Υπόθεση: Μια νεαρή φοιτήτρια, η Lucy, που ζει ανέμελα στο Τόκιο, εξαπατάται από ένα φίλο της προκειμένου να παραδώσει μια βαλίτσα σε έναν κινέζο μαφιόζο. Προτού καταλάβει καν πού έχει βρεθεί μπλεγμένη, η Lucy βρίσκεται όμηρος των Κινέζων και μάλιστα με μια πολύ επικίνδυνη συνθετική ουσία εμφυτευμένη στην κοιλιά της, με σκοπό την παράνομη εισαγωγή της, με αυτόν τον τρόπο, σε διάφορες χώρες. Όταν το υλικό διαχέεται στην κοιλιά της, η Lucy αποκτά ξαφνικά υπερφυσικές δυνάμεις, που την αλλάζουν για πάντα. Μπορεί να ακούει και να αισθάνεται τα πάντα ενώ αποκτά τηλεπαθητικές και τηλεκινητικές δυνάμεις και την ικανότητα να ελέγχει την ύλη.
Κριτική: Το ανθρώπινο μυαλό και τις δυνατότητές του θέλει να θίξει σ’ αυτή την ταινία ο Λικ Μπεσόν, αλλά καταλήγει να κάνει τη Λούσι μια Superwoman, που αποκτά όλες εκείνες τις ιδιότητες που διαθέτει ο Κλαρκ Κεντ και η οποία αντί να σώσει τον κόσμο από τους «κακούς», βάζει σκοπό να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις που αποκτά και αυτό το κάνει επειδή έχει προηγουμένως διαβάσει μια δεκάδων χιλιάδων σελίδων μελέτη ενός καθηγητού, που καταλήγει σ’ αυτό το συμπέρασμα.
Έτσι, πολύ σωστά το συνέλαβε η Σκάρλετ Γιόχανσον, δηλώνοντας ότι «το τελικό αποτέλεσμα υπερέχει πολύ αυτού που αρχικά είχε συλλάβει, διαβάζοντας το σενάριο». Το θέμα της ταινίας είναι ότι ο Άνθρωπος αποτελεί μια χρονική στιγμή στο χρόνο, αφού η Γη τα κατάφερε να ζήσει και χωρίς εμάς για 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, ένα θέμα που η Λούσι το συζητά με τον καθηγητή και το αντιλαμβάνεται όταν ταξιδεύει τόσο πίσω στο χρόνο, με τις γνώσεις που διαθέτει, ώστε φτάνει στην αρχή της εξέλιξης και με το δάχτυλό της, ως νέος θεός, μεταδίδει τις γνώσεις της αγγίζοντας το δάχτυλο του πιθήκου, όπως ακριβώς στον πίνακα του Μικελάντζελο «Ο Θεός δημιουργεί τον Αδάμ», στον οποίο ο Θεός αγγίζει το δάκτυλο του ξαπλωμένου Αδάμ.
Κινηματογραφικά, ο Λικ Μπεσόν με τον πίθηκο στην έναρξη της ταινίας, τον οποίο συναντά η παντογνώστρια Λούσι στο τέλος της και του μεταδίδει τις γνώσεις της, μέσα σε μια πανδαισία εκρήξεων και χρωμάτων και με τα Άτομα που στην αρχή είχαν διασπαστεί στο τέλος ενώνονται σε αντίθετη κίνηση, μου θύμισε την έναρξη και το τέλος της ταινίας «2001: Οδύσσεια του διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Οι σκηνές είναι σχεδόν πανομοιότυπες: στην έναρξη ο πίθηκος πίνει νερό (στου Κιούμπρικ έτρωγε), στο τέλος η Λούσι επιστρέφει στο παρελθόν και συναντά τον πίθηκο (ενώ στο «2001», ο Ντέιβ, επιστρέφει στη Γη ως έμβρυο, έχοντας τις εμπειρίες του). Οι σκηνές έναρξης και τέλους των δύο ταινιών, χαρακτηρίζονται από την πανδαισία των χρωμάτων που προανέφερα, ενώ η διαφορά τους είναι ότι ο Λικ Μπεσόν έχει γυρίσει μια ταινία γήινης δράσης, με εκτελέσεις εν ψυχρώ και καταδιώξεις αυτοκινήτων, ενώ ο Κιούμπρικ έχει κάνει μια ταινία διαστημικής αδράνειας, θέλοντας να δείξει τη μοναξιά του ανθρώπου στο διάστημα, όπως όμως και ο Μπεσόν τη μοναξιά της Λούσι στη Γη, λόγω των υπεράνθρωπων ιδιοτήτων της. Τέλος πάντων.
Η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι εξαιρετική και ο Μόργκαν Φρίμαν ως καθηγητής, είναι απόλυτα πειστικός. Η ταινία κρίνεται αρκετά καλή και μπορεί αν την καλοσκεφτείς να φτάσεις σε πολλά συμπεράσματα και παράπλευρες φιλοσοφικές συζητήσεις. Μου έμεινε αξέχαστη η σκηνή, όπου η Λούσι την ώρα που χειρουργείται (χωρίς αναισθησία, μάλιστα), μιλάει στο τηλέφωνο με τη μητέρα της και την αφήνει πραγματικά έκπληκτη, επειδή -καθώς φαίνεται- δεν της είχε μιλήσει ποτέ έτσι προηγουμένως. Δείχνει εξαιρετική εκφραστικότητα και ωριμότητα. Αριστουργηματικά δε, είναι τα πλάνα στην αρχή όπου παρεμβάλλονται σκηνές με ζώα, οι οποίες προδιαθέτουν το θεατή στο τι πρόκειται να αντιμετωπίσει η Λούσι.
Σε καθοριστική εμφάνιση, βλέπουμε και τον πολύ καλό Δανό ηθοποιό Πίλου Άσμπεκ (ο Ρίτσαρντ που μπλέκει τη Λούσι) πρωταγωνιστή της «Πειρατείας στον ωκεανό» (2012) και του σήριαλ «Μπόργκεν», που προβλήθηκε πρόπερσι στη χώρα μας.
Σκηνοθεσία: Λικ Μπεσόν
Με τους: Σκάρλετ Γιόχανσον, Μόργκαν Φρίμαν, Μιν Σικ Τσόι, Άναλι Τρίπτον
Προβάλλεται από 28/8/2014
(Κριτική μου στο myFilm)
