Ξεκινώντας το διάβασμα του τελευταίου πονήματος του Παύλου Κουτρουμπά, νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με ένα μυθιστόρημα, εμπνευσμένο από την ηλιθιότητα που επικρατεί σήμερα στον κόσμο μας. Έναν κόσμο, που θεωρεί απαραίτητη την ύπαρξη ηλίθιων για να μπορέσει να προχωρήσει, να πάει μπροστά. Άλλωστε πόσες φορές δεν ακούσαμε στην πρόσφατη «πολιτική» ιστορία μας τον όρο «χρήσιμος ηλίθιος»;
Κι όμως το βιβλίο "Η σοφία του ηλίθιου" (εκδ. Γαβριηλίδη) του Π. Κουτρουμπά, δεν είναι μυθοπλασία. Είναι ένα ενδιαφέρον πόνημα για την ηλιθιότητα, τον ορισμό της, τη διαρκή παρουσία της στο χώρο εργασίας, στις σχέσεις μας και στην οικογένεια. Μια μελέτη για την επίδραση της ηλιθιότητας στην πολιτική, στη διακυβερνηση μιας χώρας και στον καθορισμό της ελευθερίας, εννοιών που έχουν δεινοπαθήσει τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο στη χώρα μας.
Στο βιβλίο του Π. Κουτρουμπά, ένας –κατά γενική ομολογία- ηλίθιος βρίσκει το νόημα της ζωής στο να παίζει απλά το μπεγλέρι του. Δεν κάνει οικογένεια, δε δουλεύει, δεν προκόβει στη ζωή. Πολλοί θα προσπαθήσουν να τον αφυπνίσουν, χρησιμοποιώντας διάφορα επιχειρήματα. Εκείνος, όμως, τους αποδεικνύει ότι αυτές τις αξίες που πάνε να του διδάξουν, τις έχουν πρώτοι εκείνοι καταπατήσει και απαξιώσει, ή τις έχει ευτελίσει η κρίση. Μέχρι να βρεθεί το αντίδοτο, με τη μορφή ενός ξαδέρφου του, που εμφανίζεται στα τελευταία κεφάλαια και αναδεικνύει την κενότητα του χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα.
(Γράφτηκε για την Αμαρυσία)
