Ε, λοιπόν θέλω να πιστεύω ότι αυτή η οικονομία που επικρατεί στη γραφή των sms και των σχολίων στο τουίτερ, έχει οδηγήσει μια μερίδα νέων (δεν μπορώ να είμαι απόλυτος και να γράψω "όλων") να χρησιμοποιεί κάποιες φράσεις μέχρι τη μέση. Διότι αν δεν είναι έτσι, τότε υπάρχει άγνοια παροιμιών που κάποτε ήταν καθοριστικές και συμπλήρωναν τους διαλόγους και τα εννοούμενα ή υπονοούμενα. Τι θέλω να πω;
Αυτές τις μέρες με τα μεγάλα κρύα, έτυχε να ακούσω τρεις φορές τη φράση "Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει..." σα να είναι στην τελική μορφή της, ενώ δεν είναι. Την άκουσα στο τρένο από δύο κοπέλες που σχολίαζαν τον καιρό. "Κρύο σήμερα", "Ε, ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...". Βαρέθηκε να την ολοκληρώσει, σκέφτηκα.
Ύστερα την άκουσα πάλι,
στην αίθουσα που βλέπουμε τις δημοσιογραφικές προβολές από δύο νεαρούς κριτικούς. Είχατε χιόνια επάνω;", "Πώς να μην είχαμε; Φλεβάρης είναι, δεν έχεις ακούσει που λένε ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει;". Σύμπτωση θα είναι, που την έκοψε στη μέση, ξανασκέφτηκα.
στην αίθουσα που βλέπουμε τις δημοσιογραφικές προβολές από δύο νεαρούς κριτικούς. Είχατε χιόνια επάνω;", "Πώς να μην είχαμε; Φλεβάρης είναι, δεν έχεις ακούσει που λένε ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει;". Σύμπτωση θα είναι, που την έκοψε στη μέση, ξανασκέφτηκα.
Τέλος, την άκουσα σε ένα σουπερμάρκετ που επισκέπτομαι τακτικά στο Μαρούσι, την ώρα που πλήρωνα στο ταμείο και έπαιρνα τα ρέστα. Αλλά εκεί δεν κρατήθηκα.
"...καλοκαίρι θα μυρίσει. Μα αν τύχει και θυμώσει μεσ' στο χιόνι θα μας χώσει", συμπλήρωσα όταν άκουσα την ταμία να τη λέει σε μια κοπέλα, που είχε πει το τυπικό "κρύο σήμερα".
"Είστε ποιητής:" με ρώτησε με έκπληξη ανάμικτη με περιέργεια η ταμίας, ενώ η κοπέλα με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια λες και ήμουν εξωγήινος.
"Γιατί;" ρώτησα έκπληκτος κι εγώ.
"Γιατί το κλειδώσατε πολύ ωραία"
"Τι κλείδωσα πολύ ωραία;"
"Το στιχάκι".
"Δεν έκανα στίχο. Παροιμία είναι".
"Παροιμία;"
"Μάλιστα. Παροιμία που τη γνωρίζω πολλά χρόνια τώρα και την είχα ακούσει από τη γιαγιά μου. Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει, μα αν τύχει και θυμώσει μεσ' στο χιόνι θα μας χώσει".
Κόκκαλο η κοπέλα... και όχι από το κρύο. Και δεν θέλω να πιστέψω, ότι και τις προηγούμενες φορές που είχα ακούσει τη μισή, πως δεν το ήξεραν αυτοί που την έλεγαν.
Με την ευκαιρία, να θυμίσω ότι υπάρχει και άλλη μια παλιά παροιμία που λέει: "Μάρτης, γδάρτης και παλουκοκάφτης" και λέγεται όταν κάνει μεγάλα κρύα τον Μάρτιο, επειδή κάποτε σε έναν πολύ κρύο Μάρτιο και επειδή είχαν τελειώσει τα ξύλα για το τζάκι, κάποιοι αναγκάστηκαν να κάψουν τα παλούκια, που στήριζαν τους φράκτες στις αυλές τους.
Ας ελπίσουμε, ότι το φετινό Μάρτιο, θα ισχύσει η παροιμία "Από Μάρτη καλοκαίρι...", η οποία κλειδώνει, όπως είπε και η ταμίας, με το απευκταίο "...κι από Αύγουστο χειμώνα".
(Η φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα το πρωί από το μπαλκόνι του γραφείου μου στο σπίτι)
