Κριτική: Έξι ιστορίες που
ξεκινούν κωμικοτραγικές και εξελίσσονται σε τραγικές, στις οποίες διακρίνεις
μια γελοία πτυχή και θέλεις να χαμογελάσεις, αλλά τελικά σου πέφτει κατά
πρόσωπο μια τραγωδία, που σκέφτεσαι ότι «ο άνθρωπος δεν θέλει και πολύ…». Αρκεί
να συμβεί κάποιο γεγονός που θα «ξεχειλίσει το ποτήρι», μια σύμπτωση, αυτό που
ονομάζουμε «τυχαίο», που δεν είναι τυχαίο αλλά μια σειρά γεγονότων, που μπορούν
να οδηγήσουν τον καθέναν «εκτός εαυτού». Η σύγχρονη εποχή, οι υποχρεώσεις, ο
γρήγορος ρυθμός, οι απαιτήσεις, έχουν κάνει τον άνθρωπο ακροβάτη που προσπαθεί
να ισορροπεί πάνω σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή, για να θυμηθώ και αυτή την παλιά
αντιπολεμική ταινία.
Πάνω σ’ αυτή τη λεπτή γραμμή, που
χωρίζει την ηρεμία από την έκρηξη, βασίζονται και οι έξι ιστορίες που συνθέτουν
αυτή την ταινία: Ο καταπιεσμένος από τη νεανική του ηλικία που αποφασίζει να
εκδικηθεί όλους εκείνους που τον καταπίεζαν. Ο πολίτης που είναι συνεπής σε όλα
και διαπιστώνει ότι, παρόλο που είναι συνεπής, αδικείται από το σύστημα. Μετά
είναι ο άλλος που οδηγεί τη κουρσάρα του (την οποία βάζει πάνω απ’ όλα) και
ειρωνεύεται τον χωριάταρο με το ημιφορτηγό. Ύστερα, είναι εκείνη η ιστορία στην
καφετερία, όπου συμπτωματικά συναντιούνται η κοπέλα με τον πελάτη που έρχεται
από το παρελθόν της και έχει εκείνη τη μαγείρισσα πάνω από το κεφάλι της, να
τις βάζει φιτιλιές. Τέλος, η ιστορία με τους νιόπαντρους και την εξέλιξη της
δεξίωσης του γάμου. Η καλύτερη απ’ όλες, η πιο καλοστημένη και με τις πιο
υπέροχες ερμηνείες. Ειδικά, της νύφης.
Θεωρώ, ότι εάν θέλετε να
δείτε, με ανάλαφρο τρόπο και με ανάλογες δόσεις μαύρου χιούμορ, τι μπορεί να
κάνει ο άνθρωπος όταν φτάνει στα όριά του, αυτή η ταινία είναι η καταλληλότερη.
Έχει γεύση από Αλμοδοβάρ (που είναι και παραγωγός) και σε σκληρότητα και
ωμότητα θυμίζει Ταραντίνο.
Σκηνοθεσία: Ντάμιαν Σιφρόν
Με τους: Ρίτα Κορτέζε,
Ρικάρντο Νταρέν, Όσκαρ Μαρτίνεζ, Λεονάρντο Σμπαράλια, Έρικα Ριβάς, Ντάριο
Γκραντινέτι, Τζουλιέτα Ζίλμπερμπεργκ, Μαρία Ονέτο, Νάνσι Ντιπλά
Προβάλλεται από 2/10/14
(Κριτική μου στο myFilm)
