Είδος: Δράμα
Σκηνοθεσία: Βιμ Βέντερς
Παίζουν: Χάρι Ντιν Στάντον, Ναστάζια Κίνσκι, Ντιν Στόκγουελ
Προβάλλεται από 23/6/2016
Υπόθεση: O Τράβις περιπλανιέται από το Μεξικό προς το Παρίσι του Τέξας, μέσα σε ανυπόφορη ζέστη. Δεν μιλάει καθόλου, ενώ όλα δείχνουν ότι έχει χάσει και σε μεγάλο βαθμό τη μνήμη του. Αυτό που τον καθοδηγεί, είναι η ακατανίκητη επιθυμία του να ξαναβρεί την οικογένειά του: τη νεαρή γυναίκα του Τζέιν, της οποίας τη ζωή θεωρεί ότι έχει θέσει σε κίνδυνο, λόγω της παθολογικής του ζήλειας, και τον επτάχρονο γιο του, τον Χάντερ. Ο αδερφός του Τράβις, ο Βάλτ τον θεωρούσε νεκρό τα τελευταία τέσσερα χρόνια της απουσίας του. Όταν τον εντοπίζει πετάει από το Λος Άντζελες στο Τέξας για να τον φέρει πίσω. Μαζί με την γυναίκα του Αν, έχουν υιοθετήσει τον μικρό Χάντερ και τώρα τους είναι δύσκολο να αποχωριστούν τον ρόλο του θετού γονέα. Ιδιαιτέρως, όταν μαθαίνουν ότι ο Τράβις σκοπεύει να συνεχίσει την αναζήτηση της Τζέιν, μαζί με τον γιο του. Οι ίδιοι δεν γνωρίζουν τίποτα για αυτή, εκτός του ότι –ίσως- μένει στο Χιούστον (Διανομή: Strada Films)
Κριτική: Αντισυμβατικό road movie, το οποίο βασίζεται σε ένα σενάριο του (βραβευμένου με Πούλιτζερ) συγγραφέα και ηθοποιού Σαμ Σέπαρντ. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια αλληγορία για την περιπλάνηση του ανθρώπου, προκειμένου να βρει την ευτυχία, ή το μέρος όπου αισθάνεται δικό του και που πραγματικά ανήκει. Την οικογένειά του, το σπίτι του.
Ο αργός σκηνοθετικός ρυθμός του Βέντερς, που είναι και το κύριο χαρακτηριστικό του, δημιουργεί μια υποβλητική και τραγική ατμόσφαιρα, που δίνει και μια άλλη βαρύτητα στο σενάριο του Σέπαρντ (που σημειωτέον έχει γράψει και το Ζαμπρίσκι Πόιντ, απ’ ό,τι θυμάμαι). Παρ’ όλα αυτά, η αφήγηση δεν κάνει «κοιλιά» και η εξέλιξη δεν είναι βαρετή.
Εξαιρετικές οι ερμηνείες τόσο του Χάρι Ντιν Στάντον, όσο και της Ναστάζια Κίνσκι, μας δείχνουν την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου ψυχισμού (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, όπως λέμε) και την άκαρπη προσπάθεια έκφρασής τους, τα οποία όταν καταπνίγονται οδηγούν σε μια εσωστρέφεια και τέλος στη μοναξιά.
Η μουσική του Ry Cooder, τονίζει ακόμα περισσότερο την ερημιά, τόσο του αμερικανικού τοπίου, όσο και της ψυχής του ανθρώπου.
(Κριτική μου για το myfilm.gr)
