Σκηνοθεσία: Ροσντι Ζεμ
Παίζουν: Ομάρ Σι, Τζέιμς Τιερί, Κλοτίλντ Εσμέ, Ολιβιέ Γκουρμέ, Φρεντερίκ Πιερό, Νοέμι Λόβσκι, Αλίς Ντε Λενκεσένγκ
Προβάλλεται από 24/3/16
Υπόθεση: Ο Σοκολά, κατά κόσμον Ραφαέλ Παντίγια, γεννήθηκε σκλάβος στην Κούβα την δεκαετία του 1860 και πουλήθηκε ως υπηρέτης σε έναν Πορτογάλο έμπορο. Στα 16 του, δραπέτευσε και βρέθηκε στο Μπιλμπάο της Ισπανίας, συμμετέχοντας σε σόου των καμπαρέ όπου επεδείκνυε την εντυπωσιακή σωματική του δύναμη.
Ένας Άγγλος κλόουν τον πήρε μαζί του στο Παρίσι, όπου οι μαύροι περφόρμερ ήταν πλέον της μόδας. Η παντομίμα στην οποία πρωταγωνίστησε, με τίτλο «Ο Γάμος του Σοκολά», είχε μεγάλη επιτυχία και τράβηξε την προσοχή του διάσημου Άγγλου κλόουν Φουτίτ.
Οι δυο τους είχαν την ιδέα να συνδυάσουν τις δύο περσόνες, του κλόουν με το λευκό πρόσωπο και του Σοκολά, και γνώρισαν τεράστια επιτυχία, κερδίζοντας το απλό λαϊκό κοινό καθώς και τους υψηλούς κύκλους του Παρισιού, και μπαίνοντας στις καλλιτεχνικές παρέες της Μονμάρτης, όπου ενέπνευσε τον Τουλούζ Λοτρέκ και εμφανίστηκε στις πρώτες ταινίες των αδερφών Λιμιέρ (Διανομή: Odeon)
Κριτική: Μου θύμισε τη Μαύρη Αφροδίτη του Αμπελατίφ Κεσίς, επειδή κι εκείνη διαδραματιζόταν στη Γαλλία,σε μια εποχή που οι μαύροι ήσαν ακόμα «αντικείμενα» και θεωρούντο «υπάνθρωποι». Πρόκειται για μια ιστορία εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με καταγγελίες αλλά χωρίς διδακτισμό, για τη διαφορετικότητα, το ρατσισμό και την ελευθερία του ατόμου.
Ο έξοχος Ομάρ Σι υποδύεται την τραγική φιγούρα του Ραφαέλ Παντίγια, γνωστού και ως Σοκολά, που είχε γεννηθεί στην Κούβα το 1860 και βρέθηκε τελικά στη Γαλλία και ήταν ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης που εμφανίστηκε σε γαλλική σκηνή, ένα τέλειο προϊόν για την εποχή του και αγαπημένος της Μονμάρτης.
Από την άλλη ο Τζέιμς Τιερέ, εγγονός του Τσάρλι Τσάπλιν που του μοιάζει κιόλας, μιμείται τον παππού του σε χτένισμα και μεικάπ και υποδύεται τον Άγγλο κλόουν Ζορζ Φουτίτ, που εκμεταλλεύεται τον «μαύρο καλλιτέχνη», αλλά στο βάθος κι εκείνος βιώνει την καταπίεση, του να τον εκμεταλλεύονται και να είναι υποχρεωμένος να κάνει τους άλλους να γελούν. Το αιώνιο δράμα των κλόουν.
Πιστή αναπαράσταση της εποχής, έντονα συναισθήματα για την πίστη, τη φιλία, τις προκαταλήψεις και της διακρίσεις και χωρίς μελοδραματισμούς και δυο αρκετά καλές ερμηνείες, ιδιαίτερα του Ομάρ Σι, που περνάει με άνεση από τον αφελή Αφρικανό, στο αφυπνισμένο πολιτικά άτομο και τέλος σε επαναστάτη και διεκδικητή των δικαιωμάτων του.
