11/9/14

Η ζωή είναι ωραία με τα μάτια κλειστά - Vivir es fácil con los ojos cerrados

Υπόθεση: Το 1966 ο Τζον Λένον βρίσκεται στην Αλμερία της Ισπανίας για τα γυρίσματα της ταινίας «Πως Κέρδισα τον Πόλεμο» του Ρίτσαρντ Λέστερ. Αρκετά χιλιόμετρα βορειότερα, στην πόλη Αλμπασέτ, ο Αντόνιο, χρησιμοποιεί τους στίχους από τα τραγούδια των Beatles για να διδάξει στους μαθητές του αγγλικά. Όταν μαθαίνει ότι ο Λένον βρίσκεται στην Ισπανία, αποφασίζει να ξεκινήσει ένα ταξίδι προς την Αλμερία για να συναντήσει το είδωλο του από κοντά. Στην διαδρομή θα γνωρίσει τον Μπελέν και τον Χουάνχο, δύο νέους που έχουν φύγει από τα σπίτια τους, ο καθένας κυνηγώντας το δικό του όνειρο. Τα ταξίδι τους θα είναι μακρύ και θα τους αποκαλύψει πράγματα που δεν είχαν ποτέ φανταστεί για τον εαυτό τους.
Κριτική: Ο τίτλος της ταινίας «Living is easy with eyes closed» είναι στίχος από το τραγούδι «Strawberry Fields Forever» των Beatles και έχει γραφτεί από τον Τζον Λένον το 1966 όταν βρισκόταν στην Ισπανία για τα γυρίσματα της ταινίας του Ρίτσαρντ Λέστερ «Πως κέρδισα τον πόλεμο».
Σ’ αυτή την περίοδο αναφέρεται και η ιστορία της ταινίας, που είναι πραγματική και ώθησε το σκηνοθέτη Νταβίντ Τρουέμπα, να γυρίσει αυτή τη γλυκιά, τρυφερή, ευαίσθητη και ταυτόχρονα αστεία και ανθρώπινη αλληγορία, με σπάνιες εικόνες ομορφιάς και με ένα σκηνοθετικό ρυθμό που μαγεύει και συγκλονίζει.
Αλληγορία, διότι η ταινία είναι βαθιά πολιτική και το δείχνει με κάθε ευκαιρία, από το όνομα του Φράνκο ζωγραφισμένο με ασβέστη στα βουνά, αλλά και μέσα από τους διαλόγους ή τις καταστάσεις που βιώνουν οι ήρωες: Ο δάσκαλος που μέσα στο συντηρητικό περιβάλλον της εποχής διδάσκει Αγγλικά στα παιδιά χρησιμοποιώντας στίχους των τραγουδιών των Beatles, για να τα προσελκύσει, ο καταπιεσμένος από τον πατέρα του γιος της συντηρητικής οικογένειας που φεύγει από το σπίτι του αρνούμενος να κουρέψει τα μαλλιά του, που τα χτενίζει όπως οι Beatles και η εσώκλειστη κοπέλα που εγκαταλείπει το ίδρυμα, για να βρει την τύχη της, είναι τρία πρόσωπα που έμμεσα σχολιάζουν συνεχώς την καταπιεστική φύση του καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανία. Όπως όταν κάθε φορά που ο νεαρός ανοίγει το ραδιόφωνο, ακούγονται θρησκευτικές εκπομπές. Ή όταν ο δάσκαλος, αναφερόμενος σε έναν τοπικό νταή προς το τέλος, λέει στους δυο νέους πως «δεν μπορείς να ζεις μέσα στον φόβο, πολλοί άνθρωποι στην Ισπανία ζουν μέσα στο φόβο».
Οι ερμηνείες και των τριών πρωταγωνιστών είναι άψογες και αβίαστες, με πρώτη αυτή του Χαβιέ Κάμαρα (ως δασκάλου), που τιμήθηκε μεταξύ άλλων και με το βραβείο Γκόγια (Ισπανικό Όσκαρ) καλύτερου ηθοποιού. Πολύ καλή επίσης, είναι και η Ναταλία Ντε Μολίνα που νομίζω ότι δίκαια κέρδισε το βραβείο Γκόγια  καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού,
Συνολικά, μπορώ να χαρακτηρίσω την ταινία ένα μικρό διαμαντάκι, η οποία μέσα από ανέμελες εικόνες και ένα γλυκό σασπένς, που σου δημιουργεί όχι μόνον η αναζήτηση του Τζον Λένον, αλλά και οι σχέσεις μεταξύ των τριών ηρώων της, καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα συναισθηματική και πολιτική.
Σκηνοθεσία: Νταβίντ Τρουέμπα 
Με τους: Χαβιέ Κάμαρα, Ναταλία Ντε Μολίνα, Φραντσέσκο Κολομέρ
Προβάλλεται από 11/9/14
(Κριτική μου στο myFilm)