Είδος: Περιπέτεια φαντασίας
Σκηνοθεσία: Ντέιβ Γκριν
Παίζουν: Μέγκαν Φοξ, Στιβ Άλεν, Τάιλερ Πέρι, Λόρα Λίνεϊ, Νόελ Φίσερ, Στίβεν Αμέλ
Υπόθεση: Ο Μικελάντζελο, ο Ντονατέλο, ο Λεονάρντο και ο Ραφαέλ επιστρέφουν για να τα βάλουν με μεγαλύτερους κι ακόμα πιο επικίνδυνους κακοποιούς, αφού καλούνται να σώσουν για άλλη μια φορά τη Νέα Υόρκη και τον κόσμο από μια καινούργια θανάσιμη απειλή.
(Διανομή: U.I.P.)
Κριτική: Για το σινεμά του Φανταστικού έχω γράψει ένα άρθρο με τις απόψεις μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα τώρα. Το θέμα είναι ότι γι’ αυτό το είδος, το μόνο που χρειάζεται είναι η αποδοχή ότι «η εισβολή του ανορθόδοξου και του αφύσικου» στη ζωή των ανθρώπων είναι κάτι νορμάλ. Από κει και πέρα, όλα παίζουν.
Τα χελωνονιντζάκια της τηλεόρασης, που έχουν γίνει ολόκληρα θηρία για τον κινηματογράφο, αντιμετωπίζουν πρωτίστως ένα ψυχολογικό πρόβλημα: να εξανθρωπιστούν και να γίνουν αποδεκτά από την κοινωνία, ή όχι; Το φάρμακο υπάρχει, πρέπει να το σώσουν και αν θέλουν να το πάρουν. Ωραίο το σεναριακό άλλοθι: Μια ταινία για τη διαφορετικότητα, ευκολοχώνευτη για τους ανήλικους, μέσα από τις ηρωικές πράξεις των «διαφορετικών», των «μεταλλαγμένων». Μπορεί να είσαι διαφορετικός και αποκρουστικός, αλλά αν είσαι γενναίος και μπορείς να σώσεις τη Νέα Υόρκη, γίνεσαι αποδεκτός και συνεργάσιμος, δεν είναι ανάγκη να είσαι γοητευτικός και όμορφος. Μετράει η εσωτερική ομορφιά.
Με αυτή τη λογική παρακολουθείται η ταινία, όπως άλλωστε και εκείνες με τους σούπερ ήρωες της Marvel. Έξυπνες ατάκες, εφέ και δράση και τίποτα παραπάνω.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)
