Είδος: Δράμα
Σκηνοθεσία: Ντελφίν Κουλέν, Μιριέλ Κουλέν
Πρωταγωνιστούν: Αριάν Λαμπντ, Σοκό, Μάκης Παπαδημητρίου, Ανδρέας Κωνσταντίνου
Προβάλλεται από 17/11/16
Σύνοψη: Η Ορόρ και η Μαρίν επιστρέφουν από μία στρατιωτική αποστολή στο Αφγανιστάν, κάνοντας μια ενδιάμεση στάση σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο της Κύπρου. Εκεί, ανάμεσα στους τουρίστες που παραθερίζουν, έχουν στη διάθεση τους τρεις μέρες για να αποσυμπιεστούν σε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που φιλοδοξεί να ανακουφίσει τη στρατιωτική μονάδα από τις εμπειρίες του πολέμου. Όμως, δεν είναι εύκολο να ξεχάσουν τη μάχη και να αφήσουν τη βία πίσω τους (Διανομή: Feelgood)
Κριτική: Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει στο πεντάστερο ξενοδοχείο της Κύπρου, όχι μόνο δεν
συμβάλλει στην αποσυμπίεση των δύο πρωταγωνιστριών, αλλά τις κάνει να αισθάνονται χειρότερα.
συμβάλλει στην αποσυμπίεση των δύο πρωταγωνιστριών, αλλά τις κάνει να αισθάνονται χειρότερα.
Μαζί με όλη τη διμοιρία, οι δύο ηρωίδες και κάτω από την συνεχιζόμενη αυστηρή στρατιωτική πειθαρχία, προσπαθούν να αποβάλλουν αυτά που έζησαν, αλλά πως; Ακούγοντας σε ομαδικές συνεδρίες τους συναδέλφους τους να περιγράφουν πως αισθάνονται για αυτά που βίωσαν στα πεδία των μαχών και βλέποντας την περιγραφή τους, σε ψηφιακή αναπαράσταση. Αναπαραστάσεις που διαφέρουν από άντρα σε άντρα αφού ο καθένας έχει διαφορετικό ψυχισμό, αντίληψη και διαφορετικότητα στην περιγραφή των καταστάσεων, αλλά έχουν κοινό σημείο την απώλεια αγαπημένων συναδέλφων τους, ενώ οι ευθύνες διαχέονται χάρη στη συλλογικότητα των πράξεών τους και στην υπακοή τους στις εντολές των ανωτέρων τους.
Όλα αυτά, ενώ γύρω τους οι άντρες συνάδελφοί τους ορέγονται τις τουρίστριες με τα στρινγκ («φύγαμε από τις μπούργκες και βρεθήκαμε στα στριγκάκια», λέει σαρκαστικά ένας από τους οπλίτες) και οι ντόπιοι προσπαθούν να επωφεληθούν από τις στρατιωτίνες που τις θεωρούν «πεινασμένες» (μεταξύ αυτών και ο δικός μας Μάκης Παπαδημητρίου σε ένα χαρακτηριστικό ρόλο).
Θλίψη και κατήφεια μεταξύ των μελών της διμοιρίας, που βρίσκεται υπό τη διαρκή εποπτεία των ανωτέρων τους και ενώ ο καταγάλανος ουρανός με τον ανοικτό θαλάσσιο ορίζοντα λειτουργούν αντίθετα από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα αυτού του τριήμερου stopover.
Η επιστροφή, και ύστερα από τις διαφορετικές εμπειρίες των δύο κοριτσιών με τους ντόπιους, τις βρίσκει στο αεροπλάνο να σκέφτονται εάν ήταν πράγματι χρήσιμο αυτό το «διάλλειμα» ή μήπως θα ήταν καλύτερα όλη τη διμοιρία να πάει κατευθείαν στη Γαλλία.
Οι Ντελφίν και Μιριέλ Κουλέν ξύνουν επιφανειακά τις πληγές των Γάλλων από τη συμμετοχή τους στον πόλεμο του Αφγανιστάν μέσα από τις αφηγήσεις των ηρώων τους και σχολιάζουν με ένα τρόπο που λίγο απέχει από το σουρεαλισμό. Στρατιώτες και στρατιωτίνες, που από τη φρίκη του πολέμου, βρίσκονται στο αεροπλάνο με γαλάζιες απαλές μάσκες ύπνου και στη συνέχεια στον πεντάστερο τουρισμό…
(Κριτική μου στο myfilm.gr)
