Πρωταγωνιστούν: Κάρεν Τόρες, Ερίκ Ρουίζ, Άντερσον Γκόμεζ, Κάρλος Κλαβίχο, Λόλα Λάγος
Προβάλλεται από 7/4/16
Υπόθεση: Η Μαρία, μία 13χρονη αντάρτισσα, επωμίζεται μια παράτολμη αποστολή την οποία πρέπει να φέρει εις πέρας μαζί με άλλους τρεις νεαρούς πολεμιστές: να μεταφέρει το νεογέννητο παιδί του διοικητή της στην ασφάλεια μιας γειτονικής πόλης, περνώντας μέσα από πυκνή ζούγκλα, κι ενώ γύρω τους μαίνονται οι βίαιες διαμάχες ανάμεσα στους αντάρτες και στις στρατιωτικές δυνάμεις. Όμως κανείς δεν γνωρίζει το μυστικό που κρύβει η ίδια: η Μαρία είναι κι αυτή έγκυος και η τεκνοποιία είναι κάτι απαγορευμένο για τους αντάρτες. Κατά τη διάρκεια της αποστολής, το μυστικό της αποκαλύπτεται και εκείνη το σκάει προκειμένου να μην εξαναγκαστεί σε έκτρωση.
Κριτική: Αν στο «Γιο του Σαούλ» ζήσαμε το Ολοκαύτωμα, μέσα από την αγωνία ενός Εβραίου να διατηρήσει την ανθρωπιά του προσπαθώντας να εξασφαλίσει την αξιοπρεπή ταφή ενός νεκρού αγοριού, στο Alias Maria ζούμε το δράμα ενός λαού σε εμφύλιο πόλεμο, μέσα από τα μάτια μιας κοπέλας αντάρτισσας που ενώ έχει εντολή να σώσει ένα νεογέννητο, είναι και η ίδια έγκυος
σε ένα περιβάλλον (το αντάρτικο) που όχι μόνον δεν θέλει γυναίκες εγκυμονούσες, αλλά και σε χώρο αφιλόξενο, αυτό της ατελείωτης ζούγκλας.
Η διαφορά στις δυο ταινίες είναι ότι στην πρώτη ζούμε το Ολοκαύτωμα, από αυτά που βλέπει ο κεντρικός ήρωας και ο θεατής τα φαντάζεται ακούγοντας ήχους και διαλόγους που έρχονται έξω από το κάδρο της εικόνας, ενώ στη δεύτερη ο θεατής έχει εικόνα, βλέπει ο ίδιος το πλήγμα που επιφέρει ο πόλεμος στην κοινωνία, μέσα από τα βουβά μάτια της ανήλικης Μαρίας και ταυτόχρονα ακούει κάθε λογής ήχο που κάνουν τα πουλιά και τα έντομα της ζούγκλας. Έναν συνεχή ήχο που συμπληρώνεται από το κλάμα του ανυπεράσπιστου μωρού (του «πακέτου») που αποστολή της Μαρίας είναι να παραδώσει σε ασφαλή χέρια.
Χαρακτηριστική είναι η σκηνή, στην οποία η Μαρία εγκαταλείπει προς στιγμή το μωρό μέσα στη ζούγκλα και απομακρύνεται, για να ξεκουράσει τουλάχιστον τα αυτιά της από το γοερό κλάμα του και μαζί της ο θεατής ανακαλύπτει πόση ηρεμία του δίνουν οι ήχοι του δάσους, οι οποίοι για πολλή ώρα δεν έχουν διακοπεί από τους ήχους του πολέμου που μαίνεται γύρω και ζει τον εμφύλιο μόνο από το εκφραστικό πρόσωπό της και το βλέμμα της (πολύ καλή η ερμηνεία της μικρής Κάρεν Τόρες), που στο βάθος διατυπώνει την απορία: «τι θέλω εγώ εδώ πέρα με ένα ξένο μωρό και ένα στην κοιλιά μου;»
(Κριτική μου από το myfilm.gr)
