Λατίνοι και άθικτοι - Inseparables

Νοτιο-αμερικανική εκδοχή της γαλλικής επιτυχίας «Οι άθικτοι», που είχαμε δει το 2012 με τον Φρανσουά Κλουζέ στο ρόλο του τετραπληγικού δισεκατομμυριούχου και τον μαύρο Ομάρ Σι, στο ρόλο του προσωπικού του βοηθού, η ταινία βασίζεται στο αρχικό σενάριο της προηγούμενης και εδώ πλασάρεται με ελάχιστες παραλλαγές, χωρίς όμως να χάνει τη σπιρτάδα της. Όπως και η γαλλική, η ταινία αντιμετωπίζει το θέμα του τετραπληγικού με σεβασμό, τρυφερότητα και λεπτό χιούμορ και τελικά χαρίζει γέλιο, γνήσια συγκίνηση και αισιοδοξία για τη ζωή.

Ο αρχιτσιγκούνης – Radin!

Η σεναριακή ιδέα του υπερβολικά τσιγκούνη ανθρώπου που ουσιαστικά είναι δυστυχισμένος αλλά δεν το γνωρίζει είναι καλή και ο Ντάνι Μπουν είναι έξοχος και εκφραστικός στο ρόλο αυτό. Από ένα σημείο και μετά όμως, η υπερβολική τσιγκουνιά του καταντάει καρτουνίστικη και βλέποντάς τον, το μυαλό σου πηγαίνει περισσότερο προς τον Σκρουτζ Μακ Ντακ, παρά στον άνθρωπο Φρανσουά, που βρίσκεται προ αδιεξόδων και πέφτει από το ένα ψέμα στο άλλο.

Η χαμένη πόλη του Ζ – The lost city of Z

Άνιση ταινία, βασισμένη σε μυθιστόρημα που στηρίχθηκε σε πραγματικά γεγονότα. Υπάρχει ο φιλόδοξος εξερευνητής που επιμένει να επαναλαμβάνει τις εξερευνήσεις του, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει το πατρικό του όνομα, παρά το γεγονός ότι δεν τον πιστεύουν και τον χλευάζουν και παράλληλα, υπάρχει μια αχαρτογράφητη περιοχή του Αμαζονίου, στην οποία οι γραφειοκράτες θέλουν να στείλουν κάποιον για να τη χαρτογραφήσει, επειδή δύο κράτη διαφωνούν ως προς την κυριότητα περιοχών που ανήκουν σε άγριους (ανθρωποφάγους, μάλιστα) ιθαγενείς.

Αντίστροφα

Τελείωσα το «Αντίστροφα – Love will tear us apart» της Στέργιας Κάββαλου (εκδ. Μελάνι - σελ. 131) και δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Η Στέργια ήρθε για να μείνει. Με είχε εντυπωσιάσει με το πρώτο της βιβλίο, το «Αλτσχάιμερ Trance», μια σειρά διηγημάτων πάνω και πέρα από τα καθιερωμένα, με μια γλώσσα μοντέρνα (μεταμοντέρνα για μας τους παλαιότερους, που θεωρούσαμε μοντέρνα την εποχή μας), γρήγορη, συνοπτική και στακάτη. Σαν σφυρί που σπάει τα συνηθισμένα και σφυρηλατεί το νέο λογοτεχνικό κόσμο, «τον κόσμο της», στον οποίο τα διηγήματα είναι, όπως αναφέρει και η ίδια, σαν τον εσπρέσο στρέτο, χωρίς ζάχαρη, πίνεται με μια γουλιά και μετά φεύγεις. Στα επόμενα έργα της, ήταν επόμενο ότι δεν θα άλλαζε ύφος, μέχρι που  φτάσαμε στο «Αντίστροφα». Ένα χρονικό μιας ιστορίας με ανώνυμους ήρωες μια Ελληνίδα κι έναν Γάλλο.

Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας

Το δεύτερο μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα «Το μυστικό της μπλε πολυκατοικίας» (εκδόσεις Διόπτρα)  είναι εξ ίσου καλό όπως και το προηγούμενο «Φόνος 5 αστέρων». Το διάβασα και το τελείωσα πολύ γρήγορα, όπως και το προηγούμενο. Είναι ενδιαφέρον, έχει μυστήριο και είναι γραμμένο απλά, σαν χρονογράφημα, διατηρώντας την κλασική δομή των αστυνομικών μυθιστορημάτων τύπου «ποιος έκανε το έγκλημα» και διαδραματίζεται στη σύγχρονη Αθήνα της κρίσης και της παρακμής, με εκλάμψεις πλούτου και χλιδής, λόγω των κεντρικών χαρακτήρων του, που ανήκουν στο χώρο της πολιτικής και περί αυτήν. Μόνον που αυτή τη φορά, η υπόθεση ξεκινάει από πολύ παλιά. Από την αποχή των γεγονότων του Πολυτεχνείου, το 1973.

Φανταστική περιπέτεια

Διάβασα πρόσφατα την «Φανταστική περιπέτεια» (εκδ. Κέδρος) του Αλέξανδρου Κοτζιά, που είχε βραβευτεί με Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1986 και κυριολεκτικά έμεινα άφωνος από τη δηκτική σάτιρα του συγγραφέα, που έχει καταφέρει να αποτυπώσει, σπαρακτικά θα έλεγα, μια κοινωνία σε παρακμή. Μια κοινωνία που βρέθηκε να ζει με τη ψευδαίσθηση του μεγαλείου και να φτάνει εκεί που τη βλέπουμε σήμερα. Πόσο προφητικός ήταν!

Στο μυθιστόρημα αυτό περιγράφονται τα γεγονότα μιας και μόνον ημέρας, της 21ης Απριλίου 1983 (ήταν και επετειακή!), κατά την οποία η πολιτεία πρόκειται να δικαιώσει με τη βράβευσή του, τη ζωή και το έργο ενός σημαντικού -υποτίθεται- πολίτη, δημοσίου υπαλλήλου, συνδικαλιστή και συγγραφέα με προοδευτικές-σοσιαλιστικές αντιλήψεις. Του Αλέξανδρου Καπάνταη, που αδυνατεί να κάνει αυτοκριτική ο θλιβερός αυτός άνθρωπος και κριτικάρει όλους τους άλλους ως γνήσιος νεοέλληνας.

Δεσποινίς Σλόαν - Miss Sloan

Δυναμική λομπίστρια, δραστήρια, υπερκινητική, επιτυχημένη και απόλυτη κυρίαρχος στα πολιτικά παιχνίδια είναι η δεσποινίς Ελίζαμπεθ Σλόαν, η οποία αναλαμβάνει υποθέσεις για να κερδίζει σε ένα χώρο, στον οποίο η διαφθορά υπάρχει σε βάθος και χρειάζονται κότσια για να την αποκαλύψεις.