Ο γνωστός για τις προκλητικές ταινίες του Αυστριακός σκηνοθέτης, Ulrich
Seidl (Import Export, Dog Days), παρουσιάζει μια φιλόδοξη αλλά και
σκοτεινή τριλογία με τον σαρκαστικό τίτλο «Παράδεισος»: τρεις ταινίες με
ηρωίδες τρεις αντίστοιχες γυναίκες από την ίδια οικογένεια.
Στη δεύτερη ταινία της τριλογίας, τον «Παράδεισο της Πίστης», η οποία απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας (2012), ο Seidl καταπιάνεται με θέματα θρησκευτικής πίστης και εκκλησίας, επιστρατεύοντας την κοφτερή και καυστική του ματιά, για να αποδώσει τον κάθε άλλο παρά αγγελικά πλασμένο παράδεισο που αναζητά η θρησκόληπτη ηρωίδα του.
Τα διάσπαρτα στοιχεία μαύρου χιούμορ, το χτένισμα-φωτοστέφανο της μικροαστής ηρωίδας, οι ανεκδιήγητες συναναστροφές της, αλλά και η απογοητευτική συνειδητοποίηση ότι κάθε μέρα που περνάει ο Παράδεισος απομακρύνεται, συνθέτουν μια προκλητική, κωμικοτραγική (τραγική στο βάθος) ταινία που εισβάλλει στο μυαλό του θεατή, με τον ίδιο τρόπο που η δογματική πρωταγωνίστρια, επιμένει να προσηλυτίσει τους άπιστους, εισβάλλοντας στα σπίτια τους.
Η αμφίβολη αισθητική της ταινίας, από την άλλη, καταγράφει με ευλάβεια μεν τη στιλιζαρισμένη μπαναλιτέ μέσα από γεωμετρικά κάδρα, αλλά δεν παύει να είναι αργή που είναι άλλωστε και το σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη, σε βαθμό που καταντά βαρετή για τιν έλληνα και μη μυημένο θεατή.
Στη δεύτερη ταινία της τριλογίας, τον «Παράδεισο της Πίστης», η οποία απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας (2012), ο Seidl καταπιάνεται με θέματα θρησκευτικής πίστης και εκκλησίας, επιστρατεύοντας την κοφτερή και καυστική του ματιά, για να αποδώσει τον κάθε άλλο παρά αγγελικά πλασμένο παράδεισο που αναζητά η θρησκόληπτη ηρωίδα του.
Τα διάσπαρτα στοιχεία μαύρου χιούμορ, το χτένισμα-φωτοστέφανο της μικροαστής ηρωίδας, οι ανεκδιήγητες συναναστροφές της, αλλά και η απογοητευτική συνειδητοποίηση ότι κάθε μέρα που περνάει ο Παράδεισος απομακρύνεται, συνθέτουν μια προκλητική, κωμικοτραγική (τραγική στο βάθος) ταινία που εισβάλλει στο μυαλό του θεατή, με τον ίδιο τρόπο που η δογματική πρωταγωνίστρια, επιμένει να προσηλυτίσει τους άπιστους, εισβάλλοντας στα σπίτια τους.
Η αμφίβολη αισθητική της ταινίας, από την άλλη, καταγράφει με ευλάβεια μεν τη στιλιζαρισμένη μπαναλιτέ μέσα από γεωμετρικά κάδρα, αλλά δεν παύει να είναι αργή που είναι άλλωστε και το σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη, σε βαθμό που καταντά βαρετή για τιν έλληνα και μη μυημένο θεατή.
Υπόθεση: Για την Anna Maria, ο Παράδεισος
ταυτίζεται με τον Χριστό και γι’ αυτόν τον λόγο αφιερώνει τις διακοπές
της σ’ ένα παθιασμένο ιεραποστολικό έργο. Η Αυστρία πρέπει να επιστρέψει
στον δρόμο της αρετής και η Anna Maria πηγαίνει από πόρτα σε πόρτα,
περιφέροντας ένα άγαλμα της Παρθένου Μαρίας, για να προσηλυτίσει τους
μοναχικούς και απελπισμένους. Μια μέρα, όμως, μετά από χρόνια απουσίας,
επιστρέφει στο σπίτι ο σύζυγός της. Είναι Αιγύπτιος, μουσουλμάνος και
καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Οι ύμνοι και οι προσευχές
διανθίζονται με καβγάδες και ο Παράδεισος απομακρύνεται. Η Anna Maria
βιώνει καθημερινά τη δική της δυστυχία. Έχει έρθει η ώρα να σηκώσει τον
δικό της σταυρό.
Σκηνοθεσία: Ούλριχ Ζάιντλ
Με τους: Μαρία Χοφστάτερ, Ναμπίλ Σαλέχ, Ντάλια Μπαράνοβα, Ρενέ Ρουπνίκ, Ντάνιελ Χόεσλ
Προβάλλεται από 26/9/13.
Σκηνοθεσία: Ούλριχ Ζάιντλ
Με τους: Μαρία Χοφστάτερ, Ναμπίλ Σαλέχ, Ντάλια Μπαράνοβα, Ρενέ Ρουπνίκ, Ντάνιελ Χόεσλ
Προβάλλεται από 26/9/13.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αμαρυσία)
