Διαβάζοντας το μυθιστόρημα «Διαστρικός πόλεμος», που είναι και το πρώτο του John Scalzi (εκδόσεις Anubis, 2017, μετάφραση Θωμά Μαστακούρη) δεν κάθισα να το συγκρίνω με κάποιες νουβέλες του Heinlein που έχω στη συλλογή μου, επειδή αυτό μου σύστησε μέσω του οπισθόφυλλου το Publishers Weekly. Όχι. Το διάβασα, όπως διάβασα πριν λίγο καιρό το βιβλίο κάποιου φίλου που ήθελε τη γνώμη μου πάνω στο πρώτο του μυθιστόρημα, ο οποίος ευτυχώς γνωρίζει ότι είμαι φανατικός αναγνώστης και όχι βιβλιοκριτικός.
Ε, λοιπόν, ο Διαστρικός Πόλεμος είναι μια εξαιρετικά διασκεδαστική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, που υπάγεται -πέραν των αλληγοριών που κρύβει όπως όλα αυτά τα μυθιστορήματα-, στην υποκατηγορία που αποκαλείται «στρατιωτική επιστημονική φαντασία».
Εξηγούμαι, με βάση και πάλι το οπισθόφυλλο, στο οποίο αναφέρονται τα εξής: «Ο Τζον Πέρι έκανε δύο πράγματα στην επέτειο των εβδομηκοστών πέμπτων γενεθλίων του. Πρώτα επισκέφτηκε τον τάφο της γυναίκας του. Ύστερα, κατατάχθηκε στο στρατό». Για ποιο λόγο; Διότι, η ανθρωπότητα έχει κατορθώσει επιτέλους να φτάσει στα άστρα, αλλά δυστυχώς οι πλανήτες στους οποίους μπορούν να ζήσουν άνθρωποι σπανίζουν, ενώ αφθονούν οι εξωγήινες φυλές που τους διεκδικούν. Που σημαίνει ότι μακριά από τη Γη, ένας κτηνώδης και ανελέητος πόλεμος συνεχίζεται επί δεκαετίες. Ο κύριος όγκος των φυσικών πόρων και της τεχνολογίας της ανθρωπότητας βρίσκεται στα χέρια των Αποικιακών Δυνάμεων Άμυνας (ΑΔΑ) και όλοι γνωρίζουν πως, μόνον όταν κάποιος φτάσει σε ηλικία συνταξιοδότησης, μπορεί να καταταγεί σ' αυτές, διότι οι ΑΔΑ δε θέλουν νεαρούς, αλλά ανθρώπους που κουβαλούν γνώσεις και δεξιότητες μιας ζωής.
Έτσι, ο Τζον Πέρι δέχεται να καταταγεί νομίζοντας πως ξέρει τι τον περιμένει. Το ίδιο νομίζει και ο αναγνώστης της έξυπνης αυτής ιδέας, ο οποίος διαπιστώνει ότι υπάρχει μέλλον και για τους… συνταξιούχους, οι οποίοι ξανανιώνουν, γίνονται νεοσύλλεκτοι και τραβούν τα ίδια με αυτά που τραβούσαν οι ήρωες στο Full Metal Jacket του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, μέχρι να καταλήξουν κάτι σαν Παγκόσμιοι Στρατιώτες, ή Στρατιώτες του Σύμπαντος στις ταινίες του Ρόλαντ Έμεριχ. Και δεν σου ανέφερα, ότι πριν αρχίσει η εκπαίδευση του Τζον Πέρι ως νεοσύλλεκτου, του γίνεται μια πλήρης βιο-οργανική αναμόρφωση που τον καθιστά περίπου άνθρωπο-μηχανή, όχι Ρόμποκοπ, αλλά Εξολοθρευτή. Με αυτούς τους όρους, κάθε συνταξιούχος χωρίς υποχρεώσεις θα πήγαινε στο στρατό.
Συμπληρωματικά, για τους αμύητους στη Στρατιωτική Ε.Φ. πρέπει να γράψω ότι αφορά σε ανθρώπους που έρχονται σε πολεμική σύγκρουση με άλλες μορφές ζωής. Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας Ντέιβιντ Γουέμπερ: δεν πρόκειται για απλοποίηση του θέματος με έναν πόλεμο, αλλά δίνεται η ευκαιρία για διερεύνηση χαρακτήρων, ευθυνών, θυσιών και κόστους. Σ’ αυτήν, εκτός από τους κεντρικούς χαρακτήρες, που κυρίως είναι στρατιωτικοί, περιγράφονται στρατιωτικές μονάδες, ιεραρχίες, πειθαρχία, όπλα, τεχνικά χαρακτηριστικά, τακτικές μάχης και οι καταστάσεις παραλληλίζονται συνήθως με πολέμους που έχουν διεξαχθεί στη γη κατά το παρελθόν. Αυτά ακριβώς συμβαίνουν και στο υπέροχο μυθιστόρημα του John Scalzi.
