Κριτική και επιείκεια

Πριν καιρό, με αφορμή την ταινία «The house», η εφημερίδα The Guardian λαβαίνοντας υπόψη και τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών της Γουίλ Φέρερ και Έιμι Πόλερ, ανέφερε στην κριτική της ότι η ταινία είναι «μάπα» ή «πατάτα» (flop) και σε ένα σύντομο άρθρο παρέθετε πέντε στοιχεία, από τα οποία ο υποψήφιος θεατής μπορεί να καταλάβει ότι μια ταινία είναι «μάπα» ακόμα και πριν τη δει. Να σημειώσω εδώ ότι η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα στις 27 Ιουλίου 2017 με τον τίτλο «Επιχείρηση: Καζίνο» και δεν έτυχε ενθουσιώδους κριτικής.

«Φρανκενστάιν» της Μαίρη Σέλεϊ

Ξεπέταξα αυτές τις μέρες το «Φρανκενστάιν» της Μαίρη Σέλεϊ, που το είχα βρει ένθετο σε μια κυριακάτικη εφημερίδα. Αν έχεις Θεό… Εγώ που είχα διαβάσει το «Δράκουλα» του Μπράαμ Στόουκερ σε ηλικία 12 ετών, στο χωριό της μάνας μου κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών διακοπών, δεν είχα αξιωθεί -από τότε μέχρι σήμερα- να διαβάσω το μνημειώδες αυτό βιβλίο της Σέλεϊ, το οποίο τελικά αξίζει μόνο και μόνο, επειδή γράφτηκε από μια ρομαντική κοπέλα στα 23 χρόνια της. 

USSAK

Μερικοί διαφορετικοί χαρακτήρες, ζουν σε μια μελλοντική Αθήνα, που απέχει γύρω στα 20 με 30 χρόνια από σήμερα, μια ζωή άθλια, υποβαθμισμένη, περιθωριακή, την ίδια ώρα που μια ακαθόριστη εξουσία (η Ακρόπολη δεσπόζει ως θέα από τα γραφεία της), αλλά αυταρχική, σχεδιάζει πλάνα περαιτέρω εκμετάλλευσής τους. Προς το χειρότερο, δηλαδή.

Μανιφέστο - Manifesto

Η οσκαρική Κέιτ Μπλάνσετ, σε μια επίδειξη υποκριτικής δύναμης, που παραμερίζει κάθε προηγούμενη συνάδελφό της (μη λέμε ονόματα), σ’ αυτό το φιλμ υποδύεται δεκατρείς χαρακτήρες, οι οποίοι με απαράμιλλο τρόπο μας καθοδηγούν στα δύσβατα μονοπάτια της Σύγχρονης Τέχνης. 

Ο γιός της Σοφίας – Son of Sofia

Μια ταινία για τη δυσκολία προσαρμογής σε ένα ξένο τόπο, αλλά και για την ανικανότητα έκφρασης της αγάπης, ή αντίθετα την ανικανότητα αποδοχής της ή ακόμα και την παντελή έλλειψή της. Στοιχεία που μπορεί να ωθήσουν ένα άτομο στη βία, είτε τη συμβολική, είτε τη φυσική.

Όλα απ’ την αρχή - The bachelors

Μια ταινία για τη θλίψη, τη μοναξιά και την απόγνωση από την απώλεια ενός πολυαγαπημένου προσώπου.

Στην προκειμένη περίπτωση, που δεν είναι και κάτι καινούργιο στην κινηματογραφία, πατέρας και γιός (Τζέι Κέι Σίμονς και Τζος Γουίγκινς αντίστοιχα), όπως είναι απόλυτα φυσικό και κατανοητό δεν μπορούν να ξεπεράσουν το θάνατο μιας υπέροχης συζύγου και μητέρας, μόνον που αυτή τη φορά ο γιός αποδεικνύεται ψυχραιμότερος.