Σκηνοθεσία: Κλοντ Λελούς
Παίζουν: Ζαν Ντιζαρντέν, Ελσά Ζιλμπερστάιν, Κριστόφ Λαμπέρ, Αλίς Πολ
Είδος: Κωμωδία, Περιπέτεια
Υπόθεση: Ο Αντουάν μοιάζει στους ήρωες των ταινιών, για τις οποίες γράφει μουσική: είναι γοητευτικός, πετυχημένος και πορεύεται στη ζωή με χιούμορ όσο και με μια σχετική απάθεια. Όταν ταξιδεύει στην Ινδία για να δουλέψει σε μία ιδιαίτερα πρωτότυπη εκδοχή του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», γνωρίζει την Άννα, που δεν του μοιάζει σε τίποτα, αλλά τον ελκύει περισσότερο από όλες τις άλλες γυναίκες που έχει γνωρίσει. Μαζί, θα ζήσουν μια απίστευτη περιπέτεια και θα κοιτάξουν τη ζωή με άλλα μάτια (Διανομή: Odeon)
Κριτική: Πενήντα χρόνια μετά το «Ένας άντρας και μια γυναίκα», ο Κλοντ Λελούς, παραμένει ίδιος και απαράλαχτος. Ακόμα και αν δεν υπήρχε το όνομά του στα credits της ταινίας, θα έλεγα ότι ο Ζαν Ντιζαρντέν και η Έλσα Ζιλμπερστάιν έχουν βγει από ταινία του.
Δεν είναι μόνον αυτό όμως. Είναι και το γεγονός ότι τη μουσική της ταινίας την έχει γράψει πάλι ο Φρανσίς Λε, όπως τότε στο «Ένας άντρας και μια γυναίκα».
Έχουμε λοιπόν, πάλι έναν άντρα, που αυτή τη φορά σκέφτεται μόνον τον εαυτό του και τη δουλειά του και μια γυναίκα, που τη συναντά τυχαία στην Ινδία και μαζί θα περάσουν κάποιες ευχάριστες στιγμές.
Εξωτική φωτογραφία, αργή σκηνοθεσία, μουσική για φουαγιέ ξενοδοχείου, οδηγούν τη σχέση σε κάτι θετικό, αλλά μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο σύζυγος της γυναίκας, είναι ο κρύος και ξενέρωτος Κριστόφ Λαμπέρ (ναι, ο Χαϊλάντερ ο αθάνατος), ο οποίος θα γνωρίσει τη μνηστή του Ζαν Ντιζαρντέν και κάπου εδώ η κατάσταση περιπλέκεται.
Δεν θα έλεγα ότι μου άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις, εκτός από το ότι απόλαυσα την Ινδία. Μου έδειξε, ό,τι θα μου έδειχνε και ένα τουριστικό γκρουπ με αναχώρηση για το αεροδρόμιο από την πλατεία Συντάγματος (τότε που είχαμε λεφτά για ξόδεμα).
Ο Ντιζαρντέν είναι καλός όταν δεν γελάει, ενώ η Ζιλμπερστάιν είναι συμπαθητική. Όσο για τον Λαμπέρ, τα ‘παμε.
Προβάλλεται: 18/2/16
