Όταν ήρθαμε στο Μαρούσι για
μόνιμη εγκατάσταση, πήγαινα στην 4η τάξη του Δημοτικού. Νοικιάσαμε
το σπίτι του Μόσχα επί της οδού Κοιμήσεως Θεοτόκου 18 (σήμερα κήπος της
πολυκατοικίας Σοφιανού), ένα σπίτι με τοίχους πλινθόκτιστους πάχους μισού
μέτρου, με σοφίτα, ταράτσα και μια αυλή τόσο μεγάλη που η μισή διασκευάστηκε σε
κοτέτσι για μια κότα και έναν κόκορα από τη Μονεμβασιά, που σε λίγα χρόνια
είχαν πολλαπλασιαστεί σε δεκάδες κότες και δυο κόκορες (τους πέραν των δύο,
τους τρώγαμε κρασάτους).
Σ’ αυτό το σπίτι λοιπόν, εγώ ο
γεννημένος στην οδό Μενάνδρου (Ομόνοια, Αθήνα) και μεγαλωμένος στην οδό
Μεγίστης (Κυψέλη, Αθήνα) γνώρισα την πρώτη μου χιονόπτωση. Ένα βράδυ με πολύ
κρύο, που ψιχάλιζε ή έριχνε χιονόνερο, κοιμήθηκα ακούγοντας το νανουριστικό ήχο
του νερού που έσταζε από την ταράτσα στη λαμαρίνα-στέγαστρο της σκάλας του
υπογείου μας.
Στις τρεις τα ξημερώματα που έφευγε
ο πατέρας μου για τη δουλειά, δεν ακουγόταν τίποτα. Μέσα από τα βαριά
σκεπάσματα, άκουσα τη μητέρα μου να λέει του πατέρα μου «Ντύσου καλά Αντώνη και
πρόσεχε μη γλιστρήσεις» και εκείνον να της απαντά «Μην ανησυχείς, εσύ να προσέχεις
τον μικρό».
Το πρωί που ξύπνησα και άνοιξα το
νότιο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας των γονιών μου, τα μόνα που μπορούσα να δω
ήταν η λευκή στέγη από το κοτέτσι, τα ολόλευκα κεραμίδια της οικίας Σοφιανού με
τους σταλακτίτες από το παγωμένο νερό και το καμπαναριό της Παναγίας, του
οποίου όλη η βόρεια πλευρά ήταν λευκή. Επίσης, με εντυπωσίασε η συστοιχία των σταλακτιτών
παγωμένου νερού που κρέμονταν από τη σκάλα της ταράτσας μας. Ήθελα να βγω έξω,
αλλά η μητέρα μου, ήθελε πρώτα να φάω καλό πρωινό, να ντυθώ καλά και στη
συνέχεια θα με συνόδευε στο σχολείο του Κωνσταντόπουλου (απέναντι από εκεί που
είναι σήμερα το βενζινάδικο του Ιατρίδη), οπότε «θα έχεις όλη την ημέρα μπροστά
σου να το χαρείς».
Ενώ με συνόδευε για το σχολείο, μου
εξηγούσε πώς να περπατάω στο χιόνι, πάνω στα παγωμένα νερά, πώς να προφυλάσσω
την αναπνοή μου με το κασκόλ για να μην πιάσω καμιά πνευμονία και όλες εκείνες
τις οδηγίες για την πρωτόγνωρη σε μένα κατάσταση.
Στο σχολείο κάναμε λιγότερο
μάθημα και περισσότερο πρακτική πάνω στο χιόνι, παίζοντας χιονοπόλεμο και
φτιάχνοντας χιονάνθρωπους και αφού η δασκάλα είχε ρωτήσει ποιοι από εμάς
έβλεπαν χιόνι για πρώτη φορά. Εκεί άκουσα ότι το ύψος του χιονιού σε πολλά
σημεία της πόλης περνούσε το μισό μέτρο, ότι δεν είχε συγκοινωνία πάνω από τα
Σίδερα Χαλανδρίου και ότι στη γειτονική Κηφισιά πολλά παιδιά δεν μπορούσαν να
πάνε σχολείο γιατί είχε περισσότερο χιόνι και οι δάσκαλοι είπαν στα λίγα που
είχαν πάει να επιστρέψουν σπίτια τους. Για να είμαι ειλικρινής τα λυπήθηκα που
δεν θα έκαναν μάθημα και δεν θα είχαν την ευκαιρία να παίξουν στις αυλές των
σχολείων, όπως εμείς.
Σήμερα, με χιόνι ύψους 5
εκατοστών του μέτρου, με τη μετεωρολογία να κάνει προβλέψεις καιρού βδομάδας,
με τη βιομηχανία να παρέχει ελαφρά και ζεστά ενδύματα κάθε είδους, την
τεχνολογία να παρέχει μέσα κίνησης «παντός καιρού» και ένα κάρο άλλες ανέσεις,
οι Περιφέρειες και οι Δήμοι βγάζουν ανακοινώσεις πανικού για κλείσιμο των
σχολείων, αλάτια στους δρόμους και… γνωρίζετε πολύ καλά τι εννοώ.
Πάω έξω να απολαύσω τους τρεις
πόντους χιόνι της γειτονιάς μου.
