Υπόθεση: Ο Κρις Κάιλ είναι ο πιο φονικός ελεύθερος σκοπευτής στην στρατιωτική ιστορία των ΗΠΑ. Το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό τον στέλνει στο Ιράκ με μία μόνο αποστολή: να προστατεύσει τους συμπατριώτες και συμπολεμιστές του. Η σκοπευτική του δεινότητα σώζει αμέτρητες ζωές στο πεδίο μάχης, και μετά από πολλά θαρραλέα κατορθώματα, κερδίζει τον τίτλο του “Θρύλου”. Η φήμη του όμως, εξαπλώνεται μέχρι το εχθρικό στρατόπεδο, καθιστώντας τον πρωταρχικό τους στόχο. Την ίδια στιγμή δίνει μία εξίσου δύσκολη μάχη στην προσπάθεια του να είναι καλός σύζυγος και πατέρας από την άλλη μεριά του κόσμου. Παρά τον κίνδυνο και το τίμημα της απόστασης από την οικογένεια του, ο Κρις εκτελεί το καθήκον του στο Ιράκ, συμμετέχοντας σε τέσσερις στρατιωτικές αποστολές, κάνοντας πράξη το σύνθημα του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, να «μην αφήνει κανένα στρατιώτη πίσω». Δυστυχώς για τον ίδιο, επιστρέφοντας στη σύζυγο του και τα παιδιά του, συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να αφήσει τον πόλεμο πίσω του.
Κριτική: Γνωρίζοντας εκ των προτέρων το τέλος μιας ταινίας, χάρη στα trivia που δημοσιεύονται πριν προβληθεί, και ειδικότερα όταν πρόκειται για αληθινή ιστορία, χάνει κάποιος το suspense, ένα από τα βασικά στοιχεία που καθηλώνει το θεατή. Οπότε τι απομένει;
Μια καλή σκηνοθεσία, ένα καλύτερο μοντάζ, πολύ καλές ερμηνείες, εμβάθυνση στους χαρακτήρες, σωστή απεικόνιση μιας εποχής, ρεαλισμός γενικότερα, ώστε να καθηλωθεί ο θεατής στο κάθισμα. Ε, λοιπόν το American Sniper δεν είναι καθηλωτικό.
Μια καλή σκηνοθεσία, ένα καλύτερο μοντάζ, πολύ καλές ερμηνείες, εμβάθυνση στους χαρακτήρες, σωστή απεικόνιση μιας εποχής, ρεαλισμός γενικότερα, ώστε να καθηλωθεί ο θεατής στο κάθισμα. Ε, λοιπόν το American Sniper δεν είναι καθηλωτικό.
Μπορεί ο Μπράντλεϊ Κούπερ να έχει τα σκληρά χαρακτηριστικά του πατριώτη αμερικανού, που θέλει και οικογένεια να κάνει και να προσφέρει στην πατρίδα του και να θυσιαστεί ακόμα, αλλά αυτό δεν φτάνει. Εξαιρετική η ερμηνεία του, ως Κρις Κάιλ, τόσο στο πεδίο της μάχης, όσο και στο σπίτι του, όταν σκέφτεται (προς ώρας) μήπως είναι μάταιο να φεύγει από την οικογένειά του και να πηγαίνει να ταλαιπωρείται μίλια μακριά, για να σώσει κι άλλους («Ένα θα σου πω: δεν θυμάσαι αυτούς που έσωσες, αλλά αυτούς που δεν μπόρεσες να σώσεις... Αυτά τα πρόσωπα, αυτές τις καταστάσεις τις κουβαλάς για πάντα μέσα σου» λέει σε κάποια στιγμή), αλλά εκτός από αυτό, οι σκοτωμοί, οι ενέδρες στους δρόμους, οι αγωνίες, το δράμα όλων αυτών των γενναίων (ακούσια ή εκούσια) ανθρώπων, κάπου το έχουμε ξαναδεί. Ναι. Στις ταινίες της Κάθριν Μπίγκελοου Hurt Locker (2008) και Zero Dark Thirty (2012).
Ο Κλιντ Ίστγουν αυτή τη φορά δεν πρόσφερε τίποτα περισσότερο παρά άλλη μια ταινία, στη σειρά «πατρίς - θρησκεία – οικογένεια», που τόσο λατρεύουν οι Αμερικανοί. Άρτια τεχνικά η ταινία, εκπληκτικές οι ερμηνείες τόσο του Μπράντλεϊ Κούπερ όσο και της Σιένα Μίλερ, ρεαλιστικές μάχες, υπερβολική επίδειξη της υπεροπλίας των Αμερικανών αλλά ως εκεί. Απουσιάζει η ψυχή (που είχαμε δει στο «Αλύγιστος»), εκτός κι αν προσέξεις λίγο και δεις στις εκφράσεις του Κούπερ, σε μια φευγαλέα στιγμή, την απορία του: Μήπως δεν αξίζει τον κόπο όλο αυτό το πήγαιν’ έλα στο εχθρικό έδαφος; Αλλά όχι. Μετά θα επιστρέψει στη μάχη για να συνεχίσει να σώζει κόσμο και τελικά να δολοφονηθεί (τι ειρωνεία), νέος ακόμα, στην πόλη που ζει ειρηνικά με την οικογένειά του. Και δεν κάνω spoiling. Έχει γραφτεί σε δεκάδες έντυπα και έχει κυκλοφορήσει σε βιβλίο η αυτοβιογραφία του.
Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ
Με τους: Μπράντλεϊ Κούπερ, Σιένα Μίλερ, Μπεν Ριντ, Σάμι Σέικ, Τζέικ ΜακΝτόρμαν, Ερικ Κλόουζ, Τζόναθαν Γκροφ
Προβάλλεται από 19/2/2015
