Υπόθεση: Η δουλειά του σχολαστικού John May (Eddie Marsan) είναι να εντοπίζει με κάθε τρόπο τους συγγενείς όσων έχουν πεθάνει μόνοι και να οργανώνει τις κηδείες τους. Είναι τόσο παθιασμένος με τη δουλειά του που κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που ορίζει το απλό καθήκον. Ταυτίζεται με τους «ξεχασμένους πελάτες» του και προσπαθεί να τους καταλάβει μέσα από αυτά που έχουν αφήσει πίσω τους. Τους συνοδεύει στην τελευταία τους κατοικία, με σεβασμό και αξιοπρέπεια, επιλέγει τη μουσική της κηδείας και γράφει τους επικήδειους λόγους, ακόμα κι αν είναι ο μοναδικός που θα τους ακούσει. Η ζωή του είναι τακτοποιημένη, καλοκουρδισμένη και ήρεμη, μέχρι που θα αναλάβει την τελευταία του υπόθεση. Πρόκειται για τον γείτονα του, έναν ηλικιωμένο αλκοολικό άντρα που βρίσκεται νεκρός. Ο May ψάχνει στο ακατάστατο διαμέρισμα του για στοιχεία και η έρευνα του αποκαλύπτει έναν πληθωρικό άντρα που έχει αφήσει το σημάδι του σε πολλούς ανθρώπους. Και το κυριότερο, ο May θα καταλήξει στην αποξενωμένη κόρη του πελάτη του. Οι δύο μοναχικές ψυχές έλκονται και ο May αρχίζει, έστω και τώρα, να ζει πιο αυθόρμητα.
Κριτική: Ζωή, μοναξιά, φιλία, θάνατος. Αυτοί είναι οι πυλώνες αυτής της δραματικής με κάποια αίσθηση λεπτού χιούμορ ταινίας, στην οποία ο καταπληκτικός Έντι Μαρσάν υποδύεται έναν τύπο, τον Τζον Μέι, που εργάζεται σε μια δημοτική υπηρεσία έχοντας ως καθήκον να οργανώνει τις κηδείες ανθρώπων, που κατά τη στιγμή του θανάτου τους δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Μοναχικών και περιθωριακών ίσως. Για να τις οργανώσει όμως προσπαθεί να βρει κάποιους που να είχαν οικογενειακό ή φιλικό δεσμό με τον θανόντα (ή τη θανούσα). Δουλειά όχι εύκολη, αλλά για τον κ. Μέι ικανή να γεμίζει τη μονότονη, ρουτινιέρικη και τακτική ζωή του.
Παρακολουθώντας την πραγματικά ιδιόρρυθμη ντετεκτιβική δουλειά του κ. Μέι, ο θεατής παίρνει μια ιδέα της βρετανικής νοοτροπίας, της γραφειοκρατίας και άλλων στοιχείων που αφθονούν στο φιλμ. Ταυτόχρονα, μπαίνει στο πετσί του μοναχικού ανθρώπου, διότι ο κ. Μέιν είναι και αυτός μοναχικός τύπος.
Ο κ. Μέιν μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, κάνει τις ίδιες κινήσεις και όταν του ανακοινωθεί κάποιος θάνατος ακολουθεί τις ίδιες διαδικασίες, σιωπηλός, με το ίδιο απαθές βλέμμα και την ίδια έκφραση, που θα αλλάξουν, θα ζωντανέψουν, μόνον όταν γνωρίσει μια κοπέλα, την αποξενωμένη κόρη του τελευταίου «πελάτη» του (και για να μη σπάτε το κεφάλι σας, η ηθοποιός είναι η Τζόαν Φρόγκατ από το υπηρετικό προσωπικό του Ντάουτον Άμπεϊ).
Ο φακός του σκηνοθέτη ακολουθεί τον κ. Μέι σταθερός, αποτυπώνοντας τους χώρους με απόλυτη συμμετρία, δημιουργώντας κάδρα - πίνακες ζωγραφικής «νεκρής φύσης», τόσο μέσα στο γραφείο ή το σπίτι του, όσο και έξω στους δρόμους και τις πλατείες. Η κάμερα παραμένει ακίνητη και ο κ. Μέιν συνήθως μπαίνει ή βγαίνει από το πλάνο, μόνος, χωρίς να υπάρχουν άλλοι γύρω του, σε απόλυτη ερημιά και ηρεμία, αναδεικνύοντας έτσι περισσότερο τη μοναξιά του και τονίζοντας την πολύ καλή ερμηνεία του ηθοποιού, είτε μέσα από τις εκφράσεις του, είτε μέσα από τη γλώσσα του σώματος.
Του Ουμπέρτο Παζολίνι
Με τους Έντι Μαρσάν, Τζόαν Φρόγκατ, Κάρεν Ντριούρι, Νιλ Ντε Σόουζα, Κάρεν Μακιντάιρ, Άντριου Μπάνκαν
Προβάλλεται από 25/6/15
