Πρωτομαγιά 2017 και το Star παίζει στις 23.00 το V for Vendetta. Ανέσυρα κι εγώ την κριτική που είχα γράψει όταν είχε κυκλοφορήσει η ταινία. Έχει παιχτεί αμέτρητες φορές, αλλά κάποιοι νεώτεροι μπορεί να μην την έχουν δει ακόμα...
Η αμφισβήτηση μιας αυταρχικής και ολοκληρωτικής εξουσίας δεν είναι πρώτη φορά που απεικονίζεται στον κινηματογράφο. Έχει προηγηθεί η ταινία «1984» του Μάικλ Ράντφορντ (1984) από το γνωστό μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ, μόνο που αυτή τη φορά η αμφισβήτηση έρχεται από ένα μασκοφόρο εκδικητή, τον V του οποίου τα κίνητρα δεν είναι και τόσο φιλολαϊκά, αφού στο πίσω μέρος του μυαλού του υπάρχει και το κίνητρο της προσωπικής εκδίκησης. Βρίσκει όμως αφορμή την επέτειο που ο Γκάι Φωκς είχε αποπειραθεί να ανατινάξει το βρετανικό κοινοβούλιο με 36 βαρέλια πυρίτιδας και είχε συλληφθεί και εκτελεστεί (5 Νοεμβρίου 1605) και έτσι θέλει να επαναλάβει αυτό στο οποίο ο Φωκς είχε αποτύχει. Να ανατινάξει το Κοινοβούλιο και να είναι πάλι 5 Νοεμβρίου.
Βρισκόμαστε στο κοντινό μέλλον (ή μάλλον σε ένα εφιαλτικό παρόν;), όπου η διαφθορά και η ωμότητα έχει δηλητηριάσει όλα τα μέλη της βρετανικής κυβέρνησης του Σάτλερ, ενός μονάρχη του οποίου η δύναμη βασίζεται στην τρομοκρατία των πολιτών. Οι πολίτες κάτω από τον τρόμο που σκορπούν οι κρατικές υπηρεσίες (μήπως σας θυμίζει το 1984 και τον Μεγάλο Αδελφό;) μαζεύονται στα σπίτια τους από νωρίς ενώ όσοι κυκλοφορούν εκτελούνται. Εκτός από την Ιβι, η οποία ένα βράδυ, την ώρα που τα όργανα της Τάξης απειλούν να τη βιάσουν… επειδή κυκλοφορούσε μετά την απαγόρευση, διασώζεται από τον μασκοφόρο V. Άθελά της η Ίβι μπλέκεται μαζί του, τον βοηθά και όταν συλλαμβάνεται, βασανίζεται για να αποκαλύψει που κρύβεται (μήπως σας θυμίζει ακόμα το «1984»;). Ερωτευμένη μαζί του θα υποφέρει τα πάνδεινα για να μην τον φανερώσει, μέχρι να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και να αισθανθεί ότι δεν φοβάται πλέον. Παράλληλα, μέσα στη κυβέρνηση υπάρχουν μέλη, τα οποία δεν έχουν πεισθεί απόλυτα για την αποτελεσματικότητα του καθεστώτος. Ενός καθεστώτος που προτιμά να σκοτώσει ακόμα και 200.000 ανθρώπους για να τρομοκρατηθούν οι υπόλοιποι (αν σας θυμίζει κάτι κι αυτό).
Δεν θέλω να σας αποκαλύψω την πορεία της ταινίας, που είναι αρκετά ατμοσφαιρική, με μουντά χρώματα και αποπνικτική ατμόσφαιρα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το «1984». Συν το γεγονός ότι διαθέτει και καλές ερμηνείες. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι κάνει και έμμεσες αναφορές στην ταινία εκείνη. Πρώτον, ο Σάτλερ ο τρομερός επικεφαλής της βρετανικής κυβέρνησης, εμφανίζεται μόνον μέσα από μια γιγαντιαία οθόνη, ακόμα και όταν μιλά στους συνεργάτες του, όπως ο Μεγάλος Αδελφός της ταινίας «1984». Ύστερα, του μοιάζει πολύ, και τέλος τον υποδύεται με τέλεια ωμότητα και κυνισμό ο Τζον Χαρτ, ο οποίος στην ταινία «1984» υποδυόταν τον καταπιεσμένο Γουίνστον Σμιθ, που είχε βασανιστεί για ν’ αγαπήσει το καταπιεστικό καθεστώς.
INFO
Είδος: Περιπέτεια / Φαντασίας
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μακ Τιγκ
Η ιστορία της ταινίας είναι βασισμένη στην ομώνυμη σειρά κόμικ του σχεδιαστή Άλαν Μουρ.
Παίζουν η Νάταλι Πόρτμαν (Ίβι), ο Χιούγκο Γουίβινγκ, (ο οποίος παίζει συνεχώς κάτω από τη χαμογελαστή μάσκα του V), ο Στίβεν Ρία (ο αστυνομικός επιθεωρητής Φιντς, που θέλει να αποκαλύψει τα εγκλήματα της κυβέρνησης), ο Τζον Χαρτ (Καγκελάριος Σάτλερ) και ο Ρούπερτ Γκρέιβς (βοηθός του Φιντς). Α, κόντεψα να το ξεχάσω, το σενάριο και η παραγωγή είναι των αδελφών Γουατσόφσκι (της τριλογίας Matrix), αν αυτό βοηθά τους φαν των ταινιών τους.
