Υπόθεση: Γερμανία, 1912. Ένας ταπεινής καταγωγής νεαρός άντρας,
βρίσκει δουλειά σε ένα εργοστάσιο χάλυβα. Ο ιδιοκτήτης, Καρλ, εντυπωσιασμένος
από τη δουλειά του, κάνει το νεαρό γραμματέα του. Καθώς η υγεία του Καρλ
επιδεινώνεται και παραμένει εσώκλειστος στο σπίτι του, μεταφέρεται κι ο νεαρός
μαζί, για να συνεχίσει τη δουλειά του. Εκεί γνωρίζει την κατά πολύ νεότερη
σύζυγο του αφεντικού του, μια πανέμορφη και συνεσταλμένη γυναίκα. Όσο ο καιρός
περνά, την ερωτεύεται σφόδρα, αλλά δεν τολμά να αποκαλύψει τα συναισθήματα του.
Όταν ο Καρλ ανακοινώνει ότι θα τον στείλει να επιβλέψει τα ορυχεία του στο
Μεξικό, η πληγωμένη αντίδραση της συζύγου του, θα αποκαλύψει ότι κι εκείνη έχει
αισθήματα για το νεαρό άντρα- δε μπορεί όμως να εκφραστεί παρουσία του άρρωστου
συζύγου της. Του δίνει μια υπόσχεση- όταν επιστρέψει σε δύο χρόνια, θα είναι
δική του. Οχτώ χρόνια αργότερα, με εκατομμύρια νεκρούς και την Ευρώπη σε
χαλάσματα, εκείνος επιστρέφει στην πατρίδα του, και στη γυναίκα που ελπίζει ότι
τον περιμένει ακόμα. Έχει αντέξει όμως ο έρωτας τους το βίαιο πέρασμα του
χρόνου;
Κριτική: Αγέραστος και γνήσιος ο Πατρίς Λεκόντ. Ένας σκηνοθέτης που
όταν καταπιάνεται με λεπτά συναισθήματα, δίνει μεγάλο βάρος στον υποβόσκοντα
ερωτισμό.
Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν στη συγκεκριμένη ταινία, υπάρχει ο κρυφός πόθος του Ρίτσαρντ Μάντεν για τη γλυκιά Ρεμπέκα Χολ, η οποία τον επιθυμεί, επίσης, αλλά οι συνθήκες δεν τις επιτρέπουν να εκδηλωθεί. Υπάρχει, βλέπετε, και ο άγρυπνος σύζυγος Άλαν Ρίκμαν, που όπως πάντα διαθέτει μια έμφυτη αριστοκρατικότητα και μια διακριτικότητα (ή και κατανόηση επί του προκειμένου) απέναντι στο υποβόσκον αίσθημα των δύο νέων. Τον θυμάμαι στη «Λογική και ευαισθησία» του 1995, αλλά και στη σειρά Χάρι Πότερ. Είναι έξοχος.
Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν στη συγκεκριμένη ταινία, υπάρχει ο κρυφός πόθος του Ρίτσαρντ Μάντεν για τη γλυκιά Ρεμπέκα Χολ, η οποία τον επιθυμεί, επίσης, αλλά οι συνθήκες δεν τις επιτρέπουν να εκδηλωθεί. Υπάρχει, βλέπετε, και ο άγρυπνος σύζυγος Άλαν Ρίκμαν, που όπως πάντα διαθέτει μια έμφυτη αριστοκρατικότητα και μια διακριτικότητα (ή και κατανόηση επί του προκειμένου) απέναντι στο υποβόσκον αίσθημα των δύο νέων. Τον θυμάμαι στη «Λογική και ευαισθησία» του 1995, αλλά και στη σειρά Χάρι Πότερ. Είναι έξοχος.
Το σενάριο κυλάει γλυκά, όπως και τα συναισθήματα των δύο νέων,
επενδεδυμένο με την απαλή μουσική του Γκάμπριελ Γιάρεντ, ενώ η φωτογραφία του
Εντουάρντο Σέρα, με τις σέπια αποχρώσεις των σκηνικών και των κοστουμιών
συμβάλλει στην ρομαντική ατμόσφαιρα.
Ο Πατρίς Λεκόντ, παρά το γεγονός ότι μεσολαβεί ένας μεγάλος πόλεμος,
κατά τον οποίο ο έρωτας των δυο νέων φουντώνει, δεν μας τον δείχνει παρά μόνον
τον αναφέρει μέσα από την αλληλογραφία των δύο πλατωνικών εραστών, η οποία δεν
εξυπηρετείται λόγω του πολεμικού αποκλεισμού. Επίσης, δεν ασχολείται ούτε με
την επανάσταση στο Μεξικό, που στέκεται αφορμή για την επένδυση του πλούσιου
συζύγου και την αποστολή εκεί του γραμματέα του και εραστή της γυναίκας του.
Έχει δημιουργήσει μια αποκλειστικά αισθηματική ταινία με έντονες διακυμάνσεις.
Σκηνοθεσία Πατρίς Λεκόντ
Με τους Ρεμπέκα Χολ, Ρίτσαρντ Μάντεν, Άλαν Ρίκμαν
Προβάλλεται από 7/5/15
