υποδυθεί με ευκολία ό,τι του ζητηθεί. Ο άνθρωπος είναι απόλαυση, να τον βλέπεις και να τον ακούς και εδώ υποδύεται έναν πολιτικό που έχει αρχίσει την κατιούσα, αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αναλάβει περαιτέρω ευθύνες και αποσύρεται και ταυτόχρονα τον δίδυμο αδερφό του (λίγο πολύ τρελούτσικο) από αυτούς που ενώ έχουν δίκιο, πολλές φορές το χάνουν λόγω της υπερβολής των επιχειρημάτων τους, για να το θέσω κομψά.
Στην ταινία, βρισκόμαστε στην Ιταλία εν μέσω της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τις χώρες του Νότου και ο κόσμος περιμένει κάτι καινούργιο. Αυτό εμφανίζεται στο πρόσωπο του Τζιοβάνι (δίδυμου αδερφού του πολιτικού Ενρίκο), ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου, καταλαμβάνει τη θέση του και μιλώντας διφορούμενα, ως νέα Πυθία, δημιουργεί πολιτικά συνθήματα, που δίνουν κουράγιο στους κουρασμένους πολίτες αλλά δημιουργούν προβλήματα στους πολιτικούς δεινόσαυρους.
Ο σκηνοθέτης δεν παίρνει θέση και αυτό φαίνεται στο τέλος της ταινίας, όπου δεν εξηγεί ποιος από τους δίδυμους τελικά παραμένει στην πολιτική αρένα, στέλνει όμως ένα καίριο μήνυμα: Πρέπει να δοθεί τέλος στην απάθειά μας και να ξεπεραστεί ο φόβος μας απέναντι στο καινούργιο. Υπάρχει ελπίδα.
Σκηνοθετικά η ταινία σε κρατάει σε εγρήγορση. Το σενάριο, πολιτικά, ίσως δυσαρεστήσει κάποιους, αλλά λίγη φαντασία (και ειρωνεία) στην αντιμετώπιση της εξουσίας (και της αντιπολίτευσης) δεν βλάπτει, ενώ και το ξεκόλλημα από τα στερεότυπα συνιστάται στους αρτηριοσκληρωτικούς. Οι ερμηνείες του Τόνι Σερβίλο είναι καταπληκτικές, όπως και των υπολοίπων που τον περιστοιχίζουν.
Σκηνοθεσίά: Ρομπέρτο Άντο
Με τους: Τόνι Σερβίλο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Βαλέρια Μπρούνι Ταντέσκι, Μικέλα Σεσόν
Προβάλλεται από 3/4/14
(Κριτική μου στο myFilm)
