Διάβασα το «Έγκλημα στην Αντίπαρο» (εκδ. Κέδρος) του Νίκου Φαρούπου (με σπουδές κοινωνικής ψυχολογίας και σκηνοθεσίας κινηματογράφου και οκτώ προηγούμενα βιβλία στο ενεργητικό του) με αρκετό ενδιαφέρον, παρασυρμένος από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, που μιλάει για τις καλοκαιρινές διακοπές του αστυνόμου Αντρέα Ρούσσου στην όμορφη Αντίπαρο, οι οποίες διακόπτονται προτού καλά-καλά ξεκινήσουν. Ο λόγος; Το γεγονός ότι άνθρωποι βρίσκονται πνιγμένοι, υπάρχουν ύποπτοι ιδιοκτήτες κότερων και ελικοπτέρων, επίσης, υπάρχουν κάτοχοι οφσόρ και μαύρου χρήματος, εκτελεστές συμβολαίων, αλλά και προβληματικές κόρες και φιλόδοξες μοντέλες που τον εμποδίζουν να απολαύσει τις διακοπές του.
Όσοι είστε αναγνώστες αστυνομικών μυθιστορημάτων, θα έχετε καταλάβει ότι όλη αυτή η παρουσίαση έχει κάτι από Γιάννη Μαρή, μιας και διαθέτει αρκετές από τις «συνιστώσες του έργου» του, όπως έγραψε και ο Βασίλης Βασιλικός (για το Γιάννη Μαρή). Ποιες είναι αυτές οι συνιστώσες στο «Έγκλημα στην Αντίπαρο»;
Πρώτη, είναι το απαραίτητο έγκλημα για την εκκίνηση. Δεύτερη, είναι η εμπλοκή του αστυνόμου Ρούσου από άσχετη αιτία. Πάει για διακοπές και μιας και βρίσκεται στο νησί, του αναθέτουν από τα κεντρικά «να βοηθήσει». Τρίτη, είναι ο έρωτας. Τέταρτη, είναι η πλοκή, η οποία όπως και στα έργα του Μαρή είναι πολύ απλή και σ’ αυτήν εμπλέκονται πλούσιοι ιδιοκτήτες κότερων και ελικοπτέρων, κάτοχοι οφσόρ και μαύρου χρήματος, εκτελεστές και άνθρωποι του υποκόσμου που «συνομιλούν» με το Ρούσσο, φιλόδοξες μοντέλες και προβληματικές κόρες. Φυσικά υπάρχει και η μοιραία γυναίκα και τέλος, όπως στο Γιάννη Μαρή, οι ήρωές του κινούντο στην όμορφη Αθήνα, εδώ η υπόθεση διαδραματίζεται στα σοκάκια, τα λιμανάκια και τις παραλίες του γραφικού αιγαιοπελαγίτικου νησιού που δεν καταφέρνουν όμως να κρύψουν πίσω από την κοσμοπολίτικη βιτρίνα μια ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε οικονομική, ηθική, κοινωνική και νευρική κρίση (άλλη μια συνιστώσα του Γ. Μαρή).
Πρώτη, είναι το απαραίτητο έγκλημα για την εκκίνηση. Δεύτερη, είναι η εμπλοκή του αστυνόμου Ρούσου από άσχετη αιτία. Πάει για διακοπές και μιας και βρίσκεται στο νησί, του αναθέτουν από τα κεντρικά «να βοηθήσει». Τρίτη, είναι ο έρωτας. Τέταρτη, είναι η πλοκή, η οποία όπως και στα έργα του Μαρή είναι πολύ απλή και σ’ αυτήν εμπλέκονται πλούσιοι ιδιοκτήτες κότερων και ελικοπτέρων, κάτοχοι οφσόρ και μαύρου χρήματος, εκτελεστές και άνθρωποι του υποκόσμου που «συνομιλούν» με το Ρούσσο, φιλόδοξες μοντέλες και προβληματικές κόρες. Φυσικά υπάρχει και η μοιραία γυναίκα και τέλος, όπως στο Γιάννη Μαρή, οι ήρωές του κινούντο στην όμορφη Αθήνα, εδώ η υπόθεση διαδραματίζεται στα σοκάκια, τα λιμανάκια και τις παραλίες του γραφικού αιγαιοπελαγίτικου νησιού που δεν καταφέρνουν όμως να κρύψουν πίσω από την κοσμοπολίτικη βιτρίνα μια ελληνική κοινωνία που βρίσκεται σε οικονομική, ηθική, κοινωνική και νευρική κρίση (άλλη μια συνιστώσα του Γ. Μαρή).
Εκεί που δεν μοιάζει καθόλου με το έργο του Μαρή, είναι η οικονομία του λόγου, που διέθετε ο Μαρής. Η ιστορία της Αντιπάρου θα μπορούσε να εξελίσσεται, χωρίς αναφορές σε μυθιστορήματα άλλων, της ξένης και της ελληνικής λογοτεχνίας, ή κινηματογραφικές ταινίες, ή γνωστούς ηθοποιούς προκειμένου να περιγράψει πρόσωπα ή καταστάσεις. Θα μπορούσε να εξελίσσεται επίσης και χωρίς αναφορές στην αρχαία ελληνική ή ρωμαϊκή ιστορία και μυθολογία, ή σε διάφορες «εγκυκλοπαιδικές γνώσεις», όχι άμεσα συνδεδεμένες με την εγκληματολογία (όπως, για τα φύκια που βρέθηκαν στο στόμα κάποιου εκ των πτωμάτων ή για τα δηλητήρια που χρησιμοποιήθηκαν). Μικρό το κακό.
Το καλό είναι ότι το μυθιστόρημα, παρά την πληθώρα των «εγκυκλοπαιδικών γνώσεων» (αλλά και γι’ αυτή, όσο και αν σας φαίνεται αντιφατικό), διαβάζεται απνευστί. Διαθέτει στρωτή αφήγηση, από τον ίδιο τον αστυνόμο Ρούσσο, ο οποίος στην κυριολεξία «συζητάει» με τον αναγνώστη, του εξηγεί ότι μερικά πράγματα δεν συμβαίνουν μόνο στα μυθιστορήματα (άρα το έγκλημα στην Αντίπαρο, παρουσιάζεται σαν πραγματική ιστορία και όχι σαν μυθιστόρημα) και απομυθοποιεί την εξιδανίκευση των ηρώων, που συμβαίνει γενικά στη λογοτεχνία.
Θα το πρότεινα για την παραλία. Υπάρχει χρόνος. Ο Σεπτέμβριος, παρά τον προεκλογικό χαρακτήρα του, θα είναι γλυκός και τα μελτέμια θα πέσουν.
