Βασισμένη σε μια σουηδική μπαλάντα του 13ου αιώνα, με τίτλο «Töres
döttrar i Wänge», η ταινία «Η πηγή των παρθένων», του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν,
σόκαρε και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις κατά την προβολή της τη
δεκαετία του ’60, λόγω της ρεαλιστικής αναπαράστασης του βιασμού και του
φόνου της έφηβης Κάριν από δύο βοσκούς. Η προβολή της ταινίας μάλιστα,
απαγορεύτηκε σε κάποιες από τις Πολιτείες της Αμερικής.
Η ταινία απέσπασε Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1960 κι έλαβε και μια επίσης υποψηφιότητα για Όσκαρ Κοστουμιών. Η φωτογραφία του Σβεν Νίκβιστ (στην πρώτη του συνεργασία με τον Μπέργκμαν) συμβάλλει με υπέροχο τρόπο στην αναπαράσταση των τραγικών γεγονότων με φόντο τα πράσινα λιβάδια. Παρουσιάστηκε επίσης στο Φεστιβάλ των Κανών, όπου ήταν υποψήφια για τον «Χρυσό Φοίνικα».
Η ταινία ξεκινά με την Ίνγκερι (Γκούνελ Λίντμπλομ), την ψυχοκόρη μιας οικογένειας χωρικών, να κάνει παράκληση στον θεό Οντίν να φέρει συμφορές στην έφηβη κόρη της οικογένειας, Κάριν (Μπιργκίτα Πέτερσον). Το πρωί οι γονείς αναθέτουν στην Κάριν την ευθύνη να πάει τα κεριά στην εκκλησία για την πρωινή λειτουργία (σύμφωνα με την παράδοση μόνο μια παρθένα μπορούσε να τα μεταφέρει).
Η Κάριν επιμένει να πάρει μαζί της και την Ίνγκερι κι οι δύο τους ξεκινούν για μαζί για την εκκλησία. Στον δρόμο όμως η Ίνγκερι μένει πίσω κι αφήνει την Κάριν να συνεχίσει μόνη της, η Κάριν συναντά στη συνέχεια τρεις βοσκούς (δύο μεγάλους άνδρες και τον μικρό αδερφό τους). Οι βοσκοί πιάνουν την κουβέντα με την Κάριν κι έπειτα τη βιάζουν και τη σκοτώνουν.
Αργότερα οι ίδιοι βοσκοί ζητούν καταφύγιο για τη νύχτα στο σπίτι της Κάριν (χωρίς να ξέρουν ότι πρόκειται για την οικογένειά της). Ο Τέρε (Μαξ Φον Σίντοφ) κι η Μερέτε (Μπιργκίτα Βάλμπεργκ), οι γονείς της Κάριν, τους παρέχουν άσυλο, χωρίς να γνωρίζουν τι έχει συμβεί στην κόρη τους, όταν όμως ανακαλύπτουν τα ματωμένα της ρούχα, ο Τέρε σχεδιάζει μια εκδίκηση που θα φέρει την κάθαρση...
«Η πηγή των παρθένων» είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με δραματικά στοιχεία. Καταφέρνει να μη σε κάνει να χάνεις το ενδιαφέρον σου μέχρι το δραματικό τέλος. Ο Μπέργκμαν δημιουργεί μια σκληρή, δραματική ταινία, που θέτει ερωτήματα σε ηθικά ζητήματα και ψάχνει απαντήσεις για τη θρησκεία, την εκδίκηση και τη ζηλοφθονία. Ο δε τίτλος της ταινίας έχει να κάνει με το τέλος της.
Η ταινία εικονογραφεί πιστά τον παλαιό σουηδικό μύθο, στον οποίο είναι βασισμένη. Διακρίνεται για την έξοχη ασπρόμαυρη φωτογραφία της, ενώ ακόμη η σκηνοθεσία του σημαντικότερου Σκανδιναβού σκηνοθέτη είναι εκπληκτική, καθώς επίσης, και η συγκλονιστική ερμηνεία του Μαξ Φον Σίντοφ στον ρόλο του πατέρα εκδικητή, είναι ίσως και η καλύτερη της μεγάλης του καριέρας.
Πέρα από το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, αποτέλεσε επίσης τη βάση για τη διάσημη αργότερα ταινία τρόμου του Γουές Κρέιβεν, με τίτλο «Βιασμός στο τελευταίο σπίτι αριστερά».
Σκηνοθεσία: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Πρωταγωνιστούν: Μαξ Φον Σίντοφ, Μπιργκίτα Βάλμπεργκ,Γκούνελ Λίντμπλομ, Μπιργκίτα Πέτερσον, Άξελ Ντούμπεργκ, Τορ Ίζενταλ
Η ταινία απέσπασε Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1960 κι έλαβε και μια επίσης υποψηφιότητα για Όσκαρ Κοστουμιών. Η φωτογραφία του Σβεν Νίκβιστ (στην πρώτη του συνεργασία με τον Μπέργκμαν) συμβάλλει με υπέροχο τρόπο στην αναπαράσταση των τραγικών γεγονότων με φόντο τα πράσινα λιβάδια. Παρουσιάστηκε επίσης στο Φεστιβάλ των Κανών, όπου ήταν υποψήφια για τον «Χρυσό Φοίνικα».
Η ταινία ξεκινά με την Ίνγκερι (Γκούνελ Λίντμπλομ), την ψυχοκόρη μιας οικογένειας χωρικών, να κάνει παράκληση στον θεό Οντίν να φέρει συμφορές στην έφηβη κόρη της οικογένειας, Κάριν (Μπιργκίτα Πέτερσον). Το πρωί οι γονείς αναθέτουν στην Κάριν την ευθύνη να πάει τα κεριά στην εκκλησία για την πρωινή λειτουργία (σύμφωνα με την παράδοση μόνο μια παρθένα μπορούσε να τα μεταφέρει).
Η Κάριν επιμένει να πάρει μαζί της και την Ίνγκερι κι οι δύο τους ξεκινούν για μαζί για την εκκλησία. Στον δρόμο όμως η Ίνγκερι μένει πίσω κι αφήνει την Κάριν να συνεχίσει μόνη της, η Κάριν συναντά στη συνέχεια τρεις βοσκούς (δύο μεγάλους άνδρες και τον μικρό αδερφό τους). Οι βοσκοί πιάνουν την κουβέντα με την Κάριν κι έπειτα τη βιάζουν και τη σκοτώνουν.
Αργότερα οι ίδιοι βοσκοί ζητούν καταφύγιο για τη νύχτα στο σπίτι της Κάριν (χωρίς να ξέρουν ότι πρόκειται για την οικογένειά της). Ο Τέρε (Μαξ Φον Σίντοφ) κι η Μερέτε (Μπιργκίτα Βάλμπεργκ), οι γονείς της Κάριν, τους παρέχουν άσυλο, χωρίς να γνωρίζουν τι έχει συμβεί στην κόρη τους, όταν όμως ανακαλύπτουν τα ματωμένα της ρούχα, ο Τέρε σχεδιάζει μια εκδίκηση που θα φέρει την κάθαρση...
«Η πηγή των παρθένων» είναι ένα σκοτεινό παραμύθι με δραματικά στοιχεία. Καταφέρνει να μη σε κάνει να χάνεις το ενδιαφέρον σου μέχρι το δραματικό τέλος. Ο Μπέργκμαν δημιουργεί μια σκληρή, δραματική ταινία, που θέτει ερωτήματα σε ηθικά ζητήματα και ψάχνει απαντήσεις για τη θρησκεία, την εκδίκηση και τη ζηλοφθονία. Ο δε τίτλος της ταινίας έχει να κάνει με το τέλος της.
Η ταινία εικονογραφεί πιστά τον παλαιό σουηδικό μύθο, στον οποίο είναι βασισμένη. Διακρίνεται για την έξοχη ασπρόμαυρη φωτογραφία της, ενώ ακόμη η σκηνοθεσία του σημαντικότερου Σκανδιναβού σκηνοθέτη είναι εκπληκτική, καθώς επίσης, και η συγκλονιστική ερμηνεία του Μαξ Φον Σίντοφ στον ρόλο του πατέρα εκδικητή, είναι ίσως και η καλύτερη της μεγάλης του καριέρας.
Πέρα από το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, αποτέλεσε επίσης τη βάση για τη διάσημη αργότερα ταινία τρόμου του Γουές Κρέιβεν, με τίτλο «Βιασμός στο τελευταίο σπίτι αριστερά».
Σκηνοθεσία: Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Πρωταγωνιστούν: Μαξ Φον Σίντοφ, Μπιργκίτα Βάλμπεργκ,Γκούνελ Λίντμπλομ, Μπιργκίτα Πέτερσον, Άξελ Ντούμπεργκ, Τορ Ίζενταλ
(Δημοσιεύεται στην Αμαρυσία)
