Το δεύτερο μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα «Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας» (εκδόσεις Διόπτρα) είναι εξ ίσου καλό όπως και το προηγούμενο «Φόνος 5 αστέρων». Το διάβασα και το τελείωσα πολύ γρήγορα, όπως και το προηγούμενο. Είναι ενδιαφέρον, έχει μυστήριο και είναι γραμμένο απλά, σαν χρονογράφημα, διατηρώντας την κλασική δομή των αστυνομικών μυθιστορημάτων τύπου «ποιος έκανε το έγκλημα» και διαδραματίζεται στη σύγχρονη Αθήνα της κρίσης και της παρακμής, με εκλάμψεις πλούτου και χλιδής, λόγω των κεντρικών χαρακτήρων του, που ανήκουν στο χώρο της πολιτικής και περί αυτήν. Μόνον που αυτή τη φορά, η υπόθεση ξεκινάει από πολύ παλιά. Από την αποχή των γεγονότων του Πολυτεχνείου, το 1973.
Η Έλενα Ακρίτα, με το αβαντάζ της δημοσιογράφου (που δεν είναι και χτεσινή, να το λέμε κι αυτό) και με τις προσωπικές της μνήμες, περιγράφει και θίγει μέσα από αυτό το μυθιστόρημα, καταστάσεις γνώριμες και οικείες, όχι μόνο στη γενιά που είχε ζήσει εκείνα τα γεγονότα, αλλά και στις νεώτερες που τα βιώνουν μέσα από επετείους, αλλά και μέσα από αυτούς που ωφελήθηκαν, ή ακόμα καπηλεύθηκαν το ξέσπασμα του Πολυτεχνείου. Ταυτόχρονα, περιγράφει τα παρασκήνια, τόσο της πολιτικής όσο και της δημοσιογραφίας.
Αυτή τη φορά, δεν υπάρχει μόνον ένας φόνος που πρέπει να διαλευκανθεί, στα πρότυπα του «who done it?», υπάρχει και ένα ξεκαθάρισμα που πρέπει να γίνει, από παλιές ιστορίες, μέχρι να επέλθει η Αριστοτέλεια κάθαρση.
Η ηρωίδα του βιβλίου, δημοσιογράφος-ερευνήτρια Ελσινόρη Χατζή (που μου θυμίζει τη συγγραφέα, επειδή έχει πάθος γι’ αυτό που κάνει), λαβαίνοντας ένα mail με κάποια στοιχεία που την καθοδηγούν προς την επίλυση ενός εγκλήματος, μπλέκει με φιλόδοξους ανθρώπους, που δεν θα διστάσουν προ ουδενός προκειμένου να πετύχουν στην καριέρα τους, αλλά και με ανθρώπους που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα και θέλουν να πάρουν εκδίκηση. Όλα αυτά σε ένα χώρο που καλύπτεται συμβολικά από την πλατεία των Εξαρχείων μέχρι μια βίλα στην Κηφισιά, που σημαίνει ότι (όπως και στο Φόνο 5 Αστέρων) το θέμα δεν είναι μόνον αστυνομικής φύσεως, αλλά και πολιτικής και κοινωνικής συνάμα. Η δε Έλενα Ακρίτα με την αιχμηρή της γραφή και το ελαφρώς ειρωνικό ύφος, αλλά και το υποβόσκον χιούμορ της, δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο.
