Υπόθεση: Λίγα χρόνια μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, μία άμαξα διασχίζει το χειμωνιάτικο τοπίο του Ουαϊόμινγκ. Οι επιβάτες, ο κυνηγός επικηρυγμένων Τζον Ρουθ (Κερτ Ράσελ) και η κρατούμενή του Ντέιζι Ντόμεργκιου (Τζένιφερ Τζέισον Λι), πηγαίνουν στην πόλη Red Rock, όπου ο Ρουθ, γνωστός στα μέρη αυτά ως «Κρεμάλας», σκοπεύει να φέρει την Ντόμεργκιου ενώπιον της δικαιοσύνης.
Στο δρόμο, συναντούν δύο ξένους: τον ταγματάρχη Μαρκίς Ουόρεν, έναν μαύρο πρώην στρατιώτη των Βορείων και διαβόητο κυνηγό κεφαλών (Σάμιουελ Λ. Τζάκσον), και τον Κρις Μάνιξ έναν Νότιο αντάρτη που ισχυρίζεται ότι είναι ο νέος σερίφης της πόλης (Ουόλτον Γκόγκινς). Όλοι μαζί πλέον, φτάνουν σε μία στάση για άμαξες σε ένα ορεινό πέρασμα.
Εκεί, συναντούν όχι την ιδιοκτήτρια Μίνι, αλλά τέσσερα άγνωστα πρόσωπα: Τον Μεξικάνο Μπομπ (Ντέμιαν Μπισίρ), ο οποίος φροντίζει την στάση όσο απουσιάζει η ιδιοκτήτρια και έχει αποκλειστεί εκεί με το δήμιο του Red Rock (Τιμ Ροθ), τον γελαδάρη Τζο Γκέιτζ (Μάικλ Μάντσεν) και τον Σάνφορντ Σμίδερς στρατηγό των Νοτίων (Μπρους Ντερν). Καθώς η χιονοθύελλα τυλίγει την ορεινή στάση, οι οκτώ ταξιδιώτες συνειδητοποιούν ότι δεν θα είναι και τόσο εύκολο να φτάσουν τελικά στο Red Rock.
Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο
Παίζουν: Σάμιουελ Λ.Τζάκσον, Κερτ Ράσελ, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Τιμ Ροθ, Κερτ Ράσελ, Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν
Παίζουν: Σάμιουελ Λ.Τζάκσον, Κερτ Ράσελ, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Τιμ Ροθ, Κερτ Ράσελ, Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν
Προβάλλεται από 14/1/16 (Διανομή: Odeon)
Κριτική: Ο όρος «Άγρια Δύση» δεν προήλθε από τη μορφή της πανίδας στην αμερικανική ήπειρο, αλλά από το γεγονός ότι οι συνθήκες ζωής, όπως διαμορφώθηκαν από τους ανθρώπους της Δύσης ήσαν «εξαιρετικά άγριες». Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν έγινε «με το γάντι» ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος, ούτε σφάζονταν «με το βαμβάκι», όσοι διαφωνούσαν πάνω σε θέματα δουλεμπορίου, ρατσισμού, αναζήτησης χρυσού και άλλων συναφών… νομικών θεμάτων, τα οποία έλυναν μεταξύ τους.
Ο Ταραντίνο, αυτός ο ιδιόρρυθμος μαιτρ του κινηματογράφου, την έχει δει σωστά τη δουλειά και απεικονίζει αριστουργηματικά για άλλη μια φορά (η πρώτη ήταν ο «Τζάνγκο» του) τη ζωή στην Άγρια Δύση των ΗΠΑ, μιμούμενος αυτόν που λάτρεψε, τον σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε και συνεργαζόμενος με αυτόν που «ανέβαζε» το κλίμα στις ταινίες του, το μουσικοσυνθέτη Ένιο Μορικόνε, που στους Μισητούς Οκτώ γράφει ιστορία για άλλη μια φορά μετά από 40 σχεδόν χρόνια.
Στον κλειστό χώρο, λοιπόν, ενός καταλύματος για περαστικούς και κάτω από τον συνεχή ήχο μιας χιονοθύελλας που λυσσομανάει απ’ έξω, ο Ταραντίνο, έχοντας στη διάθεσή του οκτώ άριστους ηθοποιούς, καταφέρνει να μιλήσει για όλα στις σωστές δόσεις (εμφύλιο, ρατσισμό, απληστία, τυχοδιωκτισμό) και με τη σωστή ποσότητα μακάβριου χιούμορ, βίας, αίματος και τραγικής ειρωνείας. Όπως αρμόζει στους προγόνους του αμερικανικού ονείρου. Όσο για το σενάριο: χωρισμένο σε κεφάλαια και με τα κατάλληλα πισωγυρίσματα στο χρόνο καταφέρνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι τέλους.
Πρέπει να δείτε αυτή την τρίωρη ταινία και όσοι φοβάστε τα αίματα, από τις τελευταίες σειρές για να μη λεκιαστείτε από το πιτσίλισμα.
(Κριτική μου στο myfilm.gr)
