Με αφορμή τις πρόσφατες ανησυχίες των επιστημόνων για το «Φαινόμενο του θερμοκηπίου», που έχει μεταβάλει τις καιρικές συνθήκες στη χώρα μας, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, έψαξα και βρήκα διάφορα δημοσιεύματα εφημερίδων σχετικά με την εξέλιξη και την πορεία των πάγων στον πλανήτη μας, με πιο πρόσφατο ένα δημοσίευμα, που έλεγε – και θέλω να το προσέξτε αυτό - ότι σε ορισμένες περιοχές της Γροιλανδίας, το στρώμα του πάγου έχει λεπτύνει πάνω από έξι (6) μέτρα από το 1992!
Διάβασα όμως, και κάτι άλλο εξ ίσου ενδιαφέρον και απαισιόδοξο, όπως το γεγονός ότι οι παγετώνες στη Κολούμπια της Αλάσκα έχουν υποχωρήσει κατά δεκατρία (13) χιλιόμετρα από το 1982, ενώ άλλα 14 σημεία παγετώνων στην περιοχή εμφανίζουν την ίδια τάση.
Παράλληλα, βρήκα και ένα άλλο απόκομμα εφημερίδας, με μια μελέτη που έλεγε πως οι πάγοι στην Τασμανία της Νέας Ζηλανδίας έχουν χάσει κατά 200 μέτρα το πάχος τους από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα, ενώ στη Νότια Παταγονία, μεταξύ της Αργεντινής και της Χιλής, πάνω από πεντακόσια (500) τετραγωνικά χιλιόμετρα (!) πάγου έχουν εξαφανιστεί τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Ταυτόχρονα, τεράστια κομμάτια πάγου σε έκταση όμοια με αυτή της πολιτείας του Κοννέκτικατ, (έψαξα και βρήκα ότι έχει έκταση 5.000 τετραγωνικά μίλια) έχουν αποκοπεί τα τελευταία χρόνια από την Ανταρκτική, που σημαίνει ότι λιώνουν αργά ή γρήγορα.
Με δύο λόγια, οι επιστήμονες πιστεύουν, ότι έτσι όπως πάμε, οι νότιες ακτές της Μεσογείου (κάτω από την Κρήτη, δηλαδή), οι δυτικές ακτές της Αφρικής, η Νότια Ασία, όλες οι πόλεις της Νοτιοανατολικής Ασίας και οι ατόλες του Ειρηνικού, κινδυνεύουν να αφανιστούν, αν η στάθμη της θάλασσας ανέβει κατά ένα μέτρο.
«Κατακλυσμός», δηλαδή, όπως ακριβώς τον περιγράφει στο ομότιτλο μυθιστόρημά του ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος, (Εκδόσεις: Γιάννης Βασδέκης, 1990). Μόνο που ο συγγραφέας, ξεκινά από άλλη βάση, από έναν σεισμό στον Βόρειο Πόλο, που απελευθερώνει τους πάγους.
Ανήσυχος ο Λιμπερόπουλος (πρώην δημοσιογράφος) και απαισιόδοξος, από τη μανία του ανθρώπου να καταστρέφει τη Γη, σε μία περίοδο, που ακόμα κανείς δεν είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου από την άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη (1984) γράφει το μυθιστόρημά του με ήρωες έλληνες και ξένους, αλλά και ελληνοαμερικανούς και περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και πειστικότητα, έναν κόσμο που εξαφανίζεται κάτω από τη μανία της φύσης, την οποία προσπαθεί να δαμάσει και ποτέ δεν τα καταφέρνει. Γράφει για τον Άνθρωπο που είναι ένα τίποτα, μία κουκίδα του αχανούς αστρικού κόσμου. Τον Άνθρωπο που καταδυνάστευσε όλα τα άλλα είδη της γης και παράλληλα τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτόν τον Άνθρωπο, που ενώ υπήρξε κοσμοκράτορας και στρατηλάτης, που ενώ δημιούργησε θρησκείες και ιδεολογίες και πολιτικοκοινωνικά συστήματα, που ενώ κατέκτησε όχι μόνο γη και θάλασσα αλλά και ουρανό και διάστημα, δεν κατάφερε να κατακτήσει τη Φύση, το χώρο μέσα στον οποίο ζει και δραστηριοποιείται και δημιουργεί έργα γιγάντια και εφευρέσεις και ανακαλύψεις, που τον φέρνουν ακόμα και στη θέση του δημιουργού της Ζωής. Αυτός ο Άνθρωπος, είναι τόσο αδύναμος...
Το μυθιστόρημα δεν είναι απλά ένα βιβλίο δράσης, είναι ένα οικολογικό μήνυμα. Με λόγια απλά και χωρίς φιλοσοφικές εξάρσεις, ο συγγραφέας μέσα από τους διάλογους των ηρώων του και τις προσωπικές αναμνήσεις τους, μας θυμίζει διαρκώς πως πρέπει να αντιμετωπίζεται το θέμα του Περιβάλλοντος, ειδικά από τις αυτοαποκαλούμενες Μεγάλες Δυνάμεις, που ασελγούν πάνω σ’ αυτόν τον μικρό πλανήτη, που τις φιλοξενεί.
