Είκοσι διηγήματα του Στίβεν Κινγκ σε ένα τόμο μεγάλου μεγέθους των 700 σελίδων (εκδόσεις Κλειδάριθμος) δεν είναι και μικρό πράγμα για τους φίλους του Κινγκ!
Το τελείωσα πριν λίγες μέρες και αυτό που μπορώ να γράψω, είναι ότι ο Κινγκ –όπως πάντα- σε μαγεύει με την αφήγηση, σε μαγνητίζει και μόνο με την ιδέα ότι είναι «συγγραφέας του τρόμου» (που δεν είναι, πολλές φορές). Τον διαβάζεις και είσαι πάντα «στην αναμονή», είσαι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσεις το απροσδόκητο (αν είναι δυνατόν). Διαβάζεις και τρέμει το φυλλοκάρδι σου, για το τι πρόκειται να συμβεί παρακάτω και τελικά διαπιστώνεις ότι «δεν τρέχει και τίποτα». Και εκεί που λες «ο άνθρωπος είναι τεχνίτης της αφήγησης», ξαφνικά σου ρίχνει το στοιχείο του τρόμου και λες «πάλι μου την έφερε».
Ο Στίβεν Κινγκ είναι απόλαυση, αλλά μεγαλύτερη απόλαυση σε αυτή τη συλλογή των διηγημάτων του, είναι οι πρόλογοι που γράφει πριν κάθε διήγημα, με τους οποίους εξηγεί πώς το εμπνεύστηκε, γιατί το έγραψε και σε προτρέπει να σκεφτείς, τι μπορείς να αποκομίσεις από αυτό.
Δεν μπορώ να αναφέρω τι περιλαμβάνεται στα διηγήματά του, θα χαλάσω τη μαγεία, ούτε θα γράψω να μη τα διαβάσεις βράδυ, διότι θα σε προκαταβάλλω. Τα διηγήματα διαβάζονται όλες τις ώρες, πρωί στη θάλασσα, μεσημέρι μετά το φαγητό και πριν τη σιέστα και βράδυ πριν πας για ύπνο. Πρόκειται για εξαιρετική συλλογή που «τα έχει όλα», ακόμα και τροφή για σκέψη, κατά το στερεότυπο.
