Αυτός ήταν ο τίτλος ενός δίσκου βινυλίου, που είχε κυκλοφορήσει ο Χάρρυ Κλυν πριν πολλά χρόνια, όταν σατίριζε αμείλικτα τους πολιτικούς της εποχής του, Εννοείται, πολιτικούς που έχουν αφήσει όνομα (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου), όχι σαν τους σημερινούς, οι οποίοι λένε και ξελένε, τοποθετούνται και επανατοποθετούνται, πότε είναι «μνημονιακοί» και πότε «αντιμνημονιακοί» και γενικώς ξεχνούν ακόμα και τι έχουν γράψει στις φορολογικές τους δηλώσεις.
Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται
Θα αναρωτηθείτε τώρα γιατί θυμήθηκα αυτό τον δίσκο και το τίτλο του. Ο λόγος είναι ότι έλαβα μήνυμα από τακτικό αναγνώστη, ο οποίος -για άλλη μια φορά- με παρακαλεί να μη τα βάζω τόσο έντονα με τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του. «Μαλάκωσε λίγο την κριτική σου», μου έγραψε, αφού προηγουμένως μεταξύ άλλων, μου είχε αναφέρει και το στερεότυπο: «Καλύτεροι ήσαν οι προηγούμενοι δηλαδή;». Καλύτεροι δεν ήσαν, αλλά ετούτοι εδώ είχαν υποσχεθεί ότι δεν θα είναι σαν τους προηγούμενους.
Αν δεν μας έχουν πει ήδη
Εν τω μεταξύ, δεν μου έγραψε ο ευλογημένος αναγνώστης μου και ένα «μέτρο μαλακότητας», να ξέρω πάνω κάτω πού να βαδίζω. Διότι, αν παραγίνω μαλακός, μπορεί να απογοητεύσω άλλους αναγνώστες, που είναι και οι περισσότεροι (ας μη ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση πήρε το 36% του 56% των ψηφισάντων, δηλαδή είναι κυβέρνηση του 19% των Ελλήνων). Εδώ, επιτρέψτε μου και πάλι, να σας θυμίσω ότι ο τίτλος του δίσκου του Χάρρυ Κλυν ήταν «ΜΑΛΑΚΑ ΠΙΟ ΜΑΛΑΚΑ», με κεφαλαίους χαρακτήρες και χωρίς τόνους, ώστε οι ακροατές του δίσκου καταλάβαιναν πού το πήγαινε ο ποιητής. Να γιατί τον θυμήθηκα. Διότι αν δεν μιλάει κανείς, «να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ@λ@&3ς», όπως λέει και το τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα.
Να και οι νέες θέσεις εργασίας
Εκφράζοντας λοιπόν, μαλακά τη γνώμη μου, αγαπητέ μου αναγνώστη, βρήκα εξαιρετικά σωστό τον καθορισμό του αριθμού των εργαζομένων σε τηλεοπτικά κανάλια εθνικής εμβέλειας, που προβλέπεται από το νέο νόμο της κυβέρνησης. Σου λέει, «Θέλεις ιδιωτικό κανάλι, κύριε, με πανελλαδική εκπομπή; Θα πρέπει να έχεις 400 εργαζόμενους». Κοφτά και σταράτα. Τώρα, αν με τις νέες τεχνολογίες, μπορείς να απασχολείς κάτω από 400, δεν σου δίνει άδεια λειτουργίας. Να δημιουργούμε και θέσεις εργασίας. Μόνο η Δημόσια TV θα απασχολεί πάνω από 5.000 νομίζατε;
Και η επιστροφή στα «Επίκαιρα»
Επίσης, βρήκα σωστό και το ότι με τον ίδιο νόμο η κυβέρνηση καθορίζει τις τεχνικές προδιαγραφές που θα έχουν τα κανάλια, ώστε να... διευκολύνει τη λειτουργία τους. Δεν μπορείς δηλαδή, κύριε εκδότη που θέλεις να γίνεις καναλάρχης, να προβάλλεις τα βιντεάκια που θα στέλνουν, για παράδειγμα, οι αυτόπτες μάρτυρες ενός μπουγελώματος του υπουργού Άμυνας σε κάποιο νησί. Θα πρέπει να έχεις κάνει λήψη με επίγεια κάμερα, μάρκας Τάδε, με φακό Δείνα και ψηφιακής ανάλυσης Τόσων Πίξελ και να διαθέτεις αναμεταδότη Τόσων Μεγαβάτ, για να είναι νόμιμη η εικόνα σου. Τέρμα, οι μεταδόσεις εικόνων και βίντεο από κινητά, iphones και tablets των περαστικών, όπως γίνεται στο εξωτερικό. Εδώ είναι Ελλάδα.
Να και η «συλλογική γνώμη»
Το καλύτερο σού το άφησα για το τέλος, καλέ μου αναγνώστη, επειδή είναι δημοκρατικότερο και δείγμα ελευθερίας στη χώρα μας. Ο νόμος (στο κεφάλαιο 5 άρθρο 22) ξεκαθαρίζει το τοπίο εάν υπάρχουν διαφωνίες επί του περιεχομένου των καναλιών: Θέλεις, κύριε ιδιώτη, να κάνεις κανάλι που θα εκφράζει τις απόψεις σου και δεν μας αρέσουν Πού πας; «Εσωτερική κοινή γνώμη είναι η συλλογική γνώμη του ελληνικού λαού σε θέματα δημόσιου χαρακτήρα, τα οποία χρήζουν αποφάσεων και δράσεων». Τώρα, τι θα πει «εσωτερική κοινή γνώμη», τι «συλλογική γνώμη», ίσως να αποφασίζει ο υπουργός. Από το να χολοσκάει ο καναλάρχης.
Το νεότερο νόημα του «ΟΧΙ»
Και για να κλείσω με κάτι ακόμα πιο μαλακό, δεν ξέρω αν το διάβασες, αλλά στο Δήμο Αμπελοκήπων - Μενεμένης, κατά την παρέλαση της Επετείου του «ΟΧΙ» παρέλασαν πρώτα και καλύτερα τα νέα απορριμματοφόρα και σάρωθρα του Δήμου, κάτω από τους ήχους των εμβατηρίων. Ταυτόχρονα, από τα μεγάφωνα ακουγόταν ότι «έχουν αγοραστεί με κεφάλαια ευρωπαϊκών προγραμμάτων ΕΣΠΑ» και παροτρύνονταν οι δημότες «να συμμετέχουν σε έναν αντιρρυπαντικό, οικολογικό αγώνα, σε μια καθαρή συμμαχία». Το αναφέρω, διότι αρκετά πια ασχοληθήκαμε όλοι, με τις ψηλοτάκουνες γόβες και τις μίνι φούστες των μαθητριών.
