Είδος: Πολεμικό δράμα
Σκηνοθεσία: Νικίτα Μιχάλκοφ
Παίζουν: Νικίτα Μιχάλκοφ, Ολέγκ Μενσίκοφ, Εβγκένι Μιρόνοφ, Ναντέζντα Μιχάλκοβα
Προβάλλεται από 21/4/16
Υπόθεση: 1941. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που το πεπρωμένο του στρατηγού Κότοφ και της οικογένειάς του άλλαξε αμετάκλητα. Στο ξεκίνημα του πολέμου, ο Κότοφ κατορθώνει ως εκ θαύματος να διαφύγει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου έχει καταδικαστεί. Καθώς ο Στάλιν επιστρατεύει πρώην κατάδικους προκειμένου να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα της γερμανικής εισβολής, ο Κότοφ βρίσκεται να πολεμά στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό, κερδίζει το δικαίωμα να μεταφερθεί σε μια κανονική στρατιωτική μονάδα, αλλά πιστεύοντας ότι η γυναίκα του, Μαρούσια, και η κόρη του, Νάντια, έχουν πεθάνει σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, αποφασίζει να παραμείνει με τους συμπολεμιστές του. Όμως στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από αυτό που πιστεύει – οι δύο γυναίκες είναι ζωντανές. Η Νάντια είναι πλέον στρατιωτική νοσοκόμα και, πεπεισμένη ότι ο πατέρας της ζει, αποφασίζει να κινήσει γη και ουρανό για να τον βρει. Ανάμεσα στους βομβαρδισμούς και το μακελειό, κι ενώ ο κίνδυνος παραμονεύει σε κάθε τους βήμα, η επιθυμία τους να συναντηθούν ξανά τους δίνει τη δύναμη για να επιβιώσουν (Διανομή: Weird Wave).
Κριτική: Ο Νικίτα Μιχάλκοφ επιστρέφει στο σύμπαν και στους χαρακτήρες της ταινίας που δημιούργησε το 1994 και απόσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, με ένα νέο, επικών διαστάσεων δίπτυχο: Η Έξοδος (του 2010) και Το Οχυρό (του 2011) που θα ακολουθήσει.
Σ’ αυτό, το δεύτερο μέρος, ακολουθεί τη μοίρα των ηρώων του, στην ταραγμένη Σοβιετική Ένωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία κινδυνεύει εξίσου, τόσο από τις καταπιεστικές πρακτικές του Στάλιν, όσο και από τη ναζιστική εισβολή.
Τυπική υπερπαραγωγή, με επικές εικόνες μαχών (η μουσική του Eduard Artemiev συμβάλλει τα μέγιστα), που αποτυπώνονται ως φλασμπάκ στην αφήγηση για την τύχη της οικογένειας Κότοφ. Μια αφήγηση, που αποκαλύπτει τον παραλογισμό και την τρέλα του πολέμου, μέσα σκοτεινές κωμικές ματιές, όσο και σουρεαλιστικές εικόνες. Είναι ειρωνεία, να βλέπεις τους ναυαγούς ενός πλοίου του Ερυθρού Σταυρού, που βομβαρδίστηκε και βυθίστηκε από… κακά περιστατικά, να σώζονται πάνω σε μια θαλάσσια νάρκη. Όπως είναι και κωμικό, μια βόμβα να τρυπάει τον τρούλο εκκλησίας, να εμπλέκεται στον πολυέλαιο και να μην εκρήγνυται μέχρι να βγουν έξω οι πρωταγωνιστές. Τέλος πάντων.
Ο Μιχάλκοφ, αν και λίγο φλύαρα (διάρκεια 152’), καταφέρνει να μας δείξει τη ματαιότητα του πολέμου και τις πραγματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες κερδήθηκε αυτός από τους Σοβιετικούς, με μια αντιφατική οπτική, του στυλ «λίγο απ’ όλα»: σκηνές ονειρικές, με ευαισθησία αλλά και σκληρότητα, ταυτόχρονα.
(Κριτική μου στο myfilm.gr)
