«Σε μια μοναδική στιγμή της λαμπρής καριέρας του, ο διακεκριμένος καθηγητής της ιατρικής Μάρκος Τερζάκης, λάτρης του ωραίου φύλου και γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας, κάνει ένα μοιραίο λάθος. Μια τυχαία μετάθεση των ψηφίων του αριθμού που καλεί από το κινητό του, μια άγνωστη γυναικεία φωνή που απαντά μέσα στα άγρια χαράματα και το παιχνίδι της μοίρας ξεκινά…»
Έτσι περιγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, το μυθιστόρημα «Το 3 και το 7» του Γιώργου Παπαχρήστου (εκδ. Λιβάνη), που διάβασα πρόσφατα απνευστί. O συγγραφέας που είναι χρόνια δημοσιογράφος χρησιμοποιεί την απλή (και ελκυστική θα έλεγα) δημοσιογραφική γλώσσα για να περιγράψει καταστάσεις της ελληνικής καθημερινότητας, μέσα από δύο μοιραίες σχέσεις ενός Αθηναίου μεγαλογιατρού. Μόνο που το μυθιστόρημα, παρόλο που είναι γραμμένο σε απλή δημοσιογραφική γλώσσα, έχει στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (Ύβρη, Νέμεση και Κάθαρση), τα οποία ο Παπαχρήστος χρησιμοποιεί με εξαιρετική άνεση και χωρίς φτηνούς μελοδραματισμούς.
Δεν θα περιγράψω την υπόθεση, διότι θα χαλάσω το suspense του μυθιστορήματος. Θα αναφέρω μόνο ότι η αγωνία κορυφώνεται σταδιακά και οι χαρακτήρες είναι απόλυτα γήινοι και καθημερινοί, ενώ οι περιγραφές του συγγραφέα αποδεικνύουν ότι έχει πιάσει το σφυγμό της ελληνικής κοινωνίας με τα καλά της και τα κακά της και πολλές φορές μου έφερε στο μυαλό τις νουάρ καταστάσεις του Γιάννη Μαρή.
