Μητέρα! – Mother!

Μετά τον «Νώε» (2014), ο Ντάρεν Αρονόφσκι (έχει προηγηθεί και το «Μαύρος κύκνος») αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι αποτελεί μόνος του μια ολόκληρη κινηματογραφική κατηγορία, ή εμπειρία.

Η «Μητέρα!» του κατ’ αρχάς, είναι μια σκοτεινή ταινία η οποία δεν μπορεί να μπει σε κουτάκι κατηγοριοποίησης: τα έχει όλα.

Η άλλη όψη της ελπίδας - Toivon tuolla puolen

Μια ακόμα ταινία του ανθρωπιστή δημιουργού Άκι Καουρισμάκι, με την οποία αυτή τη φορά προσπαθεί να αποδομήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι  πρόσφυγες στην Ευρώπη: από τη μια ως θλιβερά θύματα και από την άλλη ως αλαζονικοί οικονομικοί μετανάστες που εισβάλλουν στα ξένα κράτη για να κλέψουν τις δουλειές των ντόπιων.

Ο χιονάνθρωπος – The snowman

Αστυνομικό, ατμοσφαιρικό θρίλερ αγωνίας, με φόντο τα χιονισμένα τοπία της Νορβηγίας και τους εσωστρεφείς, παγερούς, καμιά φορά και κυνικούς χαρακτήρες που διαμορφώνονται κάτω από τους γκρίζους ουρανούς και τις χαμηλές θερμοκρασίες, ή σημαδεύονται από σκληρά παιδικά χρόνια.

Love in Rome

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό ιταλικό ρομαντικό δράμα. Η Μιλέν Ντεμονζό υποδύεται τη μοιραία γυναίκα, που δεν μπορεί να δαμάσει τον εαυτό της και να παραμείνει πιστή στην αληθινή της αγάπη για μεγάλο διάστημα. Έχει θέσει ως στόχο μια κινηματογραφική καριέρα, αλλά εξασφαλίζει μικρούς μόνο ρόλους σε ταινίες, όπου ο σπουδαίος Βιτόριο Ντε Σίκα εμφανίζεται στο ρόλο ταραγμένου σκηνοθέτη σε μια από αυτές. 

Το κύμα - The wave

Ένα θρίλερ καταστροφής, που εστιάζει περισσότερο στους χαρακτήρες και στη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στο φόβο του επερχόμενου κινδύνου και στον άμεσο κίνδυνο, παρά στις εικόνες και τα εφέ της καταστροφής. 

Bell Antonio

Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Βιταλιάνο Μπρανκάτι και προσαρμόστηκε στην οθόνη από τους Πιερ Πάολο Παζολίνι και Τζίνο Βισεντίνι. Κέρδισε το Golden Leopard στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Locarno και αναφέρεται στην πραγματική ιστορία του Antonio Magnano, ενός νέου, ρομαντικού αλλά και σπάνιας ομορφιάς άνδρα, ενός ανθρώπου που αγαπήθηκε πολύ από τις γυναίκες, αλλά δυστυχώς μαστίζεται από σεξουαλική ανικανότητα που μειώνει την αξία του. 

Η ατιμασμένη - La Ciociara

Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια La Ciociara, (που σημαίνει τη γυναίκα από την συγκεκριμένη περιοχή) και σε σκηνοθεσία του μεγάλου Βιτόριο Ντε Σίκα, η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας χήρας η οποία πασχίζει να προστατέψει την κόρη της και τον εαυτό της μέσα από την φρίκη του πολέμου.

Στο πέρασμα του χρόνου - Kings of the Road

Η διαχρονική και κλασική πλέον «ταινία δρόμου» του Βιμ Βέντερς, αποτελεί το τρίτο μέρος της τριλογίας του «ταινιών δρόμου», μαζί με το «Η Αλίκη στις πόλεις» και το «Λάθος κίνηση» και έχει ως επίκεντρο της ιστορίας του την ανδρική φιλία, την απουσία γυναικών και τη μοναξιά στη μεταπολεμική Γερμανία.

Atomic blonde

Βασισμένη στο comic novel «The Coldest City» των Antony Johnston (κείμενο) και Sam Hart (εικονογράφηση), η ταινία του Ντέιβιντ Λιτς πρέπει να ομολογήσω από την αρχή, ότι έχει τη σωστή κόμικ ατμόσφαιρα, αλλά μάλλον με λάθος πρωταγωνίστρια, τη Σαρλίζ Θερόν, η οποία φαίνεται ότι δεν πολύ-πιστεύει σ’ αυτά που κάνει. Κρίμα, διότι το story, που μας στέλνει στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου και λίγο πριν την Πτώση του Τείχους στο Βερολίνο (1989), είναι εξαιρετικό. 

Ο σωματοφύλακας του εκτελεστή – The hitman’ s bodyguard

Μια ταινία στην οποία οι πρωταγωνιστές δεν παίρνουν στα σοβαρά τους εαυτούς των, αλλά έχει όλα εκείνα τα στοιχεία για ένα θρίλερ καταιγιστικής δράσης. 

Ο Ράιαν Ρέινολντς είναι ένας αποτυχημένος σωματοφύλακας, που προσπαθεί να επανορθώσει και να βρεθεί πάλι στην κορυφή της διεθνούς λίστας σωματοφυλάκων. Ο Σάμιουελ Τζάκσον είναι ο Ντάριους, ένας επαγγελματίας δολοφόνος, που κάποτε ήταν μισθοφόρος ενός αδίστακτου δικτάτορα (ιδανικός ο Γκάρι Όλντμαν), του οποίου οι αντίπαλοι βρίσκονται σε ομαδικούς τάφους και μόνον ο Ντάριους μπορεί να καταθέσει εις βάρος του στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Χάγης. 

Ο κονφορμίστας - Il conformista

Πρόκειται για μια μελέτη του Μπερτολούτσι πάνω στη ψυχο-σεξουαλική αποσύνθεση ενός άντρα στην Ιταλία της δεκαετίας του '30, που περνά τη ζωή του προσπαθώντας να ζήσει όσο πιο συμβατικά μπορεί, για να ξεχάσει μια παιδική σεξουαλική εμπειρία με έναν ενήλικα. Κρύβει την ομοφυλοφιλία του και προσφέρεται να παίξει το ρόλο του κατασκόπου για τους φασίστες. Στον καλύτερο ίσως ρόλο της καριέρας του ο Ζαν Λουί Ντρεντινιάν μας αφήνει άφωνους με την ερμηνεία του.

Το Παρίσι μπορεί να περιμένει - Paris can wait

Με τη Ντάιαν Λέιν στα καλύτερά της, η Έλενορ Κόπολα, που έχει στο ενεργητικό της ένα βραβευμένο με Emmy ντοκιμαντέρ πάνω στα γυρίσματα της ταινίας «Αποκάλυψη τώρα» του συζύγου της, έχει καταφέρει να μας δώσει μία ρομαντική ταινία δρόμου «τουριστικού περιεχομένου», αφού δείχνει τοποθεσίες και σημεία της Γαλλικής ενδοχώρας, που σπανίως βλέπουμε σε άλλες ταινίες, ενώ δεν απουσιάζουν και οι εξηγήσεις πάνω σε όσα βλέπουμε.

Perfetti Sconosciuti

Η ταινία χαρακτηρίζεται ως Κωμωδία. Σιγά. Αυτό δεν ήταν κωμωδία, ήταν τραγωδία. Εκτός και αν εσύ γελάς όταν ο διπλανός σου, διαβάζει ένα μήνυμα στο κινητό σου, που θα ήθελες να μείνει κρυφό. Μη λέμε σαχλαμάρες τώρα. 

Το σενάριο έξυπνο, όσο έξυπνη μπορεί να είναι η επίπλαστη πραγματικότητα του καθενός από εμάς, που όλο και κάτι κρύβουμε από τους διπλανούς μας. Τελικά έχουμε μια ιλαροτραγωδία χαρακτήρων, με εξαιρετικό μοντάζ, πυκνή σκηνοθεσία και πολύ καλές ερμηνείες, που αναδεικνύει τις βαθύτερες πτυχές στις σχέσεις των ανθρώπων και βγάζει στη φόρα τα μυστικά, που οι περισσότεροι ξέρουν να κρύβουν καλά. Αλλά, «έστιν δίκης οφθαλμός»… 

Το μόνο αγόρι στη Νέα Υόρκη – The only living boy in New York

Εάν μπορούσαμε να δεχθούμε ότι ο Γούντι Άλεν έχει δημιουργήσει μια σχολή με το σκηνοθετικό ύφος του, τα σενάρια, τον τρόπο που περιγράφει τους χαρακτήρες και απεικονίζει το φυσικό περιβάλλον της Νέας Υόρκης, τότε αυτή η ταινία έχει χαρακτηριστικά Γούντι Άλεν, αλλά φέρνει στο πιο γλυκό και στο πιο τρυφερό.

Οι ασύλληπτες διακοπές του Λουί Ντε Φινές – Les grandes vacances

Ακριβώς πενήντα χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία της (βγήκε στις αίθουσες το 1967, ενώ στη χώρα μας είχε επιβληθεί η δικτατορία της 21ης Απριλίου), αυτή η κωμωδία με το Λουί Ντε Φινές, που είχε καταφέρει να γίνει διάσημος σε μια ηλικία που εδώ θα του σύστηναν να πάει στα ΚΑΠΗ να παίζει τάβλι με συνομήλικούς του, ήρθε για να σκορπίσει χρώμα, ανεμελιά και τρελό γέλιο με τις γκάφες του.

Το μπαρ - El bar

Σε πρώτο επίπεδο, έχουμε ένα θρίλερ αγωνίας και μυστηρίου με σκληρές (μέχρι και αηδιαστικές κάποια στιγμή) σκηνές και ένα φινάλε πολλών ερμηνειών.

Σε δεύτερο επίπεδο, και λαμβάνοντας υπόψη το μότο του σκηνοθέτη «Δεν θα ήθελα το είδος των ταινιών που κάνω να γίνουν trendy. Πάντα μισούσα αυτή την τάση και θα αισθανόμουν αρκετά άβολα εάν δημιουργούσα ένα τέτοιο φιλμ», έχουμε μια σπονδυλωτή ταινία-επίδειξη σκηνοθετικής ικανότητας και κοφτού μοντάζ, η οποία θίγει πολλά και τεράστια θέματα:

Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Σύγκρουση - War for the Planet of the Apes

Επικών διαστάσεων περιπέτεια, μπορεί να θεωρηθεί αυτή η τρίτη συνέχεια της τριλογίας, στην οποία προηγήθηκε ένα πείραμα των ανθρώπων πάνω σε πίθηκους που πήγε στραβά και οι πίθηκοι εξεγέρθηκαν (Εξέγερση) και ακολουθήθηκε από την ανάπτυξη του πολιτισμού των πιθήκων (Αυγή). Επική περιπέτεια όχι μόνον από την άποψη των εντυπωσιακών σκηνών, σκηνικών, κοστουμιών, μακιγιάζ, αλλά και από την εξαιρετική μουσική του Μάικλ Τζιακίνο, ο οποίος έχει γράψει μια μεγαλειώδη, επική μουσική που καθοδηγεί τη δράση, αντί να τη συνοδεύει. 

Τα παράπονα στο δήμαρχο – L’ ora legale

Μια σάτιρα όλων των παθογενειών της τοπικής αυτοδιοίκησης, την οποία παρακολουθείς και δεν μπορείς να μη θυμηθείς ότι αυτά συμβαίνουν και στη χώρα μας, στο δήμο και στη γειτονιά μας. 

Όλα τα ελαττώματα του Ιταλού (και του νεοέλληνα) εκλεγόμενου και ψηφοφόρου παρελαύνουν σ’ αυτή την ταινία, η οποία στο πρώτο μέρος φέρνει γέλιο: η εκλογική πελατεία, οι διορισμοί από το παράθυρο, η ευνοιοκρατία, η αδιαφορία, ο φιλοτομαρισμός, οι αργομισθίες, η αδιαφάνεια στους διαγωνισμούς, οι απευθείας αναθέσεις και πάει λέγοντας. 

Όλα όσα αγαπήσαμε – Mal des pierres

Ένας λευκός γάμος μεταξύ μιας κοπέλας που ψάχνει να βρει την αληθινή αγάπη ακόμα και παντρεμένη και ενός άντρα που την αγαπάει χωρίς ανταπόκριση. Πάνω σε αυτόν –αρχικά- τον καμβά ο σκηνοθέτης κτίζει μια ταινία χαρακτήρων και κατορθώνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το απροσδόκητο φινάλε.

Ξα μου

«Ξα μου», στο Κρητικό γλωσσάρι σημαίνει κάνω αυτό που πιστεύω, παίρνω την ευθύνη, είναι δικό μου θέμα τι θα κάνω, ή ας το πάνω μου. Με αυτό τον τίτλο, η Κλειώ Φανουράκη ανέλαβε, πήρε πάνω της και γύρισε μια ταινία (την πρώτη της σε μεγάλη διάρκεια), για την επανεκκίνηση, τον επαναπροσδιορισμό του είναι μας, των σκοπών και των στόχων μας και ειδικά αυτή την εποχή, όχι μόνον της οικονομικής κρίσης, αλλά και της κρίσης των αξιών.