Πολλοί θάνατοι κινηματογραφικών αστέρων συνέπεσαν στο τέλος του Ιουλίου, για να μας θυμίσουν μια ανυπέρβλητη γενιά της βιομηχανίας του θεάματος, ενός εκπληκτικού αιώνα. Ταλαντούχοι άνθρωποι που αξίζει να τους θυμηθούμε.
Πρώτος, πέθανε ο Μάρτιν Λαντάου, που είχε γεννηθεί στο Μπρούκλιν το 1928. Νικητής της Χρυσής Σφαίρας του 1968, ο Λαντάου είχε προταθεί τρεις φορές για Όσκαρ και η πρώτη του σημαντική δουλειά ήταν στη «Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, ενώ εμφανίστηκε και στην υπερπαραγωγή «Κλεοπάτρα» προτού αφοσιωθεί στην τηλεοπτική του καριέρα στις «Επικίνδυνες αποστολές» και «Στη Ζώνη του Λυκόφωτος». Συμμαθητής του Στιβ Μακ Κουίν στην σχολή του Λι Στρασμπεργκ ο Μάρτιν Λαντάου δίδαξε στη συνέχεια συναδέλφους του, όπως οι Τζακ Νίκολσον και Αντζέλικα Χιούστον στο Actor's Studio.
Η Γαλλίδα Ζαν Μορό, που είχε γεννηθεί το 1928 στο Παρίσι, ξεκίνησε την καριέρα της το 1947 στο θέατρο, όπου ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα των Σαίξπηρ, Μολιέρου, Μαριβό, Ζορζ Φεντό, Αντρέ Ζιντ, Τζορτζ Μπέρναρ Σο, Τένεσι Γουίλιαμς, Πέτερ Χάντκε και άλλων. Το 1949 έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο όπου πρωταγωνίστησε τόσο σε ταινίες του παραδοσιακού εμπορικού κυκλώματος, όσο και σε ταινίες του Νέου Γαλλικού Κύματος (συνεργάστηκε με σκηνοθέτες όπως ο Φρανσουά Τρυφό, ο Λουί Μαλ, ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και ο Ζαν Ρενουάρ). Αξέχαστη έμεινε στις ταινίες «Ζυλ και Τζιμ» (1962), «Η νύφη φορούσε μαύρα» (1967), ενώ είχε συμπρωταγωνιστήσει με τη Μπριζίτ Μπαρντό στο «Βίβα Μαρία» (1965). Εκτός από ταινίες Γάλλων σκηνοθετών, η Μορό έπαιξε σε έργα του Λουίς Μπουνιουέλ, του Μικελάντζελο Αντονιόνι, του Όρσον Γουέλς, του Ηλία Καζάν, του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, του Τζόζεφ Λόουζι, του Πίτερ Μπρουκ και του Θόδωρου Αγγελόπουλου (στο Μετέωρο Βήμα του Πελαργού). Είχε λάβει το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο φεστιβάλ των Καννών (από κοινού με τη Μελίνα Μερκούρη) για το Μοντεράτο Καντάμπιλε, BAFTA καλύτερης ξένης ηθοποιού για το Βίβα Μαρία και για τη συνολική της προσφορά, έχει λάβει τον Τιμητικό Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ Βενετίας, το Τιμητικό BAFTA της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, την Τιμητική Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου και το Τιμητικό Σεζάρ. Ήταν πολυτάλαντη: είχε σκηνοθετήσει η ίδια δύο ταινίες (Φως και L’ Adolescente) και είχε ασχοληθεί και με το τραγούδι.
Πολυτάλαντος, ήταν και ο Αμερικανός Σαμ Σέπαρντ, που είχε γεννηθεί το 1943 στο Κεντάκι και ήταν ηθοποιός, αλλά και συγγραφέας (44 θεατρικά έργα και πολλά βιβλία), που είχε κριθεί από το περιοδικό New York «ο πιο σπουδαίος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας της γενιάς του». Το 1979 κέρδισε το βραβείο Pulitzer σε Δράμα για το έργο του Buried Child και ήταν αυτός που έδωσε αφορμή στον Βιμ Βέντερς να δημιουργήσει το «Παρίσι,Τέξας», που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα των Καννών το 1984 βασισμένο σε δικό του σενάριο. Είχε διεκδικήσει Όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία «Οι κατάλληλοι άνθρωποι» (1983). Ανήκε στη θεατρική ομάδα Bishop's Company που περιόδευε στις ΗΠΑ, κατέληξε στο Μπρόντγουεϊ, όπου μαζί με άλλους επαναστατημένους της εποχής συνδημιούργησε τη θεατρική σκηνή των οργισμένων 60’s ενώ ήταν και λάτρης της μουσικής τζαζ.
