5/6/17

Αντίστροφα

Τελείωσα το «Αντίστροφα – Love will tear us apart» της Στέργιας Κάββαλου (εκδ. Μελάνι - σελ. 131) και δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Η Στέργια ήρθε για να μείνει. Με είχε εντυπωσιάσει με το πρώτο της βιβλίο, το «Αλτσχάιμερ Trance», μια σειρά διηγημάτων πάνω και πέρα από τα καθιερωμένα, με μια γλώσσα μοντέρνα (μεταμοντέρνα για μας τους παλαιότερους, που θεωρούσαμε μοντέρνα την εποχή μας), γρήγορη, συνοπτική και στακάτη. Σαν σφυρί που σπάει τα συνηθισμένα και σφυρηλατεί το νέο λογοτεχνικό κόσμο, «τον κόσμο της», στον οποίο τα διηγήματα είναι, όπως αναφέρει και η ίδια, σαν τον εσπρέσο στρέτο, χωρίς ζάχαρη, πίνεται με μια γουλιά και μετά φεύγεις. Στα επόμενα έργα της, ήταν επόμενο ότι δεν θα άλλαζε ύφος, μέχρι που  φτάσαμε στο «Αντίστροφα». Ένα χρονικό μιας ιστορίας με ανώνυμους ήρωες μια Ελληνίδα κι έναν Γάλλο.
Πρόκειται για την ιστορία δύο ανθρώπων γύρω στα είκοσι πέντε, προερχόμενων από διαφορετικές κουλτούρες που παλεύουν με τις λέξεις τους, τις οικογένειες που κουβαλάνε, το μικρό παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον τους. Φυγάδες, πρωταγωνιστές και ισορροπιστές μιας πολιτικής κατάστασης που είναι πανταχού παρούσα, μιας αγίας ελληνικής οικογένειας και ενός γενναίου πάθους που παλεύει να βρει επιτέλους τον τόπο του.
Η Στέργια, με αυτό το «αντίστροφο» μυθιστόρημά της, που ξεκινάει από το τέλος, διατηρεί την ίδια ματιά απέναντι στο μουντό σκηνικό της πραγματικότητας. Τη διακρίνει η ίδια μελαγχολία, η πίκρα και ο θυμός, όπως και στα πρώιμα διηγήματά της. 
Επίσης, γράφει αυθόρμητα και το πρώτο πράγμα που βλέπει ή αισθάνεται μέσα της, το εξωτερικεύει χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία και επόμενη επεξεργασία. Εκφράζεται κοφτά, απλά, χωρίς περιστροφές και επιφυλάξεις χρησιμοποιώντας τακτικά ξενικές εκφράσεις, που έχουν καθιερωθεί όχι μόνο διεθνώς αλλά και στη χώρα μας. Σα να διαβάζεις lifestyle περιοδικό. Αλλά δεν ενοχλεί. Το ύφος της και οι κοφτές περιγραφές της αντικατοπτρίζουν την εποχή μας, που όλοι στεκόμαστε πάνω από τα tablet και τα  ipod και στέλνουμε μηνύματα με τα οποία θέλουμε να πούμε πολλά, αλλά με περιορισμένο αριθμό χαρακτήρων («μετράνε και τα κενά»). Και η Στέργια έχει να πει πάρα πολλά ακόμα. Περιμένουμε και άλλα βιβλία.